Wie had gedacht dat iemand die het altijd koud heeft het zo warm kon hebben in Fins Lapland. De 
schitterende natuur, het weidse, de rust, de stilte en de geweldige huskies laten je bloed sneller stromen. Wat een schitterende week in een ongelooflijk landschap!
Route
Agenda
| Datum | Van | Naar | Reistijd | Hotel | Opmerkingen |
| 16 Maart 2014 | Amsterdam | Inari | 5 uur | Korpikatarno | Vliegen op Ivalo |
| 17 Maart | Inari | Korpikartano | Rendieren bezoek, Sneeuwschoenen wandeling | ||
| 18 Maart | Inari | Korpikartano | Sami museum, Sneeuwscooters | ||
| 19 Maart | Inari | Husky Guesthouse | 1 uur | Guesthouse Huski | Husky Safari |
| 20 Maart | Wilderness cabin | Guesthouse Huski | Husky Safari | ||
| 21 Maart | Wilderness Cabin | Saariselkä | 25 min | Holiday Club | |
| 22 Maart | Saariselkä | Holiday Club | Vrije dag | ||
| 23 Maart | Saariselkä | Amsterdam | 5 uur | Via Noorwegen |
16 maart 2014 – Inari
Om 2:45 gaat de wekker. Wij douchen snel en zijn om 3:15 op pad. Ik voel me verrassend wakker en dat is nog steeds zo als wij om 4 uur op Schiphol aankomen. Inchecken gaat snel en wij zijn ook redelijk snel door de douane. Tot onze verbazing zijn de tax free winkels open en kopen dus nog even wat en gaan dan een liter koffie drinken bij de Starbucks. Als deze op is, is het bijna 4:55 en dus bijna tijd om te gaan boarden. Ik probeer te achterhalen wie er misschien met ons in de groep mee reist maar dat valt niet te zien. Een maal aan boord verloopt de vlucht snel een voorspoedig en landen wij na 3,5 uur op Ivalo Airport. Het zonnetje schijnt meer het is behoorlijk fris. Bij de bagageband staat Timo op ons te wachten die ons, na het verzamelen van de bagage en de eerste kennismaking met onze medepassagiers, ons in ongeveer een uur naar ons eerste onderkomen zal brengen; Hotel Korpikatarno. De bus rijdt met zo’n 100km per uur over het besneeuwde wegdek terwijl ik eigenlijk alleen maar verbaast om me heen kijk naar het schitterende uitgestrekte besneeuwde landschap.
Als wij bij Korpikartano aankomen is de achterdeur van het busje bevroren en kunnen wij vooralsnog de koffers er nog niet uithalen. Wij gaan mee naar binnen waar wij wat uitleg krijgen over de activiteiten die er voor ons op de planning staan en wat we kunnen doen als er geen activiteiten voor ons gepland staan. Dan komt Timo binnen om te melden dat de tassen buiten klaar staan en gaan wij eerst even onze kamer bekijken. Het is basic en niet groot maar ziet er prima uit. Ze laat ons ook nog even de sauna zien en gaan dan onze thermale pakken passen die ons moeten beschermen tegen de kou. Het is een behoorlijk gehannes om de juiste maat pak en schoenen te vinden maar als dat allemaal gelukt is gaan we naar de eetzaal voor onze eerste maaltijd hier: worstensoep. Niet echt bijzonder maar het is lekker warm en het vult. Na de lunch zijn wij tot 17:00 vrij. Wij besluiten de uitgezette wandelroute van zo’n 3km te gaan lopen. Het is een leuke wandeling door het bos die uiteindelijk bij het meer aan de achterzijde van het hotel uitkomt. Daar spelen wij nog wat met de sleestoelen die totaal niet glijden maar het makkelijker maken over het ijs te lopen dan met schoenen omdat je zo niet telkens door de sneeuw zakt. Rond 4 uur begint het toch snel fris te worden en gaan wij even naar de kamer alvorens om 17:00 aan te schuiven bij de Aurora fotoworkshop. Wij zien vooral veel foto’s van het Noorderlicht zelf maar krijgen dan ook een slide te zien waarop alle camera 
instellingen weergegeven staan zodat wij zelf ook een mooie foto kunnen maken als wij het geluk hebben om oog in oog te komen staan met dit fenomeen. Workshop duurt tot ongeveer 6 waarna we zelf nog even wat instellingen uitproberen en dan gaan eten: zalm met aardappelpuree en bosbessen mousse na. Lekker. Daarna gaan we naar het huisje waar je een vuurtje kunt maken en waar je je kunt opwarmen terwijl je wacht op het Noorderlicht. Voorspelling van het zien van het Noorderlicht is 3 op 10 dus de kans is niet heel groot. Nadat wij wat gespeeld hebben met camera instellingen op het meer, 2 keer opgewarmd zijn, omdat het toch wel erg koud is, in het brand hutje houden wij het voor gezien en gaan naar bed. Slapen als een beest.
17 maart
Toen wij het activiteiten rooster kregen zag ik dat het ontbijt pas om 9 uur begon en dacht toen nog wat laat maar met het uur tijdsverschil en de late avond komt het nu wel prima uit. Ontbijt is ok. Alles staat er maar het nodigt niet echt uit. Wij vertrekken om 9:45 naar de rendierfarm dus op tijd gaan wij weer richting kamer om met de eerste omkleed sessie te beginnen: sokken en no eens extra sokken, das, muts, warme laarzen en dan dat enorme pak. Je bent er ruim 10 min zoet mee en het is een redelijk gevecht helemaal nadat wij van de eigenaresse hoorden dat het beter was om een extra laag aan te trekken omdat het met -22 toch wel fris zou zijn vandaag. Puffend komen wij als marsmannen aan bij het busje dat ons on 10 minuten naar de boerderij gaat brengen. Een redelijk strenge Sami staat ons op te wachten. 
Als wij van de eerste rendieren foto’s aan het maken zijn worden wij dwingend gesommeerd mee te komen om de helmen te gaan passen. OK! Als wij allemaal onze helm op hebben worden wij in de slee gezet die door de sneeuwscooter naar de rendieren getrokken zal worden. Er moet 1 iemand bij hem achterop en omdat ik als enig nog niet in de slee zit ga ik bij hem achterop. De rit is prachtig door het besneeuwde bos. Helemaal geweldig wordt het als er opeens een rendier een paar minuten voor de scooter uit rent en af en toe omkijkt om te kijken of wij er nog wel aankomen. Schitterend. Als hij er genoeg van heeft zijn wij dan ook bijna bij de plek waar wij moeten zijn; voederplek voor zijn rendieren. De herder lijkt iets te roepen als “jessep” waarna er vanuit allerlei hoeken meer rendieren komen. Uiteindelijk krijgen ze allemaal wat brokken en gaan ze daarna in onze omgeving lekker rusten terwijl wij rond een gemaakt kampvuur een kopje thee krijgen en een koek. Het weer is schitterend en de temperatuur is inmiddels ook wat gestegen dus het is er plezierig toeven met alle rendieren om ons heen. Na +/- een uur bouwen wij de slee weer op die nu als bankje was omgetoverd. Ook al is de terug rit dezelfde als de heenweg, ik zit nu in de slee waardoor je toch weer een andere kijk krijgt op de omgeving. Als wij terug zijn bij zijn huis leveren wij de helmen weer in en proberen dan een “rendier” te vangen. Ik geloof dat het maar eens van ons lukte. De rendierherder laat het ons ook nog even zien terwijl een van ons langs rent. Het gaat het goed af. Als hij het nog een keer probeert komt net ons busje aanrijden die ons weer terug brengt naar het hotel. Het is lunchtijd dus wij schuiven meteen, nadat wij ons weer ontdaan hebben van drie lagen kleding, aan bij de zalmsoep die wij vandaag krijgen. Na de lunch hebben wij tot 19:00, etenstijd vrij. Wij gaan proberen te langlaufen op het meer. De schwung krijgen wij niet echt te pakken. Het lijkt meer op lopen dan langlaufen maar veel maakt het niet uit. Wij genieten van het “
laufen” op het meer. Als wij dit gezien hebben, hebben wij een uurtje sauna gereserveerd staan. Wel lekker om de hele bloedsomloop weer op gang te krijgen. Nadat wij klaar zijn kloppen wij bij de buren aan want die willen ook graag en gaan dan lekker even op bed relaxen met een boekje en een borrel totdat wij om 19:00 weer mogen aanschuiven voor het avondeten. Krijgen eland met groente en het is goed te eten. Na het eten begint opnieuw de aankleedsessie. Toch wordt het niet makkelijker want wat doe je wel aan en wat doe je vooral niet want te warm is ook niet lekker. De aankleedsessie is nodig omdat wij gaan sneeuwschoen wandelen. Nadat iedereen ingesnoerd is op zijn eigen schoenen lopen wij door het bos. Ik dacht dat je redelijk op de sneeuw zou blijven lopen met die dingen maar dat valt tegen. Opeens hoor ik vanachter dat iemand z’n sneeuwschoenen kwijt is…Martin…kom niet meer bij van het lachen. Hij vroeg zich al af wat de schoenen voor zin hadden; kennelijk zakte hij nog verder in de sneeuw weg als wij. Schoenen hebben dus wel degelijk zin. Als de schoenen weer gevonden zijn en strakker ingesnoerd zijn, gaan we verder. Na strompelen door de sneeuw komen wij op het meer uit en loopt het een stuk soepeler. Wij lopen op het meer terug naar het hotel. Eenmaal bij het hotel gaan wij eerst even wat drinken want wij hebben allemaal dorst gekregen van dit avontuur. Om een uur of 10 gaan wij toch nog weer even naar het meer om te kijken of het Noorderlicht kunnen spotten. De voorspelling is dat we een kans van 2 op 10 hebben maar ja als je niet kijkt weet je zeker dat je ‘m niet zal zien. Wij hebben geluk!!! Ruim 2 uur staan wij, op de instellingen die ons geleerd zijn, foto’s te maken. Schitterend schouwspel! Dan lijkt het wat af te zwakken en zijn wij allemaal zo onderkoeld geraakt, statief zat letterlijk aan mijn hand gekleefd, dat wij ook maar besluiten naar binnen te gaan. Belooft een goede avond te worden, ik ben kapot!
18 maart
Wij hebben een rustige dag voor ons. Om 9 uur hebben wij weer ontbijt waarna we om 10:15 naar het Sami Museum in Inari gebracht zullen worden. Onze redelijke rustige lodge is echter in een Duits attractiepark veranderd. Er zijn niet eens genoeg zitplaatsen bij het ontbijt om iedereen te laten zitten. Ook moet je lang wachten voordat je aan de beurt bent. Jammer. Ik ben geen fan van musea maar gelukkig is deze niet zo groot dus neem de tijd om toch wat dingen te lezen. Steek er nog wat van op ook en dat is dan toch wel weer leuk. Om 12:45 worden we weer door de bus opgehaald. Wil iets gaan doen voordat wij meteen weer bij de lunch aanschuiven en vraag of de bus chauffeur bij het looppad wil stoppen zodat ik het laatste stukje terug kan lopen. Uiteindelijk hebben wel meer zin in een wandelingetje en lopen wij met z’n 4-en het bospad terug. Eenmaal bij de lodge terug laat de buschaufeeur nog even weten dat wij voor de scooter tocht die voor vanavond gepland staat absoluut geen alcohol mogen drinken. Ze willen nog wel eens controleren onderweg en ze willen geen risico’s nemen. Na de lunch, soep, gaan wij met sneeuwschoenen wandelen. 
Wij nemen een vrij uit route op het meer, maken foto’s en zien een groepje ijsvissen waar we nog even gaan kijken. Dan hebben wij om 16:30 nog weer een keer de sauna gereserveerd staan en maken dan de tas zo ver klaar voor vertrek naar de huskies voor morgen want vanavond zie ik dat niet meer snel gebeuren na de scootertocht. Bij het avondeten, dat voor ons wat eerder begint vanwege de sneeuwscooter tocht krijgen wij wit vis met aardappelpuree. Wederom niks mis mee en het vult. Ondanks dat wij wat eerder eten ontlopen wij de Duitsers niet helemaal en wordt ons vriendelijk verzocht de tafel te verlaten zodat de anderen ook kunnen eten. Om 19:30 worden wij bij de sneeuwscooters verwacht. Krijgen een helm op en een korte uitleg over hoe je de scooter moet bedienen en off we go. Tot mijn verbazing stoppen wij na 3 min alweer op het meer en blijven ruim een kwartier staan. Kennelijk wachten we op het Noorderlicht. Ik doe dat liever rijdende op de scooter en met mij de anderen ook. Wij worden koud en vragen na dit kwartier dus ook of wij verder kunnen. Aarzelend zet de gids de groep weer op gang. 5 Minuten later stoppen we weer. 2 scooters die niet bij onze groep horen zijn spoorloos. Gids gaat ze halen. In de tussentijd begint wel een schitterend schouwspel van het Noorderlicht. Top! Na 15 min. Komen ook opeens de verdwenen scooters. Lagen gewoon achterop (bij die korte afstand???). 
Als wij uitgefotografeerd zijn en eigenlijk nog wel een stukje willen rijden blijft de gids staan om ook de anderen nog even de mogelijkheid te geven om foto’s te maken. Als wij dan eindelijk weer verder gaan rijden wij in 5 min weer terug naar het hotel. Sneeuwscooter tocht? Tuurlijk is het Noorderlicht super maar dat had ik bij het hotel ook kunnen waarnemen daarvoor hoefde ik niet op een scooter. Ben teleurgesteld maar wat doe je er nu aan behalve kenbaar maken dat je toch wel graag wat meer had willen rijden. Ze luisteren ernaar maar verder niks. Wij hebben een alcoholloze avond achter de rug en wij hebben nog wat wijn staan. Gaan met z’n allen deze nog even opdrinken en dan slapen.
19 maart – Ivalo
Vandaag begint het avontuur waarvoor we min of meer naar Lapland gekomen zijn; de 3 daagse husky tocht. Wij staan op tijd op. Om 7:45 hebben wij ontbijt waardoor de ontbijtzaal redelijk rustig is. Om 8:15 vertrekken wij richting guesthouse
Husky waar we ongeveer een uur later aankomen. Wij worden meteen meegenomen naar de verkleedruimte waar we opnieuw schoenen en een thermopak aangemeten krijgen en zich het hele verkleed proces opnieuw voordoet. Dik ingepakt lopen wij richting huskies waarvan een merendeel al in harnas is gehesen en voor de slee staat. Wij krijgen een spoed cursus zelf hondjes in hun harnas helpen en krijgen daarna nog een spoedcursus: Musher! Kan niet wachten om te vertrekken! De honden laten zich ook horen…die hebben er ook duidelijk zin in. Na deze korte cursus zoeken wij een slee uit, maken onze spullen vast en dan off we go! Het begint meteen spannend want de honden vertrekken met een sprint en de eerste 50km beginnen met een scherpe bocht naar rechts. Tricky. Dat gaat bij iedereen nog goed maar eenmaal in het bos hebben het toch een paar mensen moeilijk met hun evenwicht bewaren op de slee en zijn er volgens mij 4 in het eerste kwartier afgevallen. Eenmaal op het bevroren ijs wordt het een stuk rustiger en kan iedereen een beetje op adem komen en genieten van het mooie weer, de omgeving en de dappere hondjes. Ook worden de eerste wedstrijdjes, door de honden zelf geïnitieerd, uitgestreden. Mijn honden hebben er duidelijk zin in want ze rennen iedereen voorbij en laten vervolgens niemand meer voorbij. Als wij voor de lunch links af het bos in moeten hebben ze daar ook duidelijk weinig zin in. Met volle gewicht sta ik op de rem maar dat haalt op het ijs weinig uit. Ze blijven trekken en ook de afslag van de andere hinden richting het bos deert ze niks. Uiteindelijk moet de echt musher erbij komen om ze toch maar links af te dwingen. Grappig moment en wat een kracht zit er in 5 honden als ze je gewoon nog steeds vooruit trekken terwijl je met je volle gewicht op de rem staat. De gidsen maken een vuur en maken daar zalmsoep op. De creme die erin moet is bevroren maar na een tijdje naast het vuur kan die er ook gewoon bij. Als we de soep op hebben is de tijd aangebroken om toch maar ergens in het bos in dit astronauten pak te gaan plassen. Het is 5 keer kijken of er niet nog een capuchon, bretel of mouw op de sneeuw ligt maar uiteindelijk gaat het dan toch best. De honden vinden het nu ook wel weer tijd om door te gaan want ze laten duidelijk merken dat ze verder willen. De gids geeft aan dat het eerste stuk even tricky zal zijn en dat is de understatement van de dag. Over de wortels van een enorme boom hangt de slee helemaal schuin. Ik zie de moeite die anderen ermee hebben en spring op dat stuk maar even van de slee af en spring er daarna weer op. Wonderwel slaagt mijn actie maar anderen hebben er duidelijk meer moeite mee. We hebben voor de lunch 33km afgelegd en moeten er nu nog 17.
Het blijft geweldig en de uitzichten met de ondergaande zon worden er niet minder op. Eenmaal bij onze cabin voor de twee komende nachten wordt ons eerst uitgelegd hoe wij de honden ontdoen van hun harnasjes, waar we ze moeten vast maken, hoe we de slee moeten neerleggen enz. Als dacht dat het daarmee gedaan was dan heb je het mis. 2 van ons gaan brokken hakken van het bevroren blok eten van de honden, er moet water uit het bevroren meer gehaald worden en ons eigen voedsel moet opgeruimd worden. Zo zijn wij allemaal nog ruim een uur bezig voordat wij zelf een glaasje water kunnen nemen. Als die op is is het water opgewarmd voor het eten van de honden en gaan wij ze voeren. De gids geeft de door middel van heet water ontdooide prak van varkensvlees, bloed en botten aan de honden, ik gooi er een emmertje brokken op en een derde gooit er nog een flinke bak water bij. Er zijn maar zoveel bakken dus als de eerste de bak op heeft moet deze voor de zoveelste gezet worden. E zou denken dat dat lang duurt. Niets is minder waar. Die bak met voer is binnen no time op dus wij kunnen alle honden aan een stuk door eten geven. Als toetje krijgen ze nog een brok bevroren varkensrommel. Zij vinden het lekker. Tijd voor het “toilet”. Oh my god!! Ik wil nooit meer naar het toilet. Ik spaar iedereen de details maar de bak was vol…is dat voldoende? Bah! Daarna toch maar even dat dikke marsmannen pak uit, de slaapplek inspecteren en de handen wassen voordat wij aan tafel kunnen. In de tijd dat wij met de hinden bezig waren heeft de tweede gids het eten voor ons al voorbereid. Erg fijn. Na het eten zien wij nog een schim van het Noorderlicht en gaan dan naar bed want dit valt in het niet met wat we gisteren hebben gezien. In bed komen is wat onhandig maar als de slaapzak eenmaal ligt met de binnenzak die wij zelf hebben meegenomen dan slaap ik toch even totdat…oh nee…om 3 uur naar het toilet moet. Verstand op nul en gaan maar! Bah!
20 maart
Wij zijn op tijd wakker maar blijven nog even liggen als wij horen dat onze reisgenoot het vuurtje nog weer even aangestoken heeft. An toch maar naar buiten en in het sauna slash afwashok boven een bak met water wassen. Je wordt er in ieder geval lekker snel wakker van. Daarna is het in alle rust ontbijten, proberen naar het toilet te gaan, laat maar, en dan de honden weer in hun harnasje helpen. Ik zie dat een van mijn honden een wond in zijn linker vlank heeft. De gids beslist hem hier te laten en mijn span krijgt versterking uit het span van de gids. Geen proviand vandaag dus die kunnen met 1 minder. Als wij allemaal klaar staan en de honden trappelen om te vretrekken… weeehaaaa, off we go. Wij hebben vandaag een route van zo’n 30km op het programma. Stuk korter dan gisteren maar vast niet minder indrukwekkend. Mijn honden hebben er weer zin in en wij gaan door zo goed als onbedorven terrein. Je ziet in ieder geval niemand. Als wij na een schitterend stuk open meer door het bos gegaan zijn zie ik vanuit mijn linker ooghoek iets door het bos heen gaan. Ik dacht eerst dat is een ander groep maar dan zien wij een stuk of 5 rendieren in volle galop over het meer heen razen. GEWELDIG! Wij zijn er allemaal even stil van. Niet veel later stoppen wij de slee voor het kampvuur en de lunch van vanmiddag. Heerlijk plekje in het zonnetje waar we een eigen worst mogen braden op het vuur. Ze smaken top. Na nog een keer gehannes met het pak achter een boom beslis ik op dat moment dat ik niet meer naar het toilet ga. Open natuur heeft wel wat. Mijn reisgenotes zijn het daar meteen mee eens. Als de honden ongeduldig worden, zorgen wij er ook voor dat wij weer verder kunnen. Wij hebben helaas dezelfde route terug maar blijft mooi. Rond 14:30 zijn we terug bij de hut. Hetzelfde ritueel van honden ontdoen van hun harnas ed herhaalt zich. Ook wordt er weer water gehaald en worden er weer brokken gehakt voor de honden.
Het zonnetje schijnt nog heerlijk dus na alle “verplichtingen” gaan wij nog even op het meer zitten in het zonnetje. Dat houden wij vol totdat duty calls. Wij gaan de honden voeren. Als ook dat weer volbracht is gaat het pak uit en ga ik even bij het vuur zitten met het gastenboek dat er ligt terwijl anderen de sauna in gaan. Ik had er niet zo veel zin in maar als ik in het gastenboek lees dat dit toch wel erg de moeite waard is en ook een van de gidsen dit zegt bedenk ik me met twee anderen en gaan wij nadat de eerste zijn geweest toch ook maar even. Sauna, opgewarmd door hout, is lekker, het afkoelen in de sneeuw beter. Voordeel van de sauna is dat je wat warm water uit de ton over jezelf heen kunt gooien en je toch enigszins een douche hebt gehad plus dat ik daarna geen koude tenen meer gehad heb.
Daarna krijgen wij een heerlijk stuk zalm en lezen wij elkaar bedtime stories voor uit het grote gastenboek. De gidsen hebben er ook wel lol in en vertellen een paar anekdotes bij de verhalen die wij wat apart vinden. Slaap lekker!
21 maart
Aan de begin van de week voorspelde ze al een veel minder dag qua weer voor vandaag. Helaas was de voorspelling juist. Het is bewolkt en er waait een straffe wind. We doen na het ontbijt allemaal een laag extra kleding aan dat er dan wel weer voor zorgt dat je staat te puffen bij het gereed maken van de honden en de bagage verzamelen maar ja we weten ondertussen dat het hier tussen de bomen redelijk beschut is dus wij zullen er zeker geen spijt van gaan krijgen als wij eenmaal op open meer zijn. Ik vind dit ook wel weer z’n charme hebben. Een beetje afzien mag best…:) Mijn honden hebben er dudielijk weer zin in want ze laten wederom geen slee voorbij gaan. Na een uur stoppen wij even op een open plek. Ik hoop niet dat dit geen lange stop zal zijn want de wind giert hier van alle kanten en 
echt aangenaam is het niet. Gelukkig is het maar een korte stop en gaan we na zo’n 15 min weer verder.Een uur later stoppen wij weer in het bos waar we de wind nauwelijks voelen. Hier wordt ook weer het vuur gemaakt voor de rendiersoep die vandaag op het menu staat. Vind het toch maar stoer wat die jongens altijd weer voor ons zo makkelijk in elkaar zetten. Als de soep is en wij redelijk doorgerookt zijn van het heen en weer waaiende vuur, wij voor de laatste keer de natuur hebben opgezocht voor een omkleedsessie, gaan we verder voor het laatste stuk. Mijn hond met de wond die bij een van de gidsen vandaag meeloopt, heeft het goed gedaan maar begint nu toch een beetje te hinken. Zij zetten hem op de slee. Ziet er apart uit en hij vindt het helemaal niks. Veel te onrustig om mee te glijden. Uiteindelijk is het makkelijker om hem mee te laten lopen. Het laatste stuk gaan we door het bos. Ik dacht dat het hetzelfde gedeelte zou zijn dat op de heenreis voor behoorlijk wat valpartijen zorgde. Voor een groot gedeelte is dat ook zo maar aan het eind is het iets anders. Ik vind het bos misschien wel mooier dan de open vlaktes alhoewel je je op de open vlaktes weer zo vrij voelt. Wat zeg ik nou eigenlijk? In ieder geval gaat het in het bos behoorlijk op en neer en is het af en toe echt van de slee afspringen om de slee mee te helpen duwen. De honden blijven maar gaan. En dan…zien wij het honden pension. Bah, zijn we er al?? Wij helpen de honden weer uit hun harnas en we zetten ze in hun hok. Sommige willen er echt niet in. Anderen worden bijna opgevreten door hun metgezel. Kennelijk is dat normaal als er 1 op safari is mee geweest en de ander niet. En dan komt het onvermijdelijke. Net als wat er in de reisomschrijving beschreven staat: Afscheid nemen doet pijn. Ik loop nog even langs mijn 5 kanjers: Pat, Ingo, Max, Bruno en Giro en ga dan naar de verkleedruimte waar wij de pakken netjes terug hangen en alle extra sokken en handschoenen terug geven. De transfer staat al op ons te wachten die ons in 20 min naar Saariselkä brengt.
Rond een uur of 5 komen wij bij de Holiday Club aan. Inchecken is zo geregeld. Wij gaan eerst maar even genieten van een lekker douche en een dikke verdiende borrel. Daarna gaan we met z’n allen nog even gezellig eten.
22 maart – Saariselkä
Ik heb de hele avond de slee door de bossen gevoeld in mijn benen. Net zo’n gevoel dat je hebt als je de hele dag op een boot hebt gezeten had ik nu met mijn slee. Grappig.
Voor vandaag staat er niets op de planning en mogen we doen waar wij zin in hebben. Ik heb voordat wij gingen ontbijten e
ven de kosten voor een dagje skiën bekeken en daar schrokken we nogal van voor zo’n klein gebied dus dat gaan we niet doen. Na het ontbijt lopen wij even naar de buren om te kijken of wij misschien nog een keer willen gaan sneeuwscooteren. Ik vond dat tripje eigenlijk te mager. De prijs valt mee maar dan moeten wij nu meteen weg en daar hebben we dan weer niet zo’n zin in. Laat maar. Wij lopen wat in Saariselkä rond en lopen ook nog even naar het ski gebied. De sneeuw is perfect maar de heuvels zien er niet echt heel erg spannen uit. Wij zijn wat dat betreft echt verwend met de Alpen. Wij drinken daar iets en op de terug weg zien wij dat er aardig wat mensen de Tobagan helling aan het oplopen zijn. Wij lopen naar Lapland Safaris om ook even een sleetje te huren. De medewerkster gaf aan dat in April de Wereldkampioenschappen Tobagan hier gehouden zullen worden. Belooft wat! De wandeling naar boven valt mee. Valt zelfs soms zo mee dat wij ons afvragen of wij hier wel vaart gaan houden naar beneden. Eenmaal boven heb je een mooi uitzicht over een groot gedeelte van Lapland maar het is er ook erg koud door de behoorlijk straffe wind die er waait. We warmen ons binnen, in een skihut, heel even op voordat wij ons wagen aan de WK route naar beneden. Als je maar nergens remt dan gaat de baan toch behoorlijk hard. Ik vind het lachen. Je zit binnen no time echt helemaal onder de sneeuw als je even je voeten op de grond zet. Bij Martin lukt het net niet om z’n voeten in de slee te zetten dus die komt als een yeti beneden. Ik zou het liefst nog een keer gaan maar de wandeltocht naar boven houdt me toch een beetje tegen helemaal omdat Martin het wel genoeg vindt. Wij leveren de sleeën weer in en lopen nog even langs de souvenir shops van Saariselkä en gaan ook even langs de supermarkt waar we even wat te drinken kopen en een wat lekkers. Omdat wij toch wel natte voeten van het sleeën hebben gekregen gaan wij terug naar de kamer waar we wat relaxen, tv kijken en wat knabbelen alvorens wij met een gedeelte van de groep ’s avonds nog een keer gaan eten.
23 maart
Aan alle leuke dingen komt helaas een eind. Zo ook aan deze vakantie. Wij worden om 9:45 opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden. Hoeven ons dus niet te haasten. Met een grote touring car worden wij naar het vliegveld gebracht waarbij de gids nog wat verteld over de seizoenen in Lapland en het zogenaamde Lapland Fever waarvan ik toch wel kan zeggen dat ik daar zeker besmet mee ben geraakt. Op het vliegveld gaat het inchecken toch vrij snel en ook security valt mee ondanks de zeer beschonken vent die iedereen aan het wek zet. Vliegtuig land en vertrekt voor scheduled tijd. Via Evenes in Noorwegen waar we nog een schitterend gedeelte over de Fjorden vliegen komen wij om 4 uur aan in Amsterdam waar we de trein naar huis pakken.