Route
Reisroute
| Datum | Van | Naar | Hotel | Opmerkingen |
| 27 April 2025 | Amsterdam | Ponta Delgada | Do Colegio | 13:35 vlucht – Transfer op Airport |
| 28 April | Ponta Delgada | Do Colegio | 9:00 Auto Ophalen | |
| 29 April | Ponta Delgada | Do Colegio | 18:55 Auto Inleveren | |
| 30 April | Ponta Delgada | Fajazinha | Casa da Queijaria | 6:00 Taxi – 7:30 vlucht via Terceira en Horta |
| 1 Mei | Fajazinha | Casa da Queijaria | ||
| 2 Mei | Fajazinha | Ponta Delgada | Casa das Palmeiras Charming House – Azores 1901 | Vlucht 16:35 |
| 3 Mei | Ponta Delgada | Casa das Palmeiras Charming House | ||
| 4 Mei | Ponta Delgada | Amsterdam | Vlucht 16:35 |
Ik wil al een tijdje naar de Azoren maar Mart heeft daar geen behoefte aan (te veel kans op regen). Toevallig komt het een keer ter sprake als ik met San aan het kletsen ben en een half jaar later belt ze en vraagt of we over 4 weken zullen gaan want dan heeft zij vakantie. Beslissing is snel genomen. We bespreken welke van de 9 eilanden we willen aandoen in de kleine week die wij hebben en boeken snel daarna vlucht, auto’s en hotels.
27 April 2025
We vertrekken om 13:15 met Transavia van Amsterdam naar Sao Miguel. Gelukkig hoeven we dus niet met dag en dauw op te staan maar spreken we toch redelijk op tijd af op Schiphol i.v.m. mogelijke drukte vanwege de vakantie tijd. Was uiteindelijk niet nodig want we lopen eigenlijk overal zo door. Nou ja, liever zo dan dat je je moet haasten. Drinken nog even wat en kunnen dan vrij snel boarden.
De vlucht duurt 4uur en 20 min en omdat het op Sao Miguel 2 uur vroeger is komen we net iets voor 4 uur aan. We hebben alleen handbagage dus we kunnen zo richting de uitgang lopen waar onze transfer al op ons staat te wachten. Helaas is de transfer niet prive en moeten we nog even wachten op mensen die hun bagage wel hadden ingecheckt. Als ook zij er zijn, staan we binnen 20 min bij ons hotel. Ik wil zeggen dat ook de check in snel gaat maar daar nemen ze rustig de tijd om alle gegevens met een vinger in te typen. We gooien de spullen op de kamer en vertrekken meteen weer. In de lonely planet van de Azoren staat een wandelroute door Ponta Delgada en die willen we nog even gaan doen.
Bij het verlaten van het hotel wijken we even van dat plan omdat we aan het einde van onze straat een interessant gebouw zien dat we even op de foto willen zetten. Daarna lopen we toch snel door naar het beginpunt van de wandeling bij de Portas da Cidade om na nog wat foto’s met de route te beginnen die uiteindelijk ook weer langs dit gebouw voert. Naast dat eerste gebouw is een grote tuin waar een klein kioskje zit waar ook een terrasje bij zit. Ze verkopen er mega Pina Coladas in een ananas. We denken beiden hetzelfde… Tijd voor een drankje. Smaakt helemaal prima en we zitten er heerlijk in een waterig zonnetje.
Lopen na dit drankje nog even via het hotel om een extra jasje te pakken richting de haven. Daar willen we even kijken en misschien iets gaan eten. Dat laatste doen we uiteindelijk bij een niet bijzonder ogend restaurant maar waar we leuk zitten en we heerlijk eten. Kleine wandeling nog naar het hotel, snelle douche en bedje in.
28 April
Met twee uur tijdsverschil zijn we vroeg wakker. Doucheje en naar ontbijt waar we even de laatste plannen smeden over wat we vandaag willen gaan doen. Het weer is niet van op uit te gaan dus gaan we maar als eerste doen wat we zeker willen doen voordat we hier vertrekken. Eerst hebben we nog een kleine wandeling richting auto verhuur waar we een witte Renault Clio mee krijgen. Prima autootje.
Als we uit de veel te krappe parkeerplaats gemanoeuvreerd zijn, lang leve de hellingproef, zetten we koers richting Pico do Carvao maar worden al snel naar de eerste miradouro getrokken voor een prachtige regenboog. Na de eerste snapshots gaan we verder richting pico. Sao Miguel zit vol met miradouro’s en ze allemaal zomaar voorbij rijden lukt echt niet. Bij de volgende miradouro staan we echter behoorlijk te blauwbekken. Het is 8 graden maar die wind maakt het ijzig. Hadden we dan toch nog een andere jas mee moeten nemen?
We zitten nog niet in de auto en het begint knetterhard te regenen. Gelukkig stopt dat ook weer na 5 min waarna we onze koers vervolgen en stoppen bij de volgende ‘highlight’ een aquaduct. Het Empanada, kleine woordspeling, meer zien we niet maar besluiten toch verder te rijden naar Lagoa do Canario en het miradouro over de Grota do Inferno. Hier parkeren wij de auto want het is een kleine wandeling. Carario kan ons niet echt boeien maar het uitzicht over de Grota des te meer. Prachtig uitzicht maar wel even op je tanden bijten vanwege de koude wind. Leuke wandeling ook meteen en de toon is gezet voor de rest van de week.
We zitten nog niet in de auto en het begint weer te regenen. Prima als we in de auto zitten. Als we dit zo vol kunnen houden is het prima.
We gaan verder richting Lagoa Azul en Verdhe. We willen hier eigenlijk een wandeling maken maar op de parkeerplaats mag je maar 20 min parkeren dus dat gaat niet werken. We lopen naar het uitzichtpunt over de 2 meren. Het kleurverschil is helaas niet zo goed te zien, het is namelijk nogal bewolkt. We blijven in de ijzige wind wachten tot er misschien toch nog snel een zonnestraal komt omdat we ervan uitgaan dat het opmerkelijke kleurverschil tussen de meren dan een beetje te zien zal zijn. En ja hoor… daar komt ie.. Niet zo heftig als we verwacht hadden maar we klagen niet.
Hierna zitten we weer even de regen af te wachten in de auto alvorens naar het dorpje Sete Cidades te rijden. We hopen daar wat eten te scoren maar het enige restaurant dat open is, is gereserveerd. Verder naar een souvenirs shop waar ze toevallig een koffie automaat en wat broodjes in een vriezer hebben liggen. Gelukkig kunnen ze die opwarmen. In een waterig zonnetje eten we bevroren broodjes uit de magnetron. Het zal niks worden maar het valt mee en het doet wat het moet doen.
Na deze ‘heerlijke’ lunch lopen we nog even naar het ernaast gelegen kerkje en rijden dan via de sanitarios en een mini mart verder richting Pilar waar we net op de kaart een wandeling langs de kust hebben gezien.
Na een volgende regenbui gaan we op pad. Het eerste deel van de wandeling is prachtig. We genieten van de uitzichten over de kust, het landschap, het wandelpad en verassen ons over de Aronskelken die in het wild hier bloeien. Het tweede deel van de wandeling is helaas een heel stuk minder en voert over de weg terug. Heel blij dat we dit gedaan hebben.
We zijn amper terug bij de auto en het komt weer met bakken uit de lucht. Hoe kun je het timen? We rijden even door Mosteiros waar we enorme golven tegen de kust zien beuken en de ‘highlight’: Een rots in het water waar we wederom even in de auto wachten omdat er op dat moment een hagelbui over ons heen komt.
Vanuit hier rijden we nog naar Ponta da Ferraria waar je thermale baden hebt. Niet dat we daar perse zin In hebben maar willen toch even kijken. Vergane glorie past beter bij deze plek; wij vragen ons zelfs af of dit uberhaput nog open gaat, tenzij je naar de piscinas naturais wilt gaan. Natuurlijk zwembad in de zee die verwarmd wordt door geologische werking. Het is hoogtij en de wind giert als een malle dus op dit moment bijna zelfmoord als je hier nu wilt gaan baden ook omdat het een groot lava veld is en de rotsen gemeen scherp zijn. Er ligt dus ook niemand in het water. We lopen nog even verder voor een natuurlijke lava arch en lopen dan helaas een bocht te ver waardoor we de volgende hagelbui vol over ons heen krijgen. Jakkes.
Omdat wij er nu toch zijn rijden we ook nog even naar de vuurtoren om de hoek waar je eigenlijk niks kan doen en, omdat we de wind en de regen een beetje zat zijn, niet eens de auto verlaten.
Omdat we lekker op dreef zijn rijden we dan ook nog even naar een ananas kwekerij. Ik vind die planten echt prachtig. Gelukkig lopen we net binnen als de volgende plensbui zich aandoet. Willen daar eigenlijk even iets nuttigen maar besluiten in de shop een ananas likeur te kopen en die lekker zo even op de kamer te nuttigen.
We rijden semi zonder navigatie de goede kant naar ons hotel en vinden een parkeerplaats dicht bij het hotel. Toevallig zit er een ieniemienie super marktje waar we nog even wat water kopen. Het is inmiddels 6:30 en we zijn redelijk gaar. Op de kamer gaat de ananas likeur adje, bedenken we de route van morgen en gaan dan op zoek naar eten. Bij onze eerste keuze staat een enorme rij en zo belanden we bij een heel klein tentje waar de ramen niet meer in de deur zitten maar waar we heel redelijk eten ondanks het feit dat ze ons voorgerecht van garnalen aan iemand anders hadden gegeven en ons een diep bevroren variant hebben gegeven.. Niet helemaal correct, maar goed. Snel naar bed. Terwijl de wind in onze kamer huilt proberen we de slaap te vatten.
29 April
De wind gierde de hele avond om onze kamer waardoor je niet makkelijk de slaap kon vatten en waardoor we even blijven liggen toen de wekker ging. Heel even dan, want we hebben weer een vol programma.
Na het ontbijt willen we eerst naar Porta do Sossego. Dat ligt op het uiterste oostelijke puntje van Sao MIguel. De navigatie wijst ons de kortste weg maar wij zijn eigenwijs en willen de zuidkust af rijden. Het is een langere route maar de noordkant willen we doen als we terug zijn uit Flores. Als we door Furnas heen rijden, stoppen we wel even bij de Caldeiras Vulcanicas midden in het dorp. Heel grappig om die stomende geisers van geothermische activiteit zo midden in het dorp te zien en te ruiken. Toch even stoppen want het is nog heel rustig in het dorp.
Na de nodige foto’s gaan we verder op de door ons gekozen route maar nu komen we er toch snel achter waarom Google ons over een andere weg liet rijden. Door de vele bochten duurt deze route best lang. We wilden na het uitkijkpunt eigenlijk dezelfde route terug rijden omdat we dan nog leen wandeling naar een waterval wilde maken. Over deze weg heen en terug zien we nu vanaf en gaan meteen de route naar de watervallen lopen.
Bij een kleine parkeerplaats parkeren wij de auto en gaan vol goede moed op pad. Het begin van het pad is nog goed te doen maar dat verandert al snel in een modderpoel waar we springend en met behoorlijk wat creativiteit doorheen komen, zelfs daar waar het pad was weggeslagen en we een kleine waterval moesten kruisen. We lopen ongeveer 45 min naar de eerste waterval en eenmaal daar genieten we van de rust omdat niemand anders deze route lijkt te lopen. De enige andere gek die wij op deze route hebben gezien vragen wij of hij ook bij de andere waterval is geweest omdat we willen weten hoe de verdere route eruitziet. Hij meldt dat het pad eigenlijk alleen maar nog slechter wordt en dat er behoorlijk wat hoogteverschillen zijn. We hebben nog wat andere plannen voor vandaag dus zo moeilijk als we dat vinden, besluiten we om de tweede waterval over te slaan. It is what it is.
Teruglopen gaat een stuk makkelijker dan we verwachtten en zijn we eigenlijk zo terug. Er stoppen inmiddels wat meer mensen bij deze parkeerplaats om de route te gaan lopen en de meeste hebben hele nieuwe schoenen aan. Die gaan iet lang meer zo zijn.
Vanuit hier is de route naar Porta do Sossego nog maar 20 min. Helaas vinden wij het uitzichtpunt niet wat wij ervan verwacht hadden. Lekker als je daar op de aanwezige bbq’s (die je overigens op heel veel parkeerplekken ziet) lekker kan chillen maar nu is het er alleen maar koud door de enorme wind die ons nog steeds vergezelt. De tuin naar het uitzicht is wel heel erg mooi. Een beetje teleurgesteld over het uitzicht keren wij terug naar de auto – op naar Furnas.
We komen tegen 14:00 aan in Furnas en gaan eerst ons geluk beproeven bij een restaurant voor de lokale specialiteit: cozido. Stoofpot van allerlei vlees dat gemaakt is op de geothermische activiteit. Wij hebben onze bedenkingen, zowel over het gerecht als hoe dat hier gemaakt zou kunnen zijn (echt onder de grond of in een pressure cooker?). We moeten er in ieder geval lang genoeg op wachten en wonderwel komen we toch een heel eind met de onbeschrijfelijke stukken vlees. Zelfs de bloedworst gaat naar binnen. Kopje koffie en back on the road naar uitzichtpunt Pico do Ferro. Ik denk een van de mooiste uitzichtpunten tot nu toe met uitzicht over het Furnas meer en de vulkanische activiteit. Op de terugweg naar beneden stoppen we nog even bij de enige golfbaan die de Azoren rijk is om vervolgens de weg te volgen naar wat meer gepruttel uit de grond bij de fumarolas do Lagoa Furnas. Altijd leuk om te zien hoe moeder aarde in beweging is. Op het ernaast gelegen Grena park hadden we niet gerekend, kennelijk een park met watervallen. Horen dat we minstens een uur nodig zullen hebben om de watervallen te zien. Het is 17:00 en om 18:30 moeten we de auto ingeleverd hebben. Allemaal iets te krap en helaas zullen deze dus aan ons voorbij gaan. Iets om te onthouden voor als we terug zijn uit Flores als we dan nog niet watervallen moe zijn.
We lopen nog even naar het Capela de Nossa Senhora das Vitórias aan het Lagoa Furnas en rijden dan terug naar Ponta Delgada.
Stipt 18:30 leveren de auto volgetankt weer in. Kopen even wat te drinken en wat snacks bij de super, taxi voor morgen ochtend is geregeld en proosten op de kamer op een meer dan volmaakte dag. Omdat we vanmiddag uitgebreid hebben gegeten, halen we alleen nog even wat take away sushi zodat we lekker nog even de voeten omhoog kunnen doen en alles klaar kunnen maken voor morgen.
30 April
De wekker gaat om 5:15 en de taxi is er om 5:50. Stipt op tijd start hij er en binnen 10min zijn we op het vliegveld. Trolleys moeten we afgeven omdat we met een heel klein vliegtuigje gaan. Door de douane gaat vrij snel, drinken nog even wat een dan is het al tijd om te boarden. Mijn hemel het vliegtuig is echt klein. Er kunnen maar 37 mensen in waarvan 1 er op de bok zit.
De vliegtijd naar Terceira is maar 40min en dat is dus echt opstijgen, door de harde wind alle kanten opgeblazen worden en weer landen.. Een kerms attractie is er niks bij en wat een geluk we mogen dit nog een keer doen! In Terceira, waar het enorm plenst, moeten we er wel eerst uit. Lopen door het vliegveld om vervolgens weer in te stappen. Ook al staat het vliegtuig recht voor ons worden we toch met de bus gebracht en dat is in dit geval, met deze regen, niet zo erg. En daar gaan we weer: opstijgen, heen en weer geslingerd worden en weer landen. Horta airport wordt verbouwd en ziet er treurig uit. Is slechts een tussenstop want we mogen nog een keer de lucht in. Nu in een wat groter vliegtuig waar 80 personen in kunnen. Het wasmachine gevoel is dus ook een stuk minder. Gelukkig maar.
Mooi op tijd landen we in Flores. Flores is samen met Corvo het meest afgelegen eiland van de Azoren. Het zonnetje schijnt en het lijkt een paar graden warmer te zijn dan op São Miguel.
Wij lopen eerst even Santa Cruz in en gaan even lunchen in het zonnetje… Jaaa!! In de zon en het is nog lekker warm ook! Daarna lopen we terug naar het vliegveld en halen we onze huurauto op om daarna meteen even wat boodschappen te halen. We hebben een huisje in Fajãzinha met een keuken en willen wat ontbijt en drinken halen. De hele kleine supermarkt die wij vinden voorziet in alles en omdat we niet weten hoe het met de restaurants in het kleine dorp gesteld is nemen we ook nog 2 pizzas mee want volgens de beschrijving hebben we een oven.
We rijden via een uitzichtpunt over Corvo dwars over het eiland maar ons kaashuisje. Kaashuisje omdat we naast een kaasfabriek slapen. We doen er iets meer dan een half uur over en worden bij aankomst vriendelijk opgewacht door de eigenaresse van de kaasfabriek. Deur van ons huisje staat open en we kunnen er meteen in.. Het ziet er precies zo uit als op de beschrijving dus we waren voorbereid op weinig luxe. San zet meteen de wasmachine aan terwijl we ook even de boodschappen opbergen. Daarna willen we meteen naar de hoofdreden van ons bezoek aan Flores: Ribeiro do Ferreiro – een muur waar een tiental watervallen naar beneden komen. Ze liggen op nog geen 15 min rijden van ons huisje. Na het parkeren van de auto op een kleine parkeerplaats volgt een korte klim over een met rotsen geplaveid pad.. Het is geen moeilijk pad en binnen 20 min zijn we waar we zijn willen. We laten het uitzicht even op ons inwerken waarna we een reeks aan foto’s maken alvorens weer terug te keren.
We laten de auto nog even staan en lopen 200 meter naar beneden voor een volgend pad naar Ribeira Grande. Het eerste stuk gaat over een gravel pad dat snel overgaat in een pad met echte rotsblokken waar de vegetatie langs en omheen groeit. Het lijkt alsof we de jungle door moeten. Heel bijzonder en ik houd wel van deze uitdaging want na wat zwoegen is de bestemming vaak nog mooier en dat is in dit geval ook zo. We komen uit op een prachtige waterval waar we maar geen genoeg van krijgen. Heerlijk zitten we hier even voordat we toch besluiten de uitdaging weer aan te gaan naar beneden.
Tegen 17:30 zijn wij terug bij het huisje waar we neerstrijken op de keukentafel stoelen die wij buiten voor ons huisje in de zon hebben gezet. Borreltje, chipje en crackers met kaas van de buurvrouw. Het was even vogelen hoe we de oven aan moesten krijgen maar als ook dat gelukt is, hebben we ook nog een heerlijk pizzaatje voordat we de zon helemaal in de zee zien verdwijnen. Het leven is zo gek nog niet.
Slaap lekker.
1 mei
We staan op in de mist maar hopen dat die weggetrokken zal zijn als we gedoucht zijn en ons ontbijt met eitje dat wij gisteren uit de super hebben meegenomen, op is. En jawel hoor dat is bijna zo.
Onze eerste bestemming voor vandaag is Salto do Bacalhau, een waterval in het volgende dorpje Faja Grande. Eenmaal daar staat de zon precies aan de verkeerde kant en besluiten we er nu niet heen te lopen maar vanmiddag nog een keer terug te komen.
We rijden verder langs de kust en lopen even over het lava gesteente dat hier het strand is. Komen hierbij ook nog een paar mega rode krabben tegen. Zo leuk. En ook nog een paar kwallen…minder leuk.
Naast het strand staat een klein snack barretje waar we heerlijk in de zon even een koffie drinken en omdat we al gemerkt hebben dat het eiland niet echt groot is, nemen wij rustig de tijd.
Daarna rijden wij een beetje de onmogelijke straatjes van Faja Grande door alvorens koers te zetten naar Lagoa Negra en Lagoa Comprida. Hier parkeren we onze panda even omdat we eerst naar het uitzicht willen van deze 2 meren die verassend genoeg in kleur verschillen.. Eén is blauw, de ander groen. Hierna willen we een route gaan lopen die nog 2 van de 7 meren aan zal doen. Begin van de route is echt super leuk en we genieten van de wandeling. Na een half uur komen we bij een kruising met de doorgaande weg waar we het droge meer zien. Geen uitermate interessant meer en we lopen dan ook vrijwel meteen door op weg naar nummer 4. Voordat we de weg weer oversteken om de route te vervolgen zie ik nog ergens in mijn ooghoek wetlands staan maar denk er verder niet over na. Nog geen 5 min later moeten we al creatief zijn door van steen naar steen te springen door de onwijze modder dat op ons pad ligt. Het wordt daarna alleen maar erger en zijn soms genoodzaakt een alternatieve route te vinden door de dichte begroeiing. Niet echt heel lekker maar het is onze eer te na om om te keren. Niet heel veel later is het echt niet meer te doen en omdat we niet weten hoe lang dit nog gaat duren besluiten we toch maar om te keren. Het is geen straf om het eerste pad nog een keer te lopen maar dat doen we pas als we in een droog bochtje in de zon onze meegebrachte boterhammen nuttigen. Het is 1 mei en er is bijna niets open dus we zijn heel blij met de boodschappen die wij gisteren hebben meegenomen.
Eenmaal terug bij de auto rijden we eerst naar het meer waar we te voet naar op weg waren: Branca. We vinden het lastig te zeggen maar het meer was het verdere gestuntel door de modder niet waard geweest. Daarna rijden we nog de andere 3 meren af maar zijn weinig overtuigd van hun schoonheid. De weg naar de dubbele – Rasa e Funda – is mooier dan de meren zelf. Lomba – tja wat moet ik erover zeggen…het was de 7e?
Volgens Google maps is er nog een supermarkt open in Lajes. We crossen erheen want we weten al dat het restaurant in ons dorp dicht is omdat we daar gisteren telefonisch hebben geprobeerd te reserveren. Jammer maar helaas de super is ook dicht. Was het proberen waard.
Op de weg terug naar Faja Grande zien we meteen de Roches dos Bordoes. Soort orgelpijp achtige rotsen. Merkwaardig geslepen. Je moet een beetje geluk hebben om ze uberhaupt te zien en dat hebben wij vandaag.
Op naar Faja Grande naar de waterval van vanochtend waar we 2 lifters mee naartoe nemen. Die hadden anders over het asfalt nog 15km moeten lopen dus ze waren ons maar wat dankbaar.
De waterval is prachtig en blijven er ook rustig even zitten voordat we nog een keer naar de snackbar van vanochtend gaan om daar een waterfles te laten vullen met 4 shots gin. De eigenaar kijkt er niet van op en zegt alleen maar met een grote grijns: gasolina en zo is het maar net.
Terug bij het huisje herhaalt het tafereel zich van de vorige avond: borrel, chippie, toastjes met kaas maar ipv pizza, tja… Een gebakken eitje omdat het enige is wat we hebben en die we helaas wel binnen opeten omdat de zon zich nog maar weinig laat zien.
2 mei
We staan op met regen en de voorspelling is dat dat zo blijft naast hele dichte mist. We eten de laatste yoghurtjes en boterham op, pakken alle spullen in en gaan dan richting startpunt van een wandeling die San gisteren gemaakt heeft met richting Faja Grande. Het startpunt is op 3 minuten rijden van ons hutje en in een miezer regen beginnen we met frisse moed met de wandeling die uiteindelijk onze favoriet wordt.
Langs de kust en smalle paadjes komen we in het dorp uit waar wij eerst de meest westelijk gelegen kerk van Europa bezoeken. Van buiten ziet hij er wat nietszeggend uit maar binnen helemaal kitsch is. We branden 2 elektrische kaarsjes voor onze dierbaren en gaan dan bij een café om de hoek even ‘ontbijten’. Sam dolblij met haar pancakes. Mijn broodje helemaal prima. De ergste regen hebben we denken wij gehad en vervolgen nu de weg via een ander pad om terug te komen bij de auto. We lopen tussen de stenen muurtjes die als landafzetting fungeren door waar wisselend koeien of geitjes hun hoofd overheen steken, door bossen en weilanden en als laatste een boutique resort dat er ontzettend leuk uitzag. Na 8km zijn we terug bij de panda. Heerlijke wandeling.
Enigszins nat geregend gaan we met onze panda naar nog een miradouro maar als we halverwege al in de mist zitten, laten we dit voor gezien en gaan we terug naar het vliegveld.
Ruim op tijd zijn we daar maar het tanken wil bij niemand lukken Gelukkig komt er iemand van het verhuur aangelopen en zegt dat er geen benzine is. Aan de andere kant van de landingsbaan zou er nog een zijn. Als een gek scheurt iedereen erheen. Gelukkig is Flores een klein vliegveld en hoeven we nog maar een half uur te wachten nadat de auto is ingeleverd, we ingecheckt zijn en door security heen zijn en we weer in ons vliegtuig zitten die ons meeneemt naar Ponta Delgada.
Alles loopt op tijd en we komen om iets voor 6 in Ponta Delgada aan. Omdat we niet in een lange rij voor de autoverhuur terecht willen komen, wacht San op de koffers en ga ik de auto al regelen. San komt alsnog eerder met de koffers naar buiten dan dat ik de auto heb. Niet heel veel later staan we bij een gloednieuwe Kia picanto. Leuk wagentje en een heel stuk fijner dan de panda.
Binnen 10 minuten zijn we bij ons hotel voor de komende 2 nachten en hebben we mazzel door bijna voor de deur een parkeerplaats te vinden.
Casa dos Palmeiras ziet er onwijs leuk uit en we krijgen een heerlijke kamer. Helaas merken we wel meteen dat het heel erg gehorig is. Hopelijk hebben we daar vanavond niet zo veel last van.
We hebben op een laat ontbijt en wat repen na niets meer gegeten dus gaan eigenlijk meteen na aankomst richting een visrestaurant dat de receptie ons heeft aangeraden. We eten er op stand. De tonijn was boterzacht. Heerlijk.
Bij terugkomst in het hotel kijk ik nog snel even op de kaart voor een plan van morgen en dan hopelijk snel slapen.
3 mei
Helaas lukte dat slapen niet echt goed maar besluiten wel weer lekker op tijd op te staan want we willen nog even vol genieten van hetgeen Sao Miguel te bieden heeft en gaan dan ook na het ontbijt meteen op pad.
Het weer is goed en de voorspellingen voor vanmiddag zijn net zo als alle andere dagen: het kan vriezen, het kan dooien.
Omdat Lagoa Fogo het hoogst gelegen meer is van het eiland en het weer nu goed is, gaan we daar als eerste heen. Het is prachtig en er zijn meerdere wandelingen te doen maar wij hebben besloten een wandeling te doen bij een thee plantage.
Salto do Cabrito is hier heel dichtbij dus daar rijden we als volgende heen. De wandeling naar de waterval is kort maar steil en de waterval is veel te druk bezocht naar onze mening. De tourbusjes mogen namelijk wel helemaal naar beneden rijden waardoor er meer mensen zijn dan die er geweest zouden zijn als ze hadden moeten lopen. Dat is ons gevoel in ieder geval.
Bij Cha Gorreana, een thee fabriek, lopen we eerst even door de fabriek en drinken een kop thee en koffie. Daarna gaan we de wandeling van iets meer dan 5km maken die in het begin dwars door de thee velden gaat, dan een beetje een saai stuk wordt en weer afsluit door de theevelden. Helemaal leuk dat je er hier zo doorheen mag en kunt lopen. Bij terugkomst bij de fabriek eten we een broodje en een van de koeken die met thee is bereid. We kunnen er weer even tegenaan.
Onze route vervolgt zich naar Ribeira dos Caldeirões. Een leuk aangelegd park met een mooie waterval. We slenteren er even doorheen en rijden dan nog even verder naar Salto do Farrinha. Hij valt op dit moment een beetje tegen en halverwege de route naar beneden keren we om. De toegevoegde waarde zien we niet. San is er wel klaar mee en oppert om terug tnaar het hotel e gaan. Ik vind deze waterval geen gepaste afsluiting en daar is zij het wel mee eens.
Op het bord van Achadinha zie ik ook een waterval staan. Die nog proberen? Ja, dus. Via een ontzettend steile weg komen we bij een ontzettend leuk wandelpad dat ook nog over een bruggetje leidt naar een leuke kleine waterval. Dit was de afsluiting die wij nodig hadden.
Tenminste dat was het idee. In de souvenirs winkel in het Park Caldeirões raakte San aan de praat met een vrouw die vertelde dat in de andere thee fabriek mensen in traditionele werkkleding aanwezig waren. Was niet de bedoeling om er te stoppen maar we komen er nu toch langs.
Heel blij met deze stop. Heel kneuterig en heel anders dan de andere fabriek die wij hebben bezocht. We zijn klaar om naar het hotel te gaan.
In 45 min zijn we terug en lopen even langs een supermarkt voor wat lekkere dingen. Even lekker op bed uitrusten ondanks het feit dat het al bijna 6uur is. Helaas kunnen we niet meer op ons balkon zitten. Het is nu toch eindelijk gaan regenen.
Na borrel uur op de kamer willen we toch nog een keer vis eten.. Helaas heeft het restaurant waar we onze zinnen op heden gezet pas over 45 min plaats. Hebben we niet zo’n zin in dus lopen naar het restaurant van de eerste avond waar we toen heel lekker hebben gegeten maar waar het nu wat tegenvalt. Helaas.
4 mei
De laatste dag is aangebroken. Ik heb het gevoel dat we weken zijn weggeweest maar toch is het voorbij gevlogen.
De voorspellingen zijn heel wisselvallig en er hangt hele lage mist. We hebben niet echt een plan maar hebben het tegelijkertijd over Ilhéu do Franca do Campo. Plan is er dus binnen een paar minuten en na ontbijt en inpakken gaan we dan ook meteen op pad.
Eenmaal bij Vila Franca do Campo worden we verrast door een twee jaarlijkse ceremonie waarbij het midden van de straten vol gelegd wordt met dennen en versieringen, de lakens uit het raam gehangen worden en de ouderen en minder valide die niet meer naar de kerk kunnen, bezocht worden door de priester. Leuk om te zien.
We lopen daarna even langs de haven, op zoek naar een bootje die ons naar het eiland kan brengen. Helaas gaat dat in de winter alleen met een snorkel tour waar wij niet op zitten te wachten en horen dan ook nog dat het eiland alleen in de zomer bezocht mag worden. Niet voor ons dus. Prima en verder naar de lokale specialiteit, queiijada do Vila. Een rond gebakje dat lijkt op boterkoek met veel poedersuiker. Prima te eten maar niet bijzonder.
De mist blijft heel erg tussen de bergen hangen maar het kerkje van Franca do Campo, Nossa Senhora da Paz ligt nu eindelijk niet in de mist dus we gaan daar meteen even heen. Leuk om op de valreep nog even gezien te hebben. De vele traptreden naar de kerk vertellen de lijdensweg van Jezus. Helaas is de kerk dicht. Wel hebben we hier nog een mooi uitzicht.
We hebben nog 2 uur voordat we naar het vliegveld moeten. We weten het even niet zo goed maar rijden uiteindelijk naar Relva waar we nog een stukje kust route gaan lopen. Het is droog en dat is beter dan nu al op het vliegveld moeten wachten.
We lopen in een half uur naar beneden waar apart genoeg huisjes staan en waar mensen dus kennelijk wonen. Mijn hemel, hoe krijg je je spullen altijd hier en terug?
We verwachten er naar boven langer over te doen maar uiteindelijk zijn we naar boven sneller dan naar beneden. Bij de auto koersen we richting benzine station en daarna vliegveld. Door de douane gaat alles snel en we boarden op tijd.
Heerlijke week gehad in de Azoren.