Nieuw-Zeeland

Nieuw Zeeland staat eigenlijk al heel lang op mijn verlanglijstje van bestemmingen waar ik graag nog een keer heen zou willen gaan maar de lange reis erheen hield ons keer op keer tegen. Dit jaar mocht ik 4 weken aaneengesloten weg en was dit dus de kans om het land van schapen, meren, bergen, vulkanen, kiwi’s, Kea’s, gletsjers, dolfijnen en zo veel ander natuurschoon te gaan bezoeken.

Route

Agenda

Datum

Van – Naar

Bijzonderheden

Afstand

Hotel
27-nov Amsterdam Vertrek: 17:30
28-nov Shanghai Aankomst Shanghai: 10:55, Vertrek: 14:15
29-nov Auckland Aankomst: 6:50 Airport shuttle Crowne plaza
30-nov Auckland Omega bellen voor Pick up Crowne plaza
1-dec Auckland – Bay of Islands Auto halen, 9 uur pick up hotel 400km – 8 uur Ash Grove – Puketona Rd. Haruru Falls
2-dec Bay of Islands Ash Grove – Puketona Rd. Haruru Falls
3-dec Bay of Islands – Coromandel 500km -7 uur Tatihi Lodge
4-dec Coromandel – Waitomo 300km – 5 uur Kiwi Paka
5-dec Waitomo Kiwi Paka
6-dec Waitomo – Roturoa 150km – 3 uur Ledwich Lodge Motel
7-dec Roturoa Ledwich Lodge Motel
8-dec Roturoa – Taupo – Tongariro 175km – 5 uur Tongariro Crossing Lodge
9-dec Tongariro Tongariro Crossing Lodge
10-dec Tongariro – Wellington 350km – 6 uur Victoria Court Motor Lodge
11-dec Wellington – Picton – Blenheim om 12 uur bij Omega zijn, Vertrek ferry 13:00, Auto ophalen: 0800 18 19 18 Ferry 3,5 uur      35 min Blenheim Centre Court Motel
12-dec Blenheim Centre Court Motel
13-dec Blenheim – Kaikoura – Blenheim 250km – 4 uur Centre Court Motel
14-dec Blenheim – Motueka via Scenic route van Picton 300km – 4 uur Equestrian Lodge Motel
15-dec Abel Tasman NP Equestrian Lodge Motel
16-dec Nelson – Punakaiki 6 uur Hydrangea Cottages
17-dec Punakaiki – Fox Glacier 6 uur Sunset Motel
18-dec Fox Glacier Sunset Motel
19-dec Fox – Wanaka via Haast pas veel te lang Panorama Court Motel
20-dec Wanaka – Queenstown 70km – 1,5 uur Autoline Motel
21-dec Queenstown Autoline Motel
22-dec Queenstown – Te Anau 175km – 2 uur Lakeside Motel
23-dec Te Anau – Otago Peninsula 400km – 6 uur Portobello Motel
24-dec Otago Peninsula – Dunedin 755 Regal Court Motel
25-dec Dunedin – Christchurch 450km – 7 uur Merivale Manor
26-dec CHCH – Banks Peninsula – CHCH Auto inleveren 16:30 Merivale Manor
27-dec Christchurch Merivale Manor
28-dec Christchurch – Auckland – Tokio Vertrek CC: 5:40, Vertrek Auck: 9:15, Aank Tokio: 16:30 TOBU NARITA, Holiday Inn, 320-1 TOKKO, CHIBA, NARITA, CHIBA, 286-0106,JAPAN
29-dec Tokio Vertrek: 14:40, Aank. A’dam: 18:45

27 november 2009 – Auckland

Eindelijk, we gaan!!! Wij vertrekken om 13:30 van huis om op Schiphol de tijd te hebben om een paar boekjes te kopen en dan heerlijk, in de business lounge, te kunnen proosten op onze komende vakantie.

Keurig op tijd vertrekt de KLM vlucht naar Shanghai. Wij zitten bij de nooduitgang en uiteindelijk zijn de 10 uur vliegtijd naar Shanghai, ondanks het gebrek aan het persoonlijke entertainment systeem, redelijk snel om. In Shanghai moeten wij, tegen de verwachting in, de bagage ophalen en toch opnieuw inchecken. Betekent dus ook dat wij door de douane moeten en dat kost best wat tijd. Als wij de bagage hebben en denken dat wij boven meteen door kunnen checken blijkt dat wij ook nog naar de andere terminal moeten. Dat doen we met een bus die er ongeveer 10 minuten over doet. Het loopt allemaal op rolletjes maar wij zijn blij dat wij hier 3 uur de tijd hadden. Het inchecken gaat uiteindelijk vrij vlot en wij hebben gelukkig weer twee nooduitgang stoelen te pakken. De nieuwe 777 van Air New Zealand is van alle gemakken voorzien en wij zitten prinsheerlijk. Helaas staan wij als wij in het vliegtuig zitten eerst nog een uur aan de grond omdat de luchthaven van Pudong heel erg druk is. De captain van de KLM vlucht meldde ook al dat ze langzamer moesten vliegen omdat het zo druk op het vliegveld was en ze anders niet konden landen. Zoals gezegd zaten wij goed en na uiteindelijke vertrek en twee filmpjes gekeken te hebben zijn wij zelfs nog even in slaap gevallen.

Om 7:30 lokale tijd landden wij dan eindelijk in Auckland, 30 uur na ons vertrek. Customs duurde best lang omdat er volgens mij net 2 747’s geland waren maar de koffers waren er snel maar helaas moesten we toen best lang wachten bij de bio-security, waar al je spullen worden gecontroleerd op evt. pesticiden die ze in NZ niet willen hebben. Geef ze ongelijk. Als wij buiten komen valt de temperatuur mee maar is het wel heel vochtig. Wij pakken een shuttle bus naar het Crowne Plaza hotel, dank je Geneve, waar wij helaas niet meteen in konden checken. Na een bakje koffie in het eerste de beste shopping allee gelukkig wel.

Snel even een heerlijke douche genomen en daarna richting de haven gelopen voor een lunch die prima was om daarna lekker plaats te nemen op de stoep om de Farmers’ Santa Parade te bekijken. Het is wat fris dus uiteindelijk hebben wij het laatste half uur van de parade vanaf de gang van ons hotel bekeken. Beter! Toen even een boekje gelezen en na borrel 2 in slaap gevallen. Om 19:00 worden wij even wakker en besluiten toch maar gewoon echt in bed te gaan liggen en te gaan slapen. Hopen dat wij doorslapen tot morgenochtend.

30 november 

In 1x doorslapen was bijna gelukt als ik niet om 1 uur wakker geschreeuwd werd door de porno channel van onze buurman die de film 4x door heeft laten lopen. Als de rust is wedergekeerd slapen wij tot 7 uur en zijn dan eigenlijk nog steeds moe. Omdat wij in het ritme van hier willen komen besluiten wij toch maar heel langzaam in beweging te komen totdat wij zien dat het hartstikke nat en mistig is. Heel rustig aan dan….

Als wij uiteindelijk gedoucht en aangekleed zijn besluiten wij in het koffie-tentje van gisteren te gaan ontbijten. Het regent zo nu en dan en wij nemen voor het ontbijt dan ook lekker de tijd. Wij twijfelen nog om met dit weer naar Waiheke Island te gaan maar als wij geen alternatief kunnen bedenken, lopen wij naar de pier en kopen een kaartje naar het eiland waar je vanuit Auckland in 35 minuten bent. Eenmaal daar vragen wij een kaart met de mogelijke loop routes en lopen op advies van de vrouw aan het bureau in Auckland de eerste Walkway. Het is droog en zelfs warm en het uitzicht is geweldig. De route staat duidelijk aangegeven maar uiteindelijk lopen wij niet helemaal zoals wij willen en twijfelen wij nu wat de juiste route is want juist hier staat het niet helemaal goed aangegeven. Stuk teruglopen dus met helaas een lang stuk over de heuvelachtige verharde weg tot gevolg. Het is behoorlijk warm en ik weet niet waar het vandaan komt maar heb opeens overal op mijn lijf een allergische uitslag en nies de rest van de weg. Heel blij dus als wij bij Cable Bay Wineries komen waar wij snel even naar het toilet kunnen om de pollen uit mijn neus te kunnen snuiten en een heerlijke tasting kunnen doen. De tasting bestaat uit 7 wijnen die zowel op Waiheke als in Marlborough gemaakt zijn en allemaal even heerlijk waren (nou ja op de Gewurztraminer na, maar dat is persoonlijk). Daarna in de bar nog een heel glas genuttigd van onze favoriet met wat te knabbelen en zijn vandaar weer terug gelopen naar de ferry die meer als op tijd vertrok waardoor wij lekker op tijd terug waren in Auckland.

Eenmaal terug eerst heerlijk onder de douche gegaan want de uitslag brandde als een gek en werd toch enigszins verlicht door het water. Daarna heerlijk gaan eten om de hoek van het hotel in een tent waar wij eerst langs liepen maar waar wel een paar hele enthousiaste Duitsers uit kwamen. Goede doorslag was dat want het eten was echt heel goed.

Na het goede eten nog geprobeerd ons geluk te beproeven in het mega grote skycity Casino en nog even getwijfeld om de skytower op te gaan. Toen wij zagen dat de skytower niet heel veel hoger was dan ons hotelkamer, op de 25e verdieping, zijn wij maar naar de kamer terug gelopen en hebben wij daar nog even van het uitzicht genoten.

01 november – Bay of Island

Ze hadden voor vandaag regen en onweer voorspeld maar toen wij wakker werden was het droog en toen wij eenmaal buiten waren bleek het ook best warm te zijn.

Om 8:30 zouden ze van Omega Rental Cars ons bij het hotel komen halen om onze huurauto op te halen bij het depot. Ze waren prima op tijd en de afhandeling van de auto ging snel, mede mogelijk gemaakt door de complete verzekering die wij hebben afgesloten. Wij waren toch een beetje verbaast toen wij onze auto te zien kregen…een Nissan Sunny uit het jaar 1999 met 197285km op de teller. Geen andere keuze, als ie maar veilig is…Off we go!!!

Behendig stuurt Martin de auto, alsof hij dagelijks links rijdt, meteen over de Auckland Harbour Bridge en vervolgens over de Highway 1 waar je op een aparte wijze tol moest betalen; of vooraf bij de BP of binnen 5 dagen via Internet. Toen wij bij de BP stonden dacht Martin dat een CD in de auto misschien wel lekker zou zijn maar wat ik al dacht…wij hebben gewoon een cassette speler in de auto.

Van daaruit door naar Whangarei om daar naar de falls te kijken; ze waren absoluut de moeite waard. Toen via Dargaville naar Waipoua Forest waar echt mega grote Kauri bomen staan. Wij waren echt verbaast over de grote van deze reuzen en hebben ook even genoten van de wandeling door het bos. Als je dacht dat je de grootste nu wel gezien zou hebben, bleek er nog weer een grotere te zijn.

Achteraf bleken de falls en de bomen op een dag behoorlijk veel te zijn. Je kunt bijna nergens harder dan 80km/u (nu vraag ik me af of onze Sunny heel veel harder kan) en bij de kauri bomen rijd je door een behoorlijk bergachtig terrein waardoor de gemiddelde snelheid daalde naar zo’n 50km/u. Redelijk laat komen wij dan ook in het motel aan dat ik van te voren in NL al had gereserveerd. Prima, super net motel waar wij, toen wij er eenmaal waren echt neergeploft zijn en eigenlijk geen zin meer hadden om naar Paihia te rijden voor een maaltijd. Heel handig er stond een Pizza delivery service in het grote boek op de kamer dus daar hebben wij dankbaar gebruik van gemaakt. Binnen no-time waren er twee heerlijke pizza’s geleverd waarna wij nog wat gelezen hebben en nu lekker gaan slapen.

02 december 

Wat een verrot heerlijke dag!!

Werden weer veel te vroeg wakker, jetlag is nog niet helemaal voorbij en besloten toen toch naar Paihia te gaan om het zwemmen met dolfijnen in hun natuurlijke omgeving te boeken. De weersvoorspellingen waren namelijk nogal slecht voor vandaag, veel wind en regen, maar wij hebben al geleerd dat wij ons daar vooral niet te veel van aan moeten trekken. Je kunt gerust stellen dat het KNMI het nog niet zo slecht doet. Het regende inderdaad toen wij weg gingen maar de wind was er niet en dachten toen ook; wat maakt regen nou uit als wij gaan zwemmen. Waren ruim op tijd, na het eten van de muffin van de gastheer, bij het boekingskantoor waar ze ons uiteraard geen garanties konden geven op het zwemmen met dolfijnen. Weersomstandigheden en het aanwezig zijn van kleintjes in de pod zijn beslissende factoren hiervoor. Bij navraag blijkt dat dolfijnen niet een bepaald paar seizoen hebben dus vraag me nu eigenlijk af wanneer je het geluk hebt om wel met ze te zwemmen. Toch maar geboekt en omdat wij geen handdoeken bij ons hadden deze nog snel aangeschaft bij de plaatselijke 4 Square.

Stipt om 8:00 vertrokken wij uit de haven met 12 anderen op een boot waar normaal gesproken plek is voor 35 man. Na eerst benzine gebracht te hebben naar een vissersboot die gestrand was kregen wij een veiligheidspraatje met de nodige humor en toen op zoek naar de eerste pod. Die was gelukkig snel gevonden en het waren er VEEEEEL! Ze waren overal verspreid dus zwemmen met ze had weinig zin en later bleek ook, zoals ik eigenlijk al verwachtte, dat er een paar kleintjes in de pod zaten. Wij hebben een tijdje om ze heen gevaren en uiteindelijk gingen ze met z’n allen ervandoor en konden wij ze nog een tijdje volgen. Omdat wij een relatief lage boot hadden konden over het dek de dolfijnen onder de boot zien mee zwemmen. Echt super gaaf! Denk net zo gaaf als zelf in het koude water springen want dat zag er door het gebrek aan zonneschijn allerminst aantrekkelijk uit. De dolfijnen draaiden onder de boot ook op hun kant om je te zien dat was echt super om te zien. Rond een uur of 9:45 moesten wij de dolfijnen helaas verlaten. Ze verdwenen uit het licese gebied van de boot. Terecht natuurlijk.

Vandaar uit nog wat rondgevaren op zoek naar een andere pod maar helaas is dat niet gelukt. Om 11:15 waren wij in Russell waar wij een half uur mochten rondlopen en evt. mochten blijven maar dit dorp is echt heel klein dus zijn wij mee terug gevaren naar Paihia waar wij even geluncht hebben en waar wij een planning hebben gemaakt voor de rest van de dag. Zo zijn wij eerst naar de Waitingi Treaty Grounds gereden maar toen wij ervoor stonden hadden wij er eigenlijk niet zo veel zin in en zijn wij doorgereden naar de Haruru Falls, Living Stone (een crème fabrikant), chocolade fabriek met gratis mini proevereitje (2 choco’s, maar wel erg lekkere!!), woodcarving workshop van de Kauri bomen waar wij een leuk souvenirtje hebben gekocht en toen op naar wijnproeverij nr.1.  Marsden Vineyards was prima maar niet wat wij zochten in ons wijntje, een beetje hoog van de toren en niet echt gezellig, op naar nr.2 Fat Pig Vineyards die zo heet vanwege de dikke varkens die op het landgoed staan. Toen wij aankwamen rijden voelde het meteen goed. Man in laarzen kwam een beetje ongeïnteresseerd op ons aflopen met de vraag of wij wilden proeven. Nou dat wilden wij wel! Heerlijk ongedwongen en gezellig en die man had onwijs veel te vertellen. Heerlijk over van alles gehad en toen gevraagd of wij niet een glas konden bestellen en lekker bij hem in de tuin mochten gaan zitten. Geen probleem en kregen vervolgens een limonade glas aan heerlijke Syrah mee naar de tuinstoelen waar wij vergezeld werden door zijn hond en Luke cat. Wat een rijkdom heeft die man en dat beseft hij zich goed. Alles groeit op zijn land; passievruchten, aardappelen, avocado’s, citroenen en enkele hectare druiven. Nadat wij daar een uurtje heerlijk van genoten hadden, hebben wij nog een fles gekocht voor ’s avonds in het restaurant dat hij ons aangeraden heeft waar je je eigen wijn mee mag nemen en dan alleen een corkfee moet betalen om het op te drinken. Doen dus.

Nu even heerlijk aan het relaxen van deze super dag waarbij wij uiteindelijk maar weer weinig, gelukkig maar, regen hebben gezien om zo naar het restaurant in Pahia te gaan waar wij overigens echt helemaal geweldig eten!

03 december – Coromandel

Vandaag redelijk op tijd opgestaan want wij hadden weer een behoorlijke rit voor de boeg. Rond 8:30 vertrokken wij in zuidelijke richting om via Whangarai en Auckland in een nieuw gebied terecht te komen. Vanuit hier rijden wij via Kopu het Coromandel Peninsula op en vanaf het moment dat wij de Peninsula opreden hadden wij regen. Vanaf Kopu was het nog een behoorlijk stuk naar Hahei waar wij graag de Hot Water Beach en Cathedral Cove wilden bezoeken. Op de weg naar Hahei zijn wij langs Hot Water Beach gereden en daarbij was het ook nog een laagtij maar de enorme grijze wolk met bakken regen weerhield ons ervan om uit de auto te kruipen en dit schouwspel van dichterbij te bekijken. Twee uren voor en na laagtij kun je hier met je schep (te huur) op het strand een kuil graven die zich dan vult met heerlijk warm water. Van een afstand hebben wij even gekeken en toen bedacht dat wij door zouden rijden naar Hahei. Net als Hot Water Beach was Hahei vrijwel uitgestorven misschien ook wel door de bakken vocht die op dit moment al uit de hemel kwam. Eenmaal in het centrum van Hahei besloten wij het eerste de beste Motel maar te boeken. Het was inmiddels 4:30 en wij hadden wel genoeg uren in de Nissan doorgebracht. Toen wij op de kamer waren hebben wij de planning voor morgen even doorgenomen. De weersvoorspelling tot zondag gaf hetzelfde beeld als hoe het nu buiten was en wij hadden geen zin om daarin te blijven zitten. Na besloten te hebben de ochtend maar af te wachten (de weersvoorspelling is niet zo heel accuraat te noemen) zijn wij daarna met de auto naar het dichtstbijzijnde bistro gereden (50m) verderop (wisten wij veel). Eten was prima en zijn daarna ook in diepe slaap gevallen mede door het gekletter van de regen op het dak.

4 december 

Toen wij wakker werden regende het nog steeds en het leek wel steeds harder te gaan regenen. Eerst maar even naar het enige plekje in het centrum dat open was voor ontbijt waar wij de eersten waren en alles mochten bestellen wat wij zouden willen toen ik aangaf dat ik zo’n zin had in pancakes maar niet op de kaart stonden. Nou de pancakes stonden uit vers beslag binnen 15 minuten voor mijn neus. HEERLIJK! Daarna het vooral rustig aangedaan en alle roddel bladen even uitvoerig doorgenomen waarbij wij de helft van de personen niet kenden maar nu zeker wel!

Om 10:00 moesten wij uitchecken uit de kamer en dat was dan ook de enige reden om op een gegeven moment uit het café weg te gaan. Toch ook maar op dat moment besloten, toen wij de bagage eenmaal uit de kamer hadden gehaald, dat wij ondanks de regen naar Cathedral Cove zouden lopen. De regen mocht de pret niet drukken. Toen wij uiteindelijk bij de Cove aankwamen was het noodweer misschien wel een voordeel: totaal verlaten strand met een indrukwekkend ruige zee. Wat een mooi plekje op deze wereld is dit weer (zelfs met regen). Op de terugweg ook nog maar even naar Gem Beach gelopen; niet totaal de moeite waard om vervolgens via een rondje Peninsula (Whiatanga, Coromandel Town en Thames) onze weg richting Waitomo Caves te vervolgen. Lange rit maar wij hoopten op vergezichten, die wij min of meer kregen, maar bijna niet te ontcijferen waren met dat gigantisch aantal wolken. Jammer.

Om 5:15 reden wij Otorohanga binnen waar wij snel nog wat boodschapjes hebben gedaan en daarna heel snel koers hebben gezet naar Waitomo. Wij wilden nog een cave adventure boeken voordat zij evt. zouden sluiten (in NZ sluit alles, op supermarkten na, op tijd) en hebben dat ook nog kunnen doen bij de Waitomo Adventures. Wij gaan morgen Tumu Tumu Toobing. Twijfelden nog aan een paar van hun andere adventures maar besloten uiteindelijk voor deze want wij wilden wel het gevoel van de caves krijgen maar daar niet een hele dag aan kwijt zijn. Vervolgens gezocht naar een slaapplaats voor vanavond en morgenavond. Wij hebben zo veel in de auto gezeten de laatste paar dagen dat wij ook een tweede avond hier wilden blijven ondanks het feit dat er in Waitomo, op de grotten na, niet zo veel te beleven is. Blijkt er morgen een kaarsenconcert in een van de caves te zijn waarbij in 1 uur alle kaarten verkocht waren en dus bijna alles volgeboekt blijkt te zijn. Maakt het vast makkelijk om iets te vinden in dit “dorp” waar +/- 4 accommodaties zijn. Onze voorkeur had dan ook slechts voor de eerste avond plek. Uiteindelijk vinden wij iets in een semi backpackers hostel iets. Het mag geen naam krijgen maar wij hebben een bed met badkamer en kunnen er 2 avonden blijven (willen wij dat?). Gaan heerlijk eten bij Huhu Cafe en vallen met het enorme gekletter op het dak in diepe slaap. Ja inderdaad het regent nog steeds!

5 december – Waitomo

Het heeft de hele avond zo onwijs geregend dat ik denk dat onze tour door de grotten niet meer door zal gaan maar wij vertrekken toch vanuit het boekingskantoor richting grot. In het busje naar het begin van de grot wordt mij duidelijk dat doorgang van de tocht allemaal een beetje afhangt van de hoogte van het water in de grot. Allemaal eerst omkleden dus en er misschien achterkomen dat het niet door kan gaan…handig?

Als wij ons allemaal in ons (natte) wetsuit hebben gehezen met idem dito sokken, bah wat zit dit verschrikkelijk, en witte wellies maken wij een korte wandeltocht door de velden om uit te komen bij de ingang van onze cave. Mmmmm, de toegang tot onze cave is allerminst groot te noemen en ik vraag me af of wij hier allemaal doorheen kunnen. Als je de ladder afgeklommen bent door het nauwste gat ever kom je uit op een plek waar je niet rechtop kunt staan en door de enorme regen alleen maar snelstromend water voor je uit ziet gaan. Meteen als je daar aankomt moet je in je eentje door de pikzwarte grot door het ijskoude water, slechts uitgedost met hoofdlamp, zo’n 75m lopen naar een watermarker. Ik kan niet zeggen dat ik me het eerste half uur compleet op mijn gemak heb gevoeld en heb serieus even getwijfeld of mijn gevoel van claustrofobie niet erger is als ik dacht. Als iedereen bij de watermarker is (is iedereen door dat nauwe gat gekomen?) zien wij dat de waterpeil op 40 staat. Zo stom als ik ben vraag ik natuurlijk meteen bij welke stand de tour normaal gesproken afgelast wordt, misschien wel hopende dat wij rechtsomkeert moesten maken. Nou max  waterpeil is dus 40. Even gaat een gevoel van opluchting en disappointment door mij heen omdat ik denk dat de tour wordt afgelast, maar die gevoelens zijn ook meteen weer weg als ik zie dat wij gewoon doorgaan. Wat? Hierna komt meteen nog een challenge op claustrofobie als wij door claustrofobia hole heen moeten kruipen en eindigen in middelhoog ijskoud water. Mijn hemel gaat dit nog 2 uur zo door? Vervolgens wordt ons verteld over de alen die in het water leven en de enorm grote spinnen die hier ook huizen en waarvoor wij warpaint bij elkaar moeten aanbrengen. Wij vervolgen onze route en kom enigszins tot rust als ik merk dat het niet alleen maar benauwende gaten zijn waar wij doorheen moeten kruipen. Na 45min moeten wij allemaal onze hoofdlamp uitdoen en zien wij 1000-en glowworms (aka shagging maggots with shining shit). Bijzonder. De glowworms zijn eigenlijk helemaal geen wormen maar larven die hun uitwerpselen verbranden en dat is wat oplicht. Het trekt insecten aan. Kennelijk niet alleen insecten want de glowworms in Waitomo zijn een ware toeristenattractie geworden. De rest van de tocht is uiterst entertaining en vergt de nodige inspanning op sommige plekken. Omdat wij niet de normale uitgang kunnen nemen vanwege de hoge waterstand moeten wij via de alternatieve exit. Halleluja, hoe vaak gaat iemand hier doorheen??? Het is kruipen, squeezen, vastgeklemd zitten maar uiteindelijk komen wij bij een 30m hoge ladder die ons weer naar het daglicht moet voeren. Moet zeggen dat ik mezelf op bepaalde plekken overwonnen heb maar toch meer actie verwacht had tijdens deze trip die zeker niet minder interessant werd vanwege de alternatieve exit route (misschien wel spannender door werd). Heb weer dingen gezien die mij zeker bij zullen blijven: Shining shagging shit maggots, rots formaties en caves in de meest apart uitgeslepen vormen.

Nadat wij ons omgekleed en gedoucht hebben en teruggereden zijn, bekijken wij nog even de foto’s die gemaakt zijn en zetten dan koers naar The Shearing Shed; een plek waar Angora konijnen geschoren worden. Nu wij er toch zijn…. Het “shearen” was net voltooid maar Oma wilde nog wel even een konijn uit een hok halen voor een foto. Vervolgens komen wij er bijna niet weg. Oma vind het veel te gezellig met ons.

Als wij dan toch eenmaal losbreken gaan wij eerst even lekker buiten lunchen want daar waren wij toch wel heel erg aan toe. Heerlijk hebben wij in de zon gezeten. Na de lunch zijn wij naar Marakopa Falls gereden die echt veel indrukwekkender waren als wij verwacht hadden (misschien wel door die enorme hoeveelheid regen die gevallen was). Op de terugweg van de falls zijn wij ook nog even bij de Piripiri grotten gestopt wat totaal geen zin had aangezien wij geen zaklamp bij ons hadden. Vanuit hier zijn wij teruggereden naar ons hotelletje en zijn wij heerlijk op ons balkonnetje gaan zitten en hebben wij een borrel gedronken met de laatste heerlijke zonnestralen van vandaag op het gezicht.

Als wij dan nog heerlijk even van de zon hebben genoten (moesten eerst nog even een extra stoel bietzen, papieren bekers hadden wij bij de adventure tocht al meegekregen) en gedoucht hebben, gaan wij weer heerlijk bij Huhu eten. Ze stellen ons weer niet teleur en wij eten heerlijk. Kunnen het daarna toch niet laten om even naar de Ruakari Walkway te gaan om een walkway te doen waar je (gratis) Glowworms kunt bezichtigen. Wij hebben een zaklamp mee en als wij aan een paar senioren vragen, die op hun weg terug zijn, waar wij het beste heen kunnen gaan, kunnen wij meteen naar de beste spot lopen. WOW! Gaaf!! Eigenlijk zit je naar verbrandende poep te kijken maar het maakt het niet minder indrukwekkend. Daarna als een blok in slaap gevallen.

6 december – Rotorua

Kennelijk hadden wij geen idee wat voor dag het gister was want op onze weg naar Rotorua zaten wij breeduit Sinterklaas liedjes te zingen die kennelijk dus 1 dag te laat waren. Geen wonder dat onze schoenen leeg waren.

In 2,5 uur zijn wij op plaats van bestemming en helaas duurt het ongeveer net zo lang om een overnachtingplaats te vinden. Niet omdat er niets beschikbaar is maar puur omdat de motels hier niet echt aantrekkelijk zijn. Als wij hebben besloten dat wij er nog maar 1 gaan bezichtigen vallen wij met onze neus in de boter. Heerlijk aan het Rotorua lake vinden wij  Ledwich Motel. De kamers zijn een beetje gedateerd maar zijn echt super schoon en wij kunnen er lekker buiten zitten. PRIMA. Omdat de gastheer aangeeft dat wij wel 2 dagen moeten blijven om alles in deze buurt in ons op te kunnen nemen besluiten wij ook twee dagen te blijven.

Na het inchecken lopen wij even over de arts en crafts markt die er vandaag is en eten daarna een broodje aan de rand van het meer. Wij struinen daarna wat rond en bestluiten uiteindelijk even de auto te pakken naar Kuirau Park; publiekelijk park met gratis vulkanische activiteit. Wat wil een mens nog meer? Overal zie je borrelende modderputten en kokend water naar boven komen. Als wij hier een uurtje hebben verbracht rijden wij langs een pak ’n save. Wij hebben zin in wat gezonde voeding en willen hier wat kopen. Wij hebben immers “weer” een keuken in onze kamer en kunnen er net zo goed een keer gebruik van maken.

Nadat wij eerst op ons balkon geruime tijd met onze landlord hebben gebabbeld (zijn vrouw is op weg naar Fiji met schoonzus) en ook nog heerlijke kaas hebben mogen proeven eten wij in onze kamer heerlijk ons dinertje op. Wel relaxed. Daarna even afwassen; ja dat hoort er wel bij; thee gezet en heerlijk even een boekje gelezen in bed.

7 december 

Wij waren weer veel te vroeg wakker en onze Duitse buren kennelijk ook. Op ongeveer hetzelfde moment deden wij onze schuifdeuren open, waarna die van ons weer snel dicht ging vanwege het feit dat zij flink aan de sigaretten gingen en wij heerlijk gewoon nog even in bed wilden bijkomen.

Na het ontbijt, dat wij ook gister hadden gekocht (konden even geen pie of eggs meer zin), zijn wij heel erg op tijd naar Wai-O-Tapu gereden. Wij weten wel dat wij op de weg naar Taupo daar ook langs komen maar dit leek ons een veel relaxtere manier. Eenmaal daar zou over 45 min. De Lady Knox Geyser exploderen dus besloten wij eerst een lekker bakkie koffie te nemen voordat je de auto weer moesten nemen naar Lady Knox. Op de meest ideale plekken op de tribune hebben wij het exploderen van Lady Knox mogen waarnemen ook al komt hij dan door een helpende hand van “mankind” tot uitbarsting. Leuk! Zonder het stuk zeep dat ze in het gat van de geiser gooien om hem te laten uitbarsten, zou deze geiser ook tot explosie komen maar dat zou dan slechts om de 2 tot 3 dagen gebeuren en wanneer dat dan zou gebeuren dat weet je dan natuurlijk niet.

Daarna, met Jezus uit Denemarken op de achterbank, terug naar het park. Wij waren deze jongen al een keer in het centrum van de stad tegengekomen en toen viel hij al op omdat hij zo veel leek op onze lieve heer. Toen wij hem opeens liftend aan de kant van Lady Knox zagen staan hadden wij het gevoel dat hem toch maar mee moesten nemen. Hij was zijn schoenen kwijt. Het leek verdomd veel op de titel van een recente film: Where god left his Shoes; en wij moesten er wel even om lachen.

Eenmaal in het park de 1, 2, 3 route gelopen die zo’n 75 min. in beslag neemt en je langs geweldige vulkanische activiteiten leidt. De route leidt ook langs de wereldberoemde champagne pool waarvan iedereen wel eens een foto van heeft gezien en absoluut een van mijn favorieten in dit park was.

Van hieruit via de Rainbow Walkway terug naar Rotorua waar wij de Blue en Green Lakes even hebben aanschouwd. Ik dacht dat het een “must do” was tijdens mijn bezoek aan Rotorua maar als je geen tijd hebt zou ik het overslaan. Je ziet een bruin meer en daarnaast een blauw meer wat op zich natuurlijk best apart is maar over te slaan is.

Vanuit hier besloten wij naar Hell’s Gate te gaan voor een Thermal Treatment. Als je het hier niet doet, waar het zo natuurlijk is, hoeft het voor ons ook niet. Een of andere Combo gaf ons de mogelijkheid het park te zien met mud bath en spa dus die namen wij. Na wat gedoe met CC waren wij eindelijk in het park dat echt 1000x minder was dan Wai-O-Tapu en het duidelijk moest hebben van de Spa-Treatment achteraf.

Na 45 min lopen en een woodcarving exercise later mochten wij ons omkleden voor de mud bath. Wij zijn allebei niet van die geduldige types en na 10 min. mudbaths hadden wij zoiets van “KOM ONS MAAR HALEN!” Toen onder een vreselijke koude douche en in de spa. Zoals ik al zei wij zijn niet van die hele geduldige types dus na, ik denk, 7 minuten houden wij het voor gezien. Gaan lekker douchen en gaan naar de pak ’n save voor een fles cola en wat andere spulletjes.

Heerlijk nu op ons terrasje met een dikke borrel, stinkend naar sulfer, lekker hoor!

Daarna de rest van de salade gemaakt en wat heerlijke stukken kip bij de Kentucky Fried Chicken gehaald. Voordat wij het wisten lagen wij alweer in diepe trans.

8 december – Tongariro

Aangezien wij nog wat ontbijt hadden liggen hebben wij heerlijk rustig ontbeten op onze kamer. Daarna op ons dooie gemakje alle spullen ingepakt en op weg gegaan naar onze volgende bestemming.

Vanuit Rotorua koers gezet naar Taupo. Voordat wij daar aankwamen zijn wij even gestopt bij een lava glasblazer, de Hukafallsjet (nog even getwijfeld of wij dat zouden doen, toch maar niet) en de shrimp farm (wat was dat???) om vervolgens naar de lookout van de Huka Falls te rijden. Het weer zat gigantisch mee dus was het water ook super blauw en zag de waterval er ook geweldig uit.

Na deze korte stop, rijden wij langs Lake Taupo waar wij het liefst naast het meer even hadden willen lunchen maar uiteindelijk meteen doorrijden naar Tongariro National Park Village.

Wat een schitterende route om Lake Taupo naar dit “dorp”. Meer, 3 vulkanen, heerlijke zonnetje en een geweldig landschap.

Eenmaal in Tongariro gaan wijde eerste de beste lodge in maar besluiten al snel rechtsomkeert te maken. Handige kaart die bij de receptie lag met een plattegrond van het dorp nemen wij mee. Zo komen wij uit bij de Tongariro Crossing Lodge. Een heerlijk knusse lodge met zo’n 5 kamers maar nog belangrijker een heerlijke tuin met uitzicht op de drie vulkanen. Hoefden wij dus niet lang over na te denken.

Na het inchecken lopen wij even naar de lokale liquor store die net op het punt staat open te gaan en het supermarktje bij de benzine pomp om de nodige calorieën te kopen waar wij, na het overslaan van de lunch, behoorlijk aan toe zijn. Daarna gaan wij lekker in de tuin zitten met een heerlijke borrel en wat toastjes en genieten van de zon en het uitzicht.

Na deze heerlijke bijkom sessie gaan wij naar het restaurant om de hoek om daar een behoorlijke maaltijd te nuttigen die vast morgen van pas zal komen. Eten is prima en daarna vallen wij in diepe slaap.

09 december

Om 6 uur gaat de wekker want om 6:30 is in de lodge ontbijt geregeld zodat wij nog wat kunnen eten voordat wij om 7:10 door een shuttle bus opgehaald worden die ons naar het beginpunt van de Tongariro Crossing zal brengen. De Tongariro Crossing “tramp” die 19.4km lang is, wordt als “The greatest one day walk from NZ” omschreven en dat willen wij uiteraard met eigen ogen zien.

Stipt om 7:10 stopt de bus voor de lodge en om 7:52 beginnen wij met wandelen. Het weer is geweldig en wij boffen enorm.

De eerste etappe/Het eerste uur van de wandeling is relatief rustig. Er zitten een paar klimmetjes in maar alles is ok. Tweede etappe is een stuk zwaarder en gaat eigenlijk alleen maar omhoog dmv heel veel trappetjes. Over die tweede etappe doen wij, ondanks het feit dat hij in afstand veel korter is, bijna net zo lang als de eerste. Het uitzicht tijdens het tweede stuk is geweldig en het eindpunt voelt toch een beetje als een overwinning. Hier nemen wij dan ook even de tijd en inspecteren even het lunchpakket dat wij hebben geregeld in de lodge. Niets mis mee. Na etappe twee heb je de mogelijkheid de vulkaan te beklimmen. Er is geen pad en het bordje geeft een extra drie uur aan. Wij zien halverwege de vulkaan 4 mensen lopen en het ziet er niet naar uit dat ze het echt makkelijk hebben. Wij twijfelen geen moment. Dit gaan wij zeker niet doen. Allereerst ziet het er niet erg makkelijk uit en daarnaast zouden wij de bus terug dan missen.

Etappe 3 is behoorlijk relaxt en wij gaan er een beetje vanuit dat wij het zwaarste wel gehad hebben. Wij bouwen op een daarvoor passend plekje even twee “fondos del recuerdo” die twee sec later al door anderen gefotografeerd wordt (grappig) voordat wij aan etappe 4 beginnen: the “Red Crater”. Op zich is de etappe niet lang maar hij is wel zwaar. Niet alleen omdat hij vrijwel stijl omhoog gaat maar ook door de gierende wind, het mulle zand en de losse stenen. Ik vraag me echt af waarom deze route voor iedereen beschikbaar is want ik vind hem echt behoorlijk gevaarlijk en zie veel mensen ploeteren. Eenmaal boven zie ik het als een nieuwe overwinning maar lang geniet ik er niet van vanwege de enorme wind boven op het plateau. Na een foto moment lopen we door naar de echte summit van the Red Crater waar de wind alleen nog maar harder waait maar het uitzicht echt adembenemend is; Red Crater, Blue Lake en Emerald Lakes. Momentje om in je geheugen op te slaan. De afdaling van de Red Crater is ongeveer net zo veeleisend als de weg omhoog en wij nemen daarom ook een heerlijke lunch pauze bij de Emerald Lakes.

Als je dacht dat hier de wandeling gedaan was dan vergis je je want je hebt er nu pas 7,4 km opzitten van de 19,4 en er dus nog 12 te gaan. Lange tijd om te pauzeren heb je dus niet. De volgende etappe gaat naar de Blue Lake die echt veel groter is als dat hij er van boven uitzag en vanaf hier is het een behoorlijk stuk, via haarspeldbochten, downhill naar Mangatopopo hut. Dit is enorm lange kronkel weg waar geen einde aan lijkt te komen. Bij de hut kunnen langere trampers overnachten maar wij moeten vanaf hier nog 1,5 uur downhill.

Uiteindelijk komen wij om 2:40 beneden aan en moeten wij tot 4 uur wachten totdat de bus  komt. Geen straf. De zon schijnt heerlijk en wij besluiten lekker in het gras te gaan liggen totdat de bus komt.

Als de bus er eenmaal om 4 uur is blijken er nog wat mensen te missen. Ze hebben na etappe twee de detour genomen naar de summit van Ngauruhoe. Daar wil de chauffeur nog een half uur op wachten. Wij zijn eigenlijk klaar om te vertrekken maar blijven geduldig. Retour naar de summit van de vulkaan is volgens de borden een detour van 3 uur en zoals wij al tegen elkaar zeiden toen wij aan het einde van etappe twee waren kunnen wij niet redden met een bus die om 4 uur vertrekt en dat blijkt nu ook maar weer. Uiteindelijk vertrekken wij richting de village zonder de ontbrekende passagiers.

Eenmaal thuis staan onze hosts ons op te wachten en komt paps meteen aan met een verfrissend biertje. Hij denkt dat wij die wel verdiend hebben. Echt SUPER! Wij drinken het biertje heerlijk op in de tuin en besluiten, nadat wij wat bijgekletst hebben met onze medewandelaars,  wederom te gaan eten in het tentje van gister omdat het zo heerlijk dichtbij was en het eten prima was.

10 december – Wellington

Nadat wij gister om +/- 17:00 thuis waren van de wandeling en even de weersvoorspellingen hadden bekeken, besloten wij Omega en Bluebridge te bellen om te kijken of de overtocht een dag eerder een probleem zo zijn. Zowel bij Omega als bij Bluebridge was het zo geregeld en  dus vertrokken wij vanochtend richting Wellington.

Na een korte tussenstop voor ontbijt en het bezoeken van Gravity Canyon reden wij eigenlijk in een keer door naar Wellington. Het was weer even wennen om in een “grote” stadte zijn en een hotelletje te zoeken maar eigenlijk hadden wij die binnen no time geregeld toen wij de eerste de beste redelijke zagen waar wij de auto ook binnen konden parkeren.

Na een korte rustpauze met een wat verlate “lunch” vertrokken wij richting de stad. Omdat het niet al te geweldig weer was zijn wij uiteindelijk beland in het Te Papa museum waar we dachten na een half uur weer uit te zijn maar totaal verrast waren door de interactiviteit en de omvang. Na 2 uur, niet omdat wij uitgekeken waren, zijn we het museum uitgegaan en besloten wij even naar de New World supermarkt te lopen omdat wij niet echt wisten wat wij wilden. Daar uiteindelijk eten gekocht omdat wij weer heerlijke dingen zagen liggen en terug naar het hotel gelopen.

Daar zitten wij dan in het Victoria Lodge Motel met een heerlijke Nieuw-Zeelandse wijn en zo meteen een heerlijke avond maaltijd lekker te relaxen.

11 december 

Toen wij vanochtend wakker werden regende het en leek het echt heel koud te zijn. Het was in ieder geval behoorlijk bewolkt en vooral heel erg mistig. Omdat wij niet echt plannen hadden voor vandaag en het vanwege de mist geen zin had om met de Cable car naar het Aussichtspunkt te gaan besloten wij het vooral rustig aan te doen en een beetje door de stad te slenteren totdat wij de huurauto moesten inleveren en de ferry moesten pakken.

Om 11:00 zijn wij richting Omega Rental Car gereden om de auto in te leveren en helaas duurde de zoektocht naar hun locatie iets langer dan verwacht waardoor er wat gezeur was over de 2 liter fuel die ontbrak in de tank. Wij terugrijden naar een tankstation, bleek een self service station te zijn waar wij dus niet konden tanken. Gelukkig stond daar een onwijs aardige kiwi die, toen ik hem vroeg of hij voor ons tien dollar wilde tanken en ik hem cash wilde betalen, hij meteen zei daar geen problemen mee te hebben. GEWELDIG!! Na de mega zoektocht hadden wij ons niet veel tijd meer kunnen besparen. Toen wij eenmaal de auto ingeleverd hadden werden wij naar de haven gebracht van Bluebridge en konden wij binnen 5 min. aan boord. Een mega schip van Franse afkomst waar je alle veiligheidsmaatregelen nog steeds in het Frans kunt lezen.

Na 3 uur 20 minuten en een relatief rustige tocht en een schitterende doortocht door de Marlborough sounds kwamen wij aan in Picton waar wij als voetgangers als eerste de boot af mochten. Op de pier werden wij in een bus geladen om naar de centrale terminal gebracht te worden. Toen wij daar aankwamen zag ik dat het verhuur depot van Omega precies tegenover de aankomst terminal gevestigd was dus leek het ons redelijk eenvoudig om de auto voor de komende tijd te vinden.

Ik ging de koffers halen, Martin liep naar Omega die hem meteen verwees naar de carpark op het aankomst terrein. De Toyota Corolla die er stond te wachten was ok maar toen wij weg reden hoorden wij de remmen piepen en besloten meteen langs het depot te rijden om te kijken wat dat was en of er iets aan gedaan kon worden. Uiteindelijk bleek de auto niet gecheckt te zijn toen hij uit Christchurch op een vrachtwagen naar Picton was gebracht en ze wilden hem daar houden mede omdat wij het niet vertrouwde om daarmee door de bergen te gaan rijden. De alternatieven die ons werden aangeboden waren van dien aard dat wij daar zeker niet mee weg wilden rijden waarna zij maar volhielden dat ze niets anders voor ons hadden en ze evt. de rest van het contract wilden vergoeden en wij naar een andere verhuurmaatschappij moesten gaan. Nadat Martin een paar ‘key” woorden liet vallen zoals: 4 weken autohuur en mega complaint kwamen ze opeens met een Nissan Sunny uit 2002 met semiautomatische deurvergrendeling en jawel automatische ramen!! Wij zijn blij!! Wij hebben een radio die iets ontvangt, automatische ramen, veel betere stoelen en hij rijdt stukken soepeler als de Sunny uit 1999 die wij in het Noordereiland hadden.

Binnen een half uur bereiken wij Blenheim, ons onderkomen voor 2 of drie dagen. Binnen no time vinden wij een mega moderne lodge waar wij meteen besluiten te blijven. Wij geven aan dat wij misschien 2, misschien 3 dagen blijven en dat is allemaal geen probleem. De hosts zijn mega friendly en wij voelen ons meteen thuis.

Zodra wij de tassen gedropt hebben gaan wij meteen even naar de supermarkt, die helaas niet zo uitgebreid is als die in Wellington. Toch vinden wij wat wij nodig denken te hebben en krijg ik ’s avonds een heerlijke steak wellington voorgeschoteld. HEERLIJK!! Het licht gaat niet veel later bij ons uit.

12 december – Blenheim

Gisteravond hebben wij besloten vanuit Blenheim een dagtrip naar Kaikoura te maken. Wij willen graag zwemmen met dolfijnen dus als wij wakker worden bel ik eerst met Dolphin Encounters om te kijken of er beschikbaarheid is. Wij staan op de wachtlijst en als er iemand afbelt bellen ze de lijst af. Ze spreken geen boodschap in dus als de rest niet opneemt hebben wij nog een kans. Afwachten dus.

Ondertussen, na een redelijk besluiteloze ochtend; het heeft weer flink geregend vannacht en het ziet er nogal grauw en grijs uit, besluiten wij eerst even naar de New World Supermarkt te gaan omdat wij in Wellington onder de indruk waren van hun assortiment. Gisteravond heb ik gedroomd van hamburgers dus die gaan wij hier hopelijk halen. Deze New World is iets kleiner dan die in Wellington maar heeft net zo veel lekkere dingen als daar. Avondeten voor vanavond is dus snel geregeld.

Zodra wij terug zijn en de boodschappen in de koelkast hebben gezet worden wij door Dolphin Encounters terug gebeld. Als wij morgen om 8:30 mee willen kunnen wij bij deze mee maar moeten wij nu beslissen. Tuurlijk willen wij mee en leggen het dan ook meteen vast. Hierna laten wij bij het motel in Blenheim weten dat wij nog een avond willen blijven en gaan vervolgens naar de fietsverhuur in Blenheim, Queensstreet om twee fietsen te huren om langs de wineries in Marlborough country te fietsen. In eerste instantie fietsen wij met de wind mee naar de eerste winery. Ik betwijfel of wij de goede kant op gefietst zijn en dat vermoeden wordt bevestigd na de eerste Sauvignon bij Lawson Dry Hills. Vanaf hier hebben wij erg veel wind en helaas; of misschien beter ook, fietsen wij tegen de wind in naar de volgende 4 wineries: Wither Hills, Villa Maria (heerlijk relaxed als wij aangeven dat wij ietwat willen bijkomen van de zware fietstocht), Riverfarm (waar wij een heerlijke Sauvignon hebben gekocht), Fromm (heerlijke Pinot, maar het fietstasje was gevuld) en besluiten hierna nog max 3 wineries aan te doen. Als wij denken nu enigszins met de wind mee te fietsen valt dat toch tegen waardoor wij besluiten de volgende wineries links te laten liggen en naar huis te fietsen. Over de State Highway hebben wij de wind semi van achteren en gaan wij hard. Als wij een bord met PYO (pick your own) Raspberries zien staan knijpen wij de remmen toch even in. Daar moeten wij uiteraard even voor stoppen en beslissen zelf wat te plukken. Rij nummer 19 krijgen wij toebedeeld en als wij 1 in het bakje, 1 in het mondje stoppen zeggen wij ook eerlijk dat ze twee keer zoveel mag afrekenen. Wij zijn nog steeds maar 4 NZD kwijt!

Hup op de fiets verder terug naar Blenheim. Eenmaal terug in het dorp zetten wij de fietsen, als geïnstrueerd, aan de regenpijp vast en lopen wij naar de lokale superliqour. Vanuit hier lekker naar huis, borrel ingeschonken en uitblazen van de fiets tour.

Martin vraagt de gastheer van de lodge hoe wij het beste de hamburgers kunnen bakken (wij hebben geen normale vloeibare boter in de winkel kunnen vinden en zijn gister een half uur bezig geweest om de muren van de kamer weer schoon te krijgen) en zo biedt hij ons meteen de gas BBQ aan; zet hem voor ons aan en zegt dat wij ervan moeten genieten. Als wij ieder een hele rijke hamburger op hebben met alles erop en eraan en er nog een over hebben vragen wij of hij hem wil hebben (met wat heerlijke raspberries toe). Een beetje onwennig accepteert hij hem maar zegt later dat hij heerlijk was. Of hij hem nou gegeten heeft of niet, het maakt niet uit. Wij hebben genoten.

Op tijd naar bed want morgen moeten wij om 5:15 op.

13 december – Kaikoura

Heb de halve nacht wakker gelegen; buren, weer en noem maar op maar als om 5:15 de wekker gaat en het tijd is om op te staan, zijn wij er snel uit en ziet het weer er geweldig uit. Om 5:45 rijden wij weg door een geweldig landschap met vele bergen en wijngaarden.

Bij de eerste sight van zee ga ik spoten en het duurt niet lang of ik heb mijn eerste schol van dolfijnen te pakken. Als wij de auto aan de kant hebben gezet en de beestjes volgen totdat ze uit zicht zijn merken wij pas dat er onder ons een hele kolonie zeeleeuwen ligt te zonnen. Nu begrijpen wij de penetrante geur ook. Als wij terug in de auto zijn en 500 meter hebben gereden zie ik weer een schol dolfijnen en de rit hiernaartoe kan voor mij dus nu eigenlijk al niet meer stuk.

Veel te vroeg komen wij bij Dolphin Encounters aan waar het nog steeds super weer is en waar wij geruime tijd hebben om een ontbijtje te nemen, die overigens heerlijk smaakt ondanks de wakende seagulls die bij elk onbewaakt moment wat van je bord proberen weg te snoepen.

Om 8:30 wordt de red team eindelijk opgeroepen om pak, snorkel en flippers aan te trekken waarna wij nog twee groepen moeten opwachten in een auditorium waar wij in de tussentijd een filmpje mogen bekijken. Strak gehesen in wetsuit word ik best ongeduldig. Heb al best lang moeten wachten….Als dan ook alle toeschouwers aan de club zwemmers zijn toegevoegd bekijken wij nog een veiligheidsdemonstratie die naar mijn idee veel te lang duurt maar wel essentieel is voor het zwemmen zo direct.

Na nog een half uur…het is inmiddels 9:15 worden wij in 2 bussen geladen. Ik zie een van de begeleiders met een hele korte lijst namen lopen en ik hoop dat wij daar tussen zitten zodat wij niet op zo’n overvolle boot mee hoeven. Als bij Sandy Bay de bootindeling bekend wordt gemaakt zitten wij bij de gelukkigen die in de kleine groep van 13 in een kleinere boot mogen waar alleen maar zwemmers in zitten die allemaal ongeveer dezelfde leeftijd hebben..

Op het droge worden wij in de  boot geladen en worden daarna een ramp afgereden om vervolgens straight koers te zetten naar een grote schol dusky dolfijnen die vanuit een helicopter is waargenomen. Ik zie overal groepjes dolfijnen maar kennelijk is het niet genoeg om van koers te veranderen. We worden gesommeerd muts, flippers en snorkel op te zetten en compleet klaar te zitten voor “launch”. Als eenmaal de hoorn blaast staan wij allemaal achterin de boot en gaan wij allemaal snel maar rustig te water. In eerste instantie denk ik valt mee met de water temperatuur totdat ik me besef dat ik door een luchtpijp moet ademen en het enigszins heel erg benauwd krijg. Is dit van de kou of van het gebrek aan zuurstof? Achteraf blijkt het laatste het geval te zijn en neem mij voor mij niet aan te stellen en niet het distress signal te geven. Hallelujah…ik dacht dat ik een hartaanval kreeg van de kou maar zodra ik me herpakt heb en door mijn snorkel begin teademen zie ik echt tientallen dusky dolfijnen onder mij door zwemmen. Als je maar genoeg acrobatische trucs, net als zij, uithaalt ben je de koning te rijk en blijven ze even met je mee zwemmen. Veel zingen door je snorkel, duiken en cirkeltjes draaien helpen hierbij en het werkt echt. Heb menig dolfijn om me heen zien draaien, naar me zien kijken en waarschijnlijk hebben ze gedacht…suffie…..en weg was ie…doei!! Op een gegeven moment zag ik er wel twintig onder me door zwemmen waardoor ik even mijn droom van gister heel levendig voor me zag….kaakstoot van een flipper, maar al zou je willen ze raken je echt niet aan. Kennelijk hebben mensen op de boot geprobeerd de dolfijnen aan te raken, ondanks expliciete instructies om dat niet te doen, maar zijn er niet in geslaagd omdat een dolfijn daar kennelijk echt niet van gediend is en meteen weg zwemt.

Ik vond het overweldigende ervaring. De interactie die je lijkt te hebben met sommigen is echt uniek. Nadat wij ruim een half uur in het water waren geweest en wij dachten nu wel aan boord te gaan werden wij gezegd dat wij moesten zwemmen. Inderdaad zwom er toen weer een hele groep onder mij door maar werden wij toen toch opgetrommeld om aan boord te komen. Was ondertussen het gevoel in mijn handen kwijt door de kou dus helemaal erg vond ik het niet. Zelf zou ik nooit uit het water komen maar omdat wij dat nu gevraagd werden vond ik dat anders. Je gaat toch niet vrijwillig het zwemmen met dolfijnen onderbreken?? Eenmaal aan boord moesten wij aan de achterkant blijven. Wij zouden naar de plek waar de schol zich bevond gebracht worden. Wow en ieks weer die kou gingen door mij heen. De tweede maal in het water viel het 100% mee, misschien ook omdat ik wist dat ik door de snorkel moest ademen en niet dor mijn neus. Helaas duurde dit oponthoud maar kort want zodra wij van bord waren kregen wij maar 5 min de kans om met ze te zwemmen. Binnen no-time gingen ze allemaal eenzelfde kant op. Eenmaal aan boord kregen wij te horen als ze zo snel met z’n allen een kant op gaan is de kans groot dat er een orka of een haai in de buurt was. De Orka is een van de weinige bedreigingen van de Dusky en ondanks het feit dat de Orka ook een dolfijnachtige is jaagt hij er kennelijk wel op. Na een warme waterstraal, het uittrekken van het wetsuit en het aantrekken van een jack zijn wij de schol nog even blijven volgen waardoor wij weer duidelijk zagen dat deze beestjes enorm acrobatisch zijn. Salto’s, springen…het maakt allemaal niet uit. Leuk ook om dat te zien terwijl je uit het water bent. Uiteraard kijk je af en toe ook omhoog als je in het water bent om te zien waar de boot en de rest van de zwemmers zijn en zie je dat ook vlak voor je gebeuren. Echt geweldig.

Na 40 minuten hebben wij de dolfijnen helaas moeten verlaten en zijn wij terug naar de begin haven gevaren met de hoop dat wij nog een walvis zouden zien maar helaas. Eenmaal terug werden wij weer met de bus naar het kantoor gebracht waar je de mogelijkheid kreeg om te douchen maar ik wilde alleen maar in de zon zitten, ik had het zoooo koud. Daar nog even een beker warms gedronken en toen naar Cape Kean gegaan om naar wat zeeleeuwen te kijken. Omdat hoogtij net inzette lagen er geen maar hebben wij toch maar een stuk wandeling langs de kust gedaan.

Op de terugweg even gepind, getankt en langs de New World gereden voor een broodje die wij op een of ander uitzichtpunt hebben opgeknabbeld. Daarna ook nog een paar keer op de terug weg gestopt om naar zeeleeuwen te kijken maar uiteindelijk de weg naar “huis”hebben gevolgd.

Heerlijk voldaan kwamen wij aan in Blenheim waar wij meteen even een paar boodschapjes hebben gedaan en heerlijk op tijd hebben gegeten en naar bed zijn gegaan. Opeens sloeg de moeheid toe.

Vandaag wilden wij Blenheim weer verlaten. Genoeg geweest op 1 plek, alhoewel wij natuurlijk niet de hele tijd hier geweest zijn en makkelijk nog een week hadden kunnen blijven omdat wij het zo naar onze zin hadden gehad. Na het wakker worden opgestaan, ontbeten, de boel bijelkaar gepakt en toch maar vertrokken. Aangezien de route naar Motueka niet heel lang zou zijn leek het mij leuk om via Picton de Scenic route door een gedeelte van de Sounds te doen. Geen verkeerde inschatting maar het heeft behoorlijk wat tijd extra gekost. Na wat mooie foto’s van en in de sounds, een stop in Havelock en een scenic wandeling over de Pelorus bridge komen wij uiteindelijk om 13:45 aan in Motueka waar wij besluiten de i-site meteen in te duiken want aan de hand van alle folders over een kayak tour weten wij het niet meer. Gelukkig wordt tijdens dit bezoek duidelijk dat Martin graag naar de seal colony wil en dat daar maar weinig touroperators voor bevoegd zijn. Eerst maar even accommodatie regelen, gelukkig zo gevonden met heerlijke tuin, en toen maar zelf naar de Sea Kayakking Company gereden om de tour van morgen te boeken. Wij vonden het allebei achterlijk veel geld voor een kayak uitje maar besloten het toch maar te doen.

Vanuit hier meteen even naar liquorland gelopen, wij hebben in Blenheim per ongeluk een fles gekocht met 11% alcohol; geen wonder dat ie zo goedkoop was; en toen doorgereden naar Split Apple Rock; het symbool van het Abel Tasman National Park. Wij hadden eerst een Kayak toch uitgezocht die daar langs zou gaan maar deed de door ons geboekte niet in combinatie met Tonga Island waar de zeehonden zijn dus nu maar met auto erheen en een stukje wandelen. Wij vonden de route erheen eigenlijk veel te lang (echte bergweg) maar uiteindelijk het strand waar de steen zich bevond meer dan de moeite waard. De route terug was ook vele malen korter dan erheen (maar dat was puur psychisch).

Terug in Motueka een stop gemaakt bij de New World want de eigenaar van de lodge had ons verteld dat er een BBQ ter beschikking stond en dus maar besloten weer zelf even iets te bakken. Zit nu nog even heerlijk in de giga tuin de laatste zonnestralen op te vangen terwijl er eigenlijk een te koude wind waait, mag de pret niet drukken. Gaan zeker ook zo dan lekker eten want Martin z’n bbq-kunsten heb ik al mogen ervaren.

15 december – Abel Tasman National Park

Redelijk op tijd opgestaan want wij moesten ons om 7:45 melden bij de sea kayakking company die ongeveer 10 minuten rijden van ons hotel verwijderd is. Na een douche en een lekker ontbijtje zijn wij op weg. De zon scheen heerlijk maar het was wel fris.

Heel erg op tijd meldden wij ons bij de company waar al twee Engelsen zitten die ook bij ons in de groep zijn ingedeeld. Veel te lang moeten wij op de rest van de troepen wachten maar vertrekken dan uiteindelijk om 8:30 naar Marahau met de bus. Hier stappen wij, nadat alle meiden in de groep nog een windjack hebben gekregen (het is koud!), op de watertaxi die op dit moment nog op het droge staat. Best vreemd om op een droogstaande boot te stappen. Eenmaal op onze plek wordt de taxi het water ingereden en gaan wij op weg naar Onetahuti beach maar niet zonder dat ik eerst nog 3 dolfijnen weet te spotten waar de taxi dan ook meteen in volle vaart achteraan gaat. De laatste dolfijn vind het wel leuk en zwemt een stuk in de golfslag van de boot mee. Super.

Eenmaal op Onetahuti Beach ligen de kayaks klaar. Helaas is het nog niet veel warmer geworden. Hopelijk wordt dat beter. Ook omdat wij op en ander stuk op het strand beginnen is er eigenlijk geen plasgelegenheid en moeten wij improviseren. Heerlijk met alle prikkelstruiken ervoor maar wie moet die moet.

Na een veiligheidsinstructie zijn wij dan eindelijk in het water op weg naar Tonga Island waar een zeehonden kolonie zijn jongen heeft en waar wij als een van de weinige echt naartoe mogen varen. Erg leuk. Eenmaal om het eiland moeten wij even elkaars kayaks vasthouden en worden wij getrakteerd op lollypop cake. Best lekker maar mierzoet en van mij hoeft dit eigenlijk nog even niet. Wil verder!

Na het intermezzo gaan wij verder op weg naar Bark Bay waar wij na nog een uur kayakken aankomen. Een van onze metgezellen zou zijn vriendin hier ontmoeten. Wat uiteindelijk nog wat voeten in aarde had en onze pauze niet echt goed heeft gedaan. Als het uiteindelijk allemaal goed komt gaan wij om 13:30 verder naar Pinnacle Island. Het weer is in de tussentijd behoorlijk omgekeerd; stevige wind is op komen zetten met bijbehorende golven. Beloofd een spannend vaartochtje te worden.

Eenmaal bij Pinnacle Island hebben wij toch wel golven van zo’n 1,5 meter hoog. Wat ik niet verwacht had maar dacht…eindelijk een beetje spanning!!! Als wij zin hebben kunnen wij met de kayaks gaan zeilen en daar voelen wij allemaal wel wat voor. Met z’n vieren naast elkaar houden de voorste een zeil vast en maken de achterste aan de buitenkant het zeil vast aan een roeispaan die ze vervolgens in de lucht hijsen. Gaat als de brandweer alhoewel dat zeil vasthouden behoorlijk zwaar is. Vind het leuk. Binnen no time zijn wij in Anchorage Bay, ons eindpunt voor vandaag waar het net na onze aankomst behoorlijk begint te regenen. Sommigen blijven hier overnachten op een houseboat of tent maar zie dat ze allemaal hun twijfels hebben met het weer dat op komst is. De mensen die mee terug gaan naar Marahau schuilen tijdelijk in een hut en wij beseffen ons dat wij blij zijn dat wij lekker naar ons warme motelletje gaan!

Helaas moeten wij best lang wachten op de watertaxi terug en als wij staan te vernikkelen op het strand spelen wij een spelletje zodat wij toch wat warmer worden. Hett dood de tijd en ik wordt er inderdaad wat warmer van.

Als eenmaal de taxi er is brengen wij alle zooi aan boord en hopen een beetje droog te zitten, alhoewel, maakt het nog uit? Het weer is eigenlijk alleen maar slechter geworden en de taxi springt over golven van zo’n 2,5 meter. Enerverend ritje.

Eenmaal bij het strand blijkt het onwijs eb te zijn en worden wij met tractor uit het water gereden. Ook weer een aparte ervaring. Eenmaal alles uit de boot kunnen wij direct naar de wachtende bus maar helaas moeten wij daarin wachten, tot ….rara….weer die jongen met z’n vriendin. Als ook zij eindelijk aan boord zijn, maken wij onze weg naar Motueka waar wij in een sprint de NW nog even induiken zodat wij zo meteen nergens meer heen hoeven.

Wij zijn amper het motel binnen en wij staan al onder een hete douche en genieten daarna van de warmte die het kacheltje afgeeft en een heerlijke hamburger die Martin toch nog op de bbq heeft kunnen maken. Genieten!

Met een volle maag vallen wij een halve film later in slaap.

16 december 

Wij twijfelen een beetje wat wij moeten doen. Er is in de westkust slecht weer op komst maar wij kunnen nog een droge Gletsjerexcursie doen als wij vandaag een behoorlijke afstand afleggen maar wij kunnen ook nog een dag in Motueka blijven en dan naar de Golden Bay of een dagje strand doen. Onze meningen zijn verdeeld en uiteindelijk rijden wij dan toch maar naar Westport want ze zeggen dat het daar mooi weer is.

De rit naar Westport die voornamelijk langs de Buller River gaat is mooi. Een verplichte maar af te raden stop bij de longest swingbridge in NZ leidt ons verder naar onze bestemming maar eenmaal in Westport weten wij eigenlijk niet wat wij hier moeten doen en besluiten iets te eten en dan via Tauranga Bay, voor de nursing Seal Colony, richting Punakaiki te rijden en maar zien hoe ver wij komen.

Uiteindelijk zijn wij het in Punakaiki meer dan zat in de Nissan Sunny en besluiten hier te gaan slapen en rijden naar het beperkte aanbod van accommodaties in dit “dorp”.. Na niet al te lang zoeken komen wij uit bij Hydrangea Cottages. Eigenlijk ons budget te boven maar wij hebben heerlijk zee-uitzicht en genieten nog even van een paar stralen zon als wij eenmaal de kamer geboekt hebben. Als de zon eenmaal verdwenen is gaan wij eten in de enige taverne die dit “dorp” rijk is. Eten is prima en daarna gaan wij moe terug naar onze cottage.

17 december – Punakaiki

Als wij na een onwijze regennacht wakker worden wil ik lekker de deuren openzetten zodat wij de zee kunnen horen. Na minuten ziet onze kamer zwart van de sandflies. Wat is erger….de deuren weer dicht en deze hun gang laten gaan of open laten en hopen dat ze naar buiten gaan? Yeah right. Half dicht dan maar. Eenmaal gedoucht en aangekleed besluiten wij bij het cafe tegenover de Pancake Rockspancakes als ontbijt te gaan eten. Slechte keus….plastic borden en weinig liefde in he eten. Wij besluiten dan ook niet op high tide (12:09) te gaan wachten om naar de rocks te gaan maar meteen als wij dit op hebben.

De rocks zijn wel indrukwekkend. Weer iets wat ik nog nooit gezien heb. In een half uur lopen wij door het park en gaan nog even de i-site binnen voor een weer update. Er is geen touw aan vast te knopen, daar zijn wij inmiddels wel achter! Ik bel Fox Glaciers om te vragen of ze voor de heli hike van morgen beschikbaarheid hebben en dat hebben ze; op hoop van zegen dan maar….

In een half uur lopen wij door het park en gaan nog even de i-site binnen voor een weer update. Er is geen touw aan vast te knopen, daar zijn wij inmiddels wel achter! Ik bel Fox Glaciers om te vragen of ze voor de heli hike van morgen beschikbaarheid hebben en dat hebben ze; op hoop van zegen dan maar….

In Franz Josef, de grotere van de twee gletsjers die overigens zo genoemd is door Meneer Haast naar de toenmalige koning Oostenrijk (voor degene die Sissi wel eens gekeken hebben komt nu vast wel iets dagen) besluiten wij even naar Peters Pool te lopen en naar Sentinel Rock voor een paar mooie uitzichten op de gletsjer. Het was behoorlijk bewolkt en het begon ook nog te regenen maar dat mocht de pret niet drukken en zijn wij stug doorgelopen. Bijzonder om te zien en zet toch weer even vraagtekens bij global warming.

Na de lookouts zijn wij even naar de 4 square in Frans Jozef gereden en hebben daar even wat boodschappen gehaald. Wij wilden immers verder naar Fox en had in de meerdere folders gezien dat daar geen supermarkt was. Niet dat dat het einde van de wereld was geweest maar ik wist eigenlijk ook niet wat voor eetgelegenheden er waren. Beter safe the sorry zullen wij maar zeggen.

Na de groceries hebben wij koers gezet naar ons eindstation; Fox Glacier; wat toch nog weer ruim een half uur rijden was. In dit dorp is de NZ bouwstijl wederom overduidelijk, te weten:. nooit is het uitzicht naar iets moois maar naar iets ondefinieerbaars (parkeerplaats, ander gebouw oid). De motels verder zijn goed, begrijp me niet verkeerd, maar ook hier waar de uitzichten geweldig zijn, staan alle motels naar het verkeerde uitzicht gebouwd. Juist het uitzicht bracht ons naar het Sunset Motel waar wij nu lekker op het terras zitten met uitzicht op Mount Cook (als wij die zouden kunnen zien) maar waar ik zo naar binnen ga want wordt weer opgegeten door dezelfde sandflies en het is behoorlijk fris.

Daarna hebben wij lekker nog wat in elkaar gemixt met de groceries uit Franz Josef en zijn wij daarna gaan slapen.

18 december – Fox Glaciers

Toen wij vanochtend wakker werden hoopten wij natuurlijk op zon maar wij waren al blij dat het droog was ondanks de enorme hoeveelheid bewolking. Vol goede moed gingen wij dan ook naar Fox Glaciers Headquarters waar wij nog tien minuten moesten wachten op het go – no go van de heli hike. Opeens kwam de zon even door en wij waren vol vertrouwen toen wij ook het verlossende woord kregen dat wij door mochten lopen naar de jassen, mutsen, handschoenen en rugtassen corner. Je hoeft dus niets van thuis mee te nemen, je kunt het hier allemaal lenen, als je tenminste geen smetvrees hebt….

Nog geen 15 minuten later werden wij in een bus gezet om naar de heli platform te rijden. Hier krijgen wij schoenen en sokken en werden wij aan boord van de heli’s geholpen. Wow! Nog nooit in een heli gezeten, vond het echt spannend. De vlucht naar de gletsjer duurde tien minuten met nog een extra looping om de grootste waterval (Victoria) die grotendeels voor de “plumbing” van de gletsjer zorgt. Eenmaal geland werden wij allemaal naar een wachtplaats geleid waar wij moesten wachten op de laatste heli. Machtig te zien hoe zo’n ding zich door het luchtruim verplaatst en uiteindelijk op het ijs landt.

Als wij allemaal op het ijs zijn kregen wij crampons toegereikt, moesten wij onze broek in onze geleende sokken stoppen en uiteraard de crampons om onze schoenen binden. Als je maar lekker met platpoten loopt dan werken die dingen als een trein.

De groep wordt in 2-en gesplitst en binnen no time lopen wij op onze eerste ice arch. Wow, wat een druk staat er op dit ijs om dit voor elkaar te krijgen. De gletsjers in dit gebied zijn de snelst bewegende van de wereld. Ze verschuiven het ijs vaak een meter per dag waardoor je dit soort arches krijgt! Als iedereen de nodige foto’s heeft gemaakt lopen wij, met veel gehak in het ijs van de gidsen, door. Iedereen heeft die crampons behoorlijk onder controle dus volgens mij zijn die trappetjes maken een beetje overbodig maar ja wij lopen er wel semi (soms lopen wij wel een stuk achter) overheen dus wie weet.

Bij ice arch nummer twee heeft de gids een semi glijbaan ontdekt en vraagt wie zich aanbiedt. Normaal gesproken ben ik niet degene om de krappe ruimte vrijwillig op te zoeken maar als niemand zich aanmeldt denk ik; dit doe ik waarschijnlijk nooit meer. Ga er doorheen en hou er uiteindelijk slechts een natte broek aan over. Wel grappig maar was de natte broek niet helemaal waard!

We lopen nog een uur over het ijs (en soms in de regen) rond en retourneren dan naar het beginpunt waar de heli weer zal landen. In plaats van de 3e heli zitten wij nu in de eerste en heel eerlijk vinden wij dat beiden niet zo erg. Als je staat te wachten wordt je toch snel koud, helemaal omdat wij al menig regenbuitje op onze kop hebben gehad en ik nog steeds een half natte broek heb.

Terug reis is ook weer spectaculair en duurt helaas maar 8 minuten (of zoiets; wie zit er nou op z’n horloge te kijken?). Eenmaal terug op de base krijgen wij een certificaat en gaan wij tegenover de headquarters uitgebreid lunchen.

Als wij hebben gegeten en al 3 flinke regenbuien voorbij hebben zien komen, besluiten wij toch nog even naar de face van de gletsjer te lopen. Het is wederom een goede bewegwijzerde route en binnen een half uur staan wij aan de voet. Dit is ook de trail die je met een halve daagse hike loopt alleen ga je dan vanuit hier nog een uur het ijs op.

Het weer is echt verschrikkelijk slecht en ondanks het mooie uitzicht; dat zien wij dan nog net wel; besluiten wij toch weer snel naar de car park te lopen. Vanuit hier rijden wij naar een kleine deli en dan naar het motel voor een lekkere douche waarbij nu lekker in joggingbroek en borrel hele vage tv programma’s zitten te kijken en een potje yahtzee zitten te spelen.

19 december – Wanaka

Het heeft de hele nacht geregend als een gek en als wij ’s ochtends wakker worden regent het nog steeds maar toch hebben wij goede moed. Als wij wakker zijn staan wij op, ontbijten wat en vertrekken wij nadat wij nog even naar huis hebben gebeld.

De reis loopt voorspoedig tot Haast dan beseffen wij ons opeens dat wij de telefoon hebben laten liggen in het motel in Fox. Wij bellen even met het motel vanuit een public Phone om te vragen of ze hem hebben gevonden. Als blijkt dat ze ‘m hebben gevonden vragen wij ons af: Rijden wij terug of proberen wij wat anders te regelen? Het is +/- 2 uur terug. Wij gaan terug. Een telefoon bij de hand is toch wel erg makkelijk. Binnen een uur en 45 minuten zijn wij terug op plaats van vertrek en zijn ook zo weer weg. Op de weg terug stoppen wij even bij de salmon farm voor de lunch om daarna meteen onze weg te vervolgen. Wij willen nog steeds wat tijd goedmaken en dat komt ons duur te staan als wij net iemand inhalen. Vanaf de andere kant komt op dat moment net een politie wagen aangereden die ons flitst en dus ook meteen omkeert en ons achtervolgt.. Heel wijsneuzerig zeiden wij nog tegen elkaar bij het inhalen, wat is dat nou zo schijnheilig 100 rijden? Politie komt met zwaailichten en sirene achter ons aan en als wij niet meteen de niet bestaande berm inrijden probeert hij ons ook nog van de weg te drukken met een andere sirene. Als wij eenmaal stilstaan zijn wij nogal in shock door zijn actie en proberen de agent niet eens van de boete af te praten die wij dan uiteindelijk krijgen. Het feit dat wij net probeerden in te halen en max snelheid in NL 120 is waren ook al niet overtuigend genoeg dus laat maar gaan. Volgens meneer agent reden wij 118km/uur en moeten wij een boete van 120 NZD betalen bij de dichtstbijzijnde bank of via het internet. 4 uur vertraging en een boete van 120 NZD. Waardeloos!!! Maar goed, het is niet anders en wij gaan het niet meer veranderen. Vanuit dit punt zijn wij bijna bij ons vorige omkeer punt en rijden wij nog bijna twee uur door naar Wanaka over de Haast pas. Wat een ontzettend mooie route is dit door de hoeveelheid regen die gevallen is. Overal waar je kijkt komen watervallen naar beneden en als wij bij Lake Wanaka aankomen begint zelfs de zon een beetje te schijnen en zien wij voor het eerst in een aantal dagen de toppen van bergen en een zonnestraal. Doet ons zichtbaar goed.

Eenmaal in Wanaka hebben wij snel een motelletje met giga kamer te pakken met uitzicht op het meer en meerdere bergen. Hoeven wij dus niet lang over te twijfelen en gaan meteen even boodschappen halen bij de New World. Martin wilde even ontspannen in de keuken en heeft duidelijk weer zijn best gedaan. Wat wij morgen gaan doen is onzeker maar als het weer enigszins goed blijft, bevalt ons dit wel. Wanaka komt ook ontzettend gezellig op ons over en wij hebben wel zin in wat zonnestralen op de wharf.

20 december – Queenstown

Toen wij vanochtend wakker werden scheen gelukkig de zon een beetje. Het was wel bewolkt en behoorlijk fris maar dat mocht de pret na die eindeloze regen zeker niet drukken. Omdat de vrouw des huizes ons verzocht had stipt om 10 uur uit het appartement te zijn, liepen wij om 9:00 even naar de i-site om te kijken of wij nog een avond wilden blijven. Toen wij daar overtuigd werden dat wij nog wel een dag wilden blijven, liepen wij terug om oma te vragen of wij nog een avond mochten blijven. Helaas! Zij was helemaal volgeboekt voor vanavond. Toen ze merkte dat wij baalden meldde zij ook te balen; scheelde haar weer een kamer schoon maken. Zo kun je het natuurlijk ook bekijken.

Toen eenmaal duidelijk was dat wij niet meer konden blijven, hebben wij de spullen ingepakt en besloten wij richting Queenstown te gaan want een andere accommodatie in Wanaka zoeken hadden wij niet zo veel zin in. Op de weg naar Queenstown zijn wij nog even bij Puzzling World gestopt maar eigenlijk hadden wij geen zin om hier naar binnen te gaan. Toen ook maar besloten om een stukje terug te rijden zodat wij via de scenic route die door Cardrona leidde naar Queenstown te gaan. Een schitterende route met, omdat wij wederom regen hadden, mooie regenbogen.

Binnen no time waren wij in Queenstown waar wij wederom redelijk snel een motelletje hadden. Wij twijfelden nog even voor een Crowne, aangezien wij daar gratis hadden kunnen zitten met de punten, maar de motelletjes bevallen ons zo goed dat wij daarvoor kozen.

Toen wij geïnstalleerd waren zijn wij even naar de Remarkables shopping centre gereden en daarna hebben wij heerlijk door Queenstown geslenterd. Hebben nog geprobeed de verkeersboete te voldoen maar dat ging helaas niet omdat de bank uiteraard op zondag dicht is. Heerlijk op het terras gezeten en genoten van de zon ondanks de kou. Het is maar 13 graden vandaag. Heel ongebruikelijk voor de tijd van het jaar maar dat kon ons niets deren vanwege de heerlijke zonnestralen.

Nog even langs de wharf gelopen en naar de cable car en toen om een uur of 4 naar ons motelletje terug geslenterd waar wij daar ook nog even op het balkon hebben gezeten.

21 december 

Wij worden wakker met zon en daar verheugden wij ons al lange tijd op. Het is fris maar droog en dat is ons alles waard op dit moment.

Na het ontbijt rijden wij even naar de Kawarau Bridge, de plek waar het bungy jumpen is uitgevonden. Het is er al relatief druk en het lijkt wel een fabriek. Het is een komen en gaan van auto’s en daarmee enthousiaste springers. Bij het uitkijk platform zien wij de ene na de andere springen en het gaat ze allemaal zo gemakkelijk af dat de lol er eigenlijk snel af is. Wij lopen nog even over de brug, want het uitzicht is echt wel weer spectaculair en rijden dan via Arrowtown naar Queenstown terug. Tenminste dat was de bedoeling. Arrowtown kunnen wij toch niet zonder een bezoekje voorbij rijden volgens de gidsen en besluiten daar in het koude zonnetje even een bak koffie te drinken. Arrowtown staat bekend als goudmijntje dus Martin wil ook alle juwelierszaakjes in om alle nuggets te bekijken. De klomp ter waarde van 21000NZD was echt wel de grootste en bleek zomaar per toeval gevonden te zijn. Lijkt me een leuke zondag middag te zijn geweest als dat een zondag middag activiteit was…

Na koffie en meerdere Nuggets in Arrowtown rijden wij een paar km  om aan te komen bij de Shotover River waar vandaan de, hoe kan het bijna ook anders, de shotover jet vandaan schiet door een prachtige gorge. De high adrenaline ride kan ons niet helemaal boeien, het uitzicht deste meer. Ik besluit aan de bank van de rivier even plaats te nemen, Martin ziet zijn kans op het striken van gold en doet dan ook meteen verwoede pogingen om zijn eigen nugget te vinden. Wij zijn nog steeds in loondienst dus je begrijpt dat deze poging helaas weinig opleverde.

Op onze terugweg naar Queenstown besluiten wij de scenic route naar Glenorchy te rijden en scenic is deze zeker. Zo mooi kan NZ dus zijn. Wow…wat een uitzichten over de Remarkables en Lake Wakatipu.

De reden van deze rit was niet alleen de giga mooie uitzichten maar ook het feit dat ik had gelezen dat op deze route de NZSKYDIVE was. Gisteren hadden wij in Queenstown bij NZONE al geïnformeerd. Maar het enorme onpersoonlijke en het hoge ”je moet nu boeken anders kan het niet” en “je moet wel de 15.000ft doen voor de thrill” stond mij totaal tegen. Daarbij had ik me voorgenomen als ik zou springen zou het meteen moeten. Vooral niet te lang over na denken. Nu had ik er natuurlijk al een paar dagen over nagedacht want ik dacht in Queenstown of niet maar nu voelde dat wat anders. 1km voor Glenorchy (hoeveel mensen wonen hier) had ik de afslag van de aerodome gezien maar wij dachten dat wij in het bureau in Glenorchy moesten boeken dus zijn wij eerst doorgereden. Toen hier eigenlijk niets bleek te zitten zijn wij terug gereden naar het bord maar toen wij voor het pad stonden zagen wij een groot bord met unauthorised personnel…imprisonment 3 months…fine 2000NZD. Nou nee dus. Terug naar Glenorchy en daar in het toeristenbureau annex supermarkt; voor de wandelaars die hier aan de Routeburntrack beginnen; gevraagd hoe en wat. Eigenaresse duwde mij de tel in handen en ik hoorde alleen prijs en als wij nu zouden komen zouden wij meteen kunnen gaan. Hoorde een lichte twijfel bij Martin in zijn stem maar voordat hij eigenlijk iets kon zeggen waren wij al op weg naar de skydive zone. Toen wij eenmaal daar waren en een korte film van een vorige jumpster te zien kregen twijfelde ik nog steeds of wij dit wel moesten doen maar Martin leek opeens geheel overtuigd.

Wij tekenden ons leven weg en werden op de airstrip (dat kun je het amper noemen) meteen in pakken gehesen door onze tandemers Yari en Iain. Mmmm…wordt me nog uitgelegd wat wij gaan doen? Voordat wij er erg in hadden zaten wij na tien min. en een hele korte uitleg (you crawl out like this, put your legs under the bar, cross your arms, put your head back, we jump, after 5 sec I tap you on the shoulder, you like a banana…ik sprong met een Fin die het Engels nog niet helemaal machtig was) in het vliegtuigje gepropt en maakten wij vaart op het weiland en vlogen wij eerst 20 minuten over de mooiste bergtoppen. Er werd in het vliegtuigje maar weinig ge-awesomed en ge-sweet… was iedereen een beetje zenuwachtig…wat zijn wij pas op de helft van de hoogte? 3 minuten voor jump out werd mijn tuigje nog een keer gecontroleerd, werd een mutsje opgezet, handschoenen aangetrokken, goggles opgezet en hoorde ik Yari nog zeggen: SCREAM it makes it BETTER!! Hop op schoot bij mijn life saver (toch een beetje awkward plekje), wordt vastgekoppeld en opeens ging dan toch echt het deurtje open. Benen door de opening, loslaten…ja Eef…LOSLATEN, armen kruisen op je borst, hoofd naar achteren en off we go….AAAARRRRRGGGHHHH! 12.000ft ziet er toch f***ing hoog uit op die hoogte! Binnen 5 sec wordt er op je schouder getikt en mag je je armen wijd doen – you like banana. Ik vond die 45 seconden freefall lang genoeg….kon zelf even nadenken en toen ging de chute open. Als je denkt dat je alles gehad hebt, voel je opeens gespen losgaan…schrok me rot…dat is om je een comfortabelere houding te geven…hahaha…ik was pas comfortabel toen ik ook opeens Martin z’n chute naar beneden zag gaan. Thank god!!! Geprobeerd wat foto’s te maken maar mijn toestel leek meer van streek dan ik, die deed niets meer. Erg warm was het ook niet geweest dus misschien toch wat van slag.

100 meter boven de landing krijg je nog te horen dat je je benen naar voren moet doen en verder niets moet doen. Toen wij voet aan de grond zette zag ik Martin al liggen. Ik vond het wel stoer en was eigenlijk, geheel tegen wat ik verwachtte, meteen helemaal bij. Ik zag Martin toch even steunen. Rustig daar dus ook even blijven zitten om de sprong van degene na ons te bekijken. Realiseerden ons toen pas hoe hoog dat vliegtuig eigenlijk gaat. Toen ook deze jongen veilig was geland en die een beetje dezelfde uitdrukking als Martin had besloten wij onze weg naar huis te maken.

Op ons balkon scheen nog heerlijk de zon en daar hebben wij de rest van de dag van genoten. Jemig, het werd zelfs even warm op het balkon. Daarna lekker gegeten en nu heerlijk aan het bijkomen van de onwijs enerverende dag.

22 december – Te Anau/Milford Sound

Ongelofelijk slecht geslapen omdat ik om de 10 minuten onwijs zenuwachtig werd voor de sprong die ik ’s middags al gemaakt had. Vreemd!

Volgens de originele planning zouden wij vandaag naar te Anau gaan om vervolgens morgen een Doubtful Sound Cruise te maken maar die cruise hebben wij gisteren geannuleerd vanwege de slechte weersvoorspellingen. Naar Te Anau gaan wij nog steeds en proberen tegelijkertijd een Milford Sound Cruise te doen. Voordat wij Queenstown verlaten, rijden wij nog even het centrum in want ik wil die snelheidsovertreding betaald hebben. Dat kan namelijk maar bij een bepaalde bank en ik weet niet waar wij die allemaal nog gaan tegen komen maar in Queenstown is er een die om 9:00 open gaat. Weg is weg zullen wij maar denken. Wij zijn net voor opening bij de bank en drinken dus in een heerlijke ochtend zon een bak koffie. Op de eerste voorspelde warme dag van de vakantie gaan wij een hele tijd in de auto zitten. Wij lijken wel gek.

Bon is om 9:10 betaald en wij zetten, met enige tegenzin, onze koers naar Te Anau. Wij vonden Queenstown wel heel relaxed en hadden daar makkelijk een paar dagen extra kunnen blijven.

Eenmaal op weg zijn de uitzichten over de eerste paar km nog steeds indrukwekkend, daarna wordt het iets saaier. Na 2 uur rijden wij Te Anau binnen en besluiten eerst een slaapplaats te regelen alvorens onze route te vervolgen naar Milford. Eigenlijk wilden wij dat niet allemaal op één dag doen maar er is erg slecht weer voor morgen voorspeld en nu schijnt het zonnetje. Er is wel veel wind maar liever dat dan regen. Ik had gelezen dat de laatste cruises om 16:25 vertrokken dus wij hadden nog wel iets de tijd. Binnen redelijk snelle tijd hadden wij een plekje aan het Te Anau meer, aten wij snel iets en zijn weer op weg gegaan. De 120km naar Milford worden als een van de meest scenic routes van Nieuw Zeeland aangeduid en dat is hij zeker. Over deze 120km kun je makkelijk een halve dag of meer doen. Overal heb je weer look out punten en op meerdere plekken kun je weer hele wandelingen maken. Wij stoppen geregeld maar houden ook de tijd in de gaten want wij willen aan het einde van de rit uiteraard nog wel de cruise maken. De uitzichten zijn geweldig en overal komen watervallen naar beneden. Bij de Homer Tunnel ligt allemaal sneeuw. Heb wel eens gehoord dat het weer na de Homer Tunnel heel anders kan zijn als ervoor dus wij waren blij toen wij er eenmaal doorheen waren, wow wat is dit voor tunnel, dat het aan de andere kant ook droog en zonnig was. De laatste look out, the chasm, hebben wij overgeslagen want wij wilden toch de op één na laatste boot van Mitre Peak Cruise halen omdat die in hun brochure aangaven in een kleinere boot te varen en de Tasman Sea even op te gaan. Wij hebben het nog nergens echt druk in NZ gehad en wij willen het risico niet lopen dat de laatste cruise, wegens gebrek aan belangstelling, afgelast zou worden.

Eenmaal bij de ferry terminal waren wij verbaast alleen maar mensen te zien met dikke winterjassen aan die er half verkleumd bij liepen. Begonnen toch een beetje te twijfelen aan onze outfits (korte broek, t-shirt en windjack). Eenmaal op de terminal liepen wij eigenlijk linea recta naar Mitre Peak Cruises. Over 30 minuten zouden wij vertrekken. Hadden gehoopt op nog wat eten hier te kunnen krijgen maar dat was helaas niet te vinden. Cookie dan maar die wij konden kopen bij het boekingkantoor van Mitre Peak, wat te drinken uit de automaat, even plassen en gaan. Het waaide als een gek, wij begrepen nu die dikke jassen wel, maar wij gingen toch boven op het dek zitten. Toen mij dat teveel werd ben ik lekker beneden vooraan achter het glas gaan zitten. Ideale stek, dicht bij de deur en niemand die voor me stond want op het beneden dek waaide je gewoon weg en heel veel mensen gingen niet op deze cruise mee. Sowieso niet erg druk hier. Zie boten van Journey en Red Boat Cruises weggaan met minder passagiers dan onze “kleine” boot en vraag me af hoe dit rendabel kan zijn. Maar goed, ook achter het raam alles dus 100% meegekregen van de schoonheid van de sounds en de bijbehorende watervallen. Eenmaal op zee was er overigens veel minder wind als in de sounds zelf en toen toch nog maar weer even boven op het dek gaan zitten.

Op de terugweg, na een kort uitstapje gemaakt te hebben op de Tasman Sea manoeuvreerde de kapitein z’n boot handig tussen een paar rotsformaties, de Elephant falls (zo noemde de kapitein ze omdat ze op de slurf van een olifant lijken maar volgens het boekje zijn dat volgens mij de Stirling falls)  waarbij iedereen getrakteerd werd op een zeer verfrissende en koude douche en uiteraard Lady Bowen falls. Bij terugkomst in de haven waren wij allemaal redelijk verkleumd en renden wij allemaal half naar onze auto’s terug om daar lekker op te warmen.

De terugweg ging snel, ook omdat wij flink het gaspedaal hadden ingedrukt, en eenmaal terug in Te Anau zijn wij bij de local grocery store wat boodschappen gaan halen. Ik was graag een keer uit eten gegaan maar Martin vindt de stukken vlees die in de supermarkten te krijgen zijn veel te interessant om zelf te maken dus terwijl ik lekker uit de wind de laatste zonnestralen opvang op ons terrasje maakt Martin ongetwijfeld weer iets lekker klaar. Helaas hadden wij dit keer echt een mega verkeerd stuk vlees meegenomen met alleen maar pees en vet. Was ons niet opgevallen door de marinade die ze er al overheen hadden gedaan. Kan gebeuren.

23 december – Dunedin

Ze hebben slecht weer voor vandaag voorspeld in de fjorden dus als wij zien dat het mega bewolkt is als wij wakker worden besluiten wij dan ook niet langer te blijven en onze weg naar zonnigere oorden te vervolgen.

Aangezien bij de I-site blijkt dat de Southern Scenic Route 7 uur duurt en wij gisteren al zo’n ongelooflijk eind hebben gereden en toch in Dunedin uit willen komen (omdat daar het mooie weer blijkt te zijn) besluiten wij de highway te nemen tot Waihola en vanaf daar de scenic route te nemen.

De rit voor Waihola is niet interessant behalve dan dat wij behoorlijk eenzame dorpjes tegen komen en dan als wij denken in een nietszeggend dorp te komen opeens in een behoorlijke stad te zijn gearriveerd.

In Balclutha (in waar? Ja Balclutha!), gaan wij even een i-site binnen. Even een beetje oriënteren wat er zometeen allemaal in Dunedin te doen is en misschien hebben zij nog wel tips. De medewerkster is mega behulpzaam en bijna hebben wij Martin z’n Fishing Trip te pakken maar helaas zijn ze voor morgen allemaal volgeboekt en met kerst doen ze niks. Jammer want eindelijk was de trip hier tegen een redelijk normaal tarief geprijsd.

Wij rijden door en eten in Waihola het meest afthanse Chicken Panini ever en vervolgen daarna onze route via the southern scenic route naar Dunedin. Nou Scenic is die zeker!! Wij rijden langs verlaten stranden en verlaten stranden en verlaten stranden. Heerlijk. Waarom is hier niemand? Voor het eerst tijdens onze vakantie in NZ hebben wij het gewoon warm. Had niet gedacht dat ik dat…oh sorry…voor een tweede keer zou zeggen deze vakantie. Heerlijk!!!!

Als wij in Dunedin aankomen, hebben we weer eigenlijk een te lange dag achter het stuur gehad en wij zijn an ook blij dat wij niet de complete scenic route hebben gedaan. Dan waren wij nog langer onderweg geweest. Omdat wij de drukte van de stad, Dunedin is echt een stad, niet meer gewend zijn na alle kleine rustige dorpjes besluiten wij bij de Pick ’n Save wat boodschappen te halen en Otago Peninsula in te rijden. De route naar Portobello, waar volgens de Accomodation Guide een paar accommodaties zijn is langer als verwacht en wij zijn dan ook blij dat wij er een overnachtingsplaatsje vinden. Wij lopen even naar de buurt super want wij zijn wat vergeten te kopen en besluiten er tegenover heerlijk in het Biergarten te gaan zitten. Dit hebben wij wel even verdiend.

Als wij lekker gegeten hebben en ik gelezen heb dat er yellow-eyed pinguïns ’s avonds het strand opkomen, besluiten wij nog even naar de Royal Albatross centre te rijden want hier blijken ze aan shore te komen. Helaas blijkt als wij er eenmaal zijn dat de pinguïns pas tegen 10 uur komen. Aangezien het dan aarde donker is, is de kans dat wij ze zien minimaal en besluiten ook maar weer terug te rijden.

Eenmaal terug in het appartement kijken wij nog een beetje naar de tv, Forrest Gump, en gaan dan slapen.

24 december 

Toen wij vanochtend wakker werden, regende het en besloten wij dus ook meteen niet nog een avond te blijven. A het ontbijt hebben wij de spullen gepakt en zijn wij op weg gegaan. Een beetje zonder doel want hier zou het betere weer zijn. Wel wilden we, voordat wij de Peninsula af zouden rijden, nog een paar zeeleeuwen zien en dus reden wij eerst naar Allans Bay want daar zou volgens de eigenaresse van het motel onze grootste kans zijn. Eenmaal daar aangekomen dachten wij dat wij geen geluk hadden maar opeens zagen wij op de rotsen een zeeleeuw een vin omhoog steken, zo van: hier ben ik. Even naar het slapende dier toegelopen maar deze verroerde (gelukkig) geen vin. Ze blijken best agressief te kunnen zijn en is waakzaamheid een absolute must. Eenmaal terug bij de auto kwam er net een schapenherder aan met z’n kudde schapen. Hier nog even naar staan kijken. Geweldig tafereel hoe de honden die schapen opjagen naar de juiste locatie.

Omdat wij maar 1 zeeleeuw hadden gezien op Allans’ Bay zijn wij ook nog naar Sandfly Bay, dat overigens niet zo heet vanwege de sandflies maar vanwege flying sand, gereden. Bij de eerste lookout ben je zo maar als je naar het strand wilt lopen ben je even bezig maar is het absoluut de moeite waard. Wij zagen dan ook de eerste zeeleeuw al heel snel na een paar meter lopen. Kennelijk had hij ons ook gezien want hij kwam meteen op ons afgerend. Wisten niet zo goed wat wij moesten doen maar in ieder geval was zijn richting oplopen geen goed plan. Elke stap die wij terug zette kwam hij dichter bij en dan plofte hij na een paar meter neer. Als wij dan ook stopten bleef hij nog even liggen en dan ging hij weer. Wij dus ook maar verder terug. Toen eenmaal bleek dat hij het niet op ons gemunt had, een vader met een klein kind liep er gewoon aan voorbij (snapten wij niks van), maar gewoon een plekje in het zand aan het zoeken was, voelden wij ons toch een stuk beter en durfden wij hem ook te passeren.

Een stuk verderop op het strand lag nummer 2 die eerst totaal niet geïnteresseerd leek te zijn maar je kennelijk toch in de gaten hield want bij elke stap die jij dichterbij zette (en zo dichtbij kwamen wij echt niet, niet zo’n zin in een zeeleeuwen beet als souvenier) ging toch weer even het koppie omhoog. Uiteindelijk vond hij het denk ik genoeg en besloot hij zijn rust in het water te zoeken. Vanuit hier zijn wij naar de parkeerplek terug gelopen. De heuvel die je op de weg naar het strand afloopt moet je op je terugweg op. Behoorlijke klim want het zand is zo fijn dat je bij elke stap omhoog zeker een halve weer naar beneden zakt. Erg grappig dus en totaal niet vermoeiend…..

Eenmaal bij de parkeerplaats zijn wij via de hoge weg over de Peninsula langs het enige kasteel in NZ, Larnach Castle, naar Tunnel Beach gereden. Hier zijn wij gister via de Scenic route ook langsgekomen maar zijn er kennelijk gewoon aan voorbij gereden. Wilde toch graag even kijken en omdat wij toch geen planning hadden, konden wij dat nu mooi doen. Tunnel Beach is absoluut de moeite waard. Via een pad door een weiland waar weer vele schapen lopen, loop je in +/- een half uur downhill naar Tunnel Beach. Hier heb je een geweldig uitzicht op de lime stone kust en kun je via een tunnel naar het strand. Die tunnel hebben wij overgeslagen maar op de grootste rock formatie hebben wij even de tijd genomen. De weg terug is behoorlijk zwaar en doe je dan ook duidelijk langer over dan de heenweg maar zoals ik al zei het is absoluut de moeite waard.

Vanuit hier rijden wij door Dunedin naar de steilste straat van de wereld volgens het Guiness Book of Records, Baldwin Street. Uiteraard lopen wij die even omhoog om ook recht te hebben op het certificaat dat je bij het postkantoor om de hoek kunt halen voor 2 dollar. Ach, het slaat nergens op maar wel een leuk souvenir. Als wij ook dit gedaan hebben, rijden wij even langs de New World voor een paar boodschappen. Geen idee hoe het met de eetgelegenheden gesteld is op kerstavond.

Vanuit hier willen wij naar de lookout op Mount Cargill gaan want ik wil deze orgelpijpen, na die van Namibie gezien te hebben, ook wel zien. Wij rijden een bijna onmogelijke route omhoog nar Mount Cargill en als wij de zoveelste gravelroad op moeten denk ik laat maar zitten maar Martin is on a quest en rijdt door. Als wij boven aankomen, zien wij alleen een telefoon toren en denken dat wij totaal de verkeerde kant opgereden zijn totdat wij een Volkswagen station zien van Johnny’s Experience die wij eerder op Baldwin Street ook al gezien hadden waar een oude knakker in witte gummielaarzen 4 Engelse meiden mee aan het rondrijden is. Omdat ik toch twijfel of ik op de goede plek ben voor de organ pipes vraag ik het Johnny en als ik eerst een narrig; heb je niet goed op je kaart gekeken krijg, laat hij ze me persoonlijk zien. Het is hierboven koud en als ik de orgelpijpen (lang niet zo mooi als in Namibie) zie, rijden wij snel weer dezelfde ellendig gravel road naar beneden.

Wij rijden in de richting van Waitata want wij hopen daar een verblijfplaats te kunnen vinden maar als blijkt dat het vanaf hier dun bezaaid is met accommodaties besluiten wij toch maar terug te rijden naar Dunedin voordat wij te ver weg rijden en dan alsnog terug moeten rijden. Geen idee ook hoe het met openingstijden zit op kerstavond van de accommodaties die wij dan misschien wel tegenkomen. Binnen no-time vinden wij in Dunedin een lekker plekje met een lekker balkon waar wij nu heerlijk met een borrel aan het bijkomen zijn van deze dag en waar wij zo aan ons eigen gemaakte kerstmaal beginnen.

25 december 

Op kerstochtend worden wij redelijk vroeg wakker en besluiten ook maar meteen op te staan en richting Christchurch verder te gaan. De meningen over hoe daar te komen zijn verdeeld; ik wil het liefst langs lake Tekapo, maar begrijp dat met de enorme afstanden die wij de laatste dagen al hebben afgelegd en de slechte weersvoorspelling voor die regio Martin kiest om via Timaru naar Christchurch te vertrekken. Hoe ver wij komen hangt af wat wij onderweg kunnen doen op zo’n eerste kerstdag.

Eenmaal op straat blijkt eerste kerstdag echt een rustdag voor iedereen te zijn. Er is echt niemand op straat en er rijdt geen een auto. Het lijkt een beetje op een enge film hoe wij hier zo in ons eentje door de stad heen rijden. Veel veranderd daaraan gedurende de route niet. De enige die wij zien rond rijden zijn, hoe kan het ook anders, andere toeristen.

Als wij onze eerste stop bij de Moeraki Boulders maken, zijn wij verrast door het enorme aantal auto’s dat er staat (3!). Gelukkig is het restaurantje hier open en kun je tegen een verhoogd feestdagenn tarief in ieder geval een bakje koffie drinken. Zoals overal in Nieuw Zeeland moet je daar de tijd voor nemen. In heel NZ, zelfs voor een takeaway, wacht je gemiddeld 20 minuten op een bakje koffie.

Na het opwarm bakje, het is wederom niet echt warm, lopen wij naar het strand waar enorme boulders liggen. Het is nogal een mysterie hoe ze daar gekomen zijn maar het is een leuk aangezicht en ik geloof dat dit de eerste attractie is waar ik zo veel mensen zie rondlopen. Als wij wegrijden is het aantal auto’s dan ook al toegenomen naar zeker 12.

Wij rijden verder in de richting van Oamaru waar wij, tegen beter weten in, nog een poging doen om pinguïns te zien. Zoals wij inmiddels weten komen ze ’s avonds aan strand en vertrekken ze ’s ochtends weer maar ach wij hebben geen haast vandaag dus kan dit ook geen kwaad. Wij zien er inderdaad geen maar zo hebben wij ook meteen gezien dat in Oamaru een nacht blijven ook volkomen zinloos is. Alles is nog steeds dicht en het ziet er niet naar uit dat daar verandering in gaat komen. Wij rijden door naar Timaru en zien daar eigenlijk hetzelfde: niets. Hier besluiten wij dan ook maar de Inland Scenic Route te nemen naar Christchurch. Het is een mooie weg langs de bergen maar wij hebben al zo veel mooie dingen gezien in NZ dat deze route + de extra km ons eigenlijk te veel is. Moe komen wij aan in Christchurch waar wij net iets meer moeite moeten doen om een slaapplaats te vinden. De meeste motels hebben “no vacancy” vanwege deze feestdag op de deur staan en moeten wij dus iets langer zoeken. Uiteindelijk komen wij weer op een heerlijk plekje terecht waar wij heerlijk nog even van wat zonnestralen kunnen genieten.

26 december 

Wij slapen als een tijger en worden pas om 8 uur wakker. Heerlijk eigenlijk en omdat het ons hier zo goed bevalt besluiten wij het eigenlijk geboekte hotel te annuleren en hier nog twee nachten te blijven tot ons vertrek.

Wij hebben de auto vandaag nog tot 16:30 ter beschikking en besluiten al snel naar Banks Peninsula te rijden. Hadden al meerdere malen gehoord dat het een mooie dagexcursie was dus komt voor deze laatste autodag goed uit.

Via de Statehighway nemen wij uiteindelijk op de Banks Peninsula een afslag naar de toeristische route over het schiereiland. De Summit Road voert je boven langs de kraterwand naar Akaroa. Het is wederom een schitterende route maar vind hem ook behoorlijk eng. Behoorlijk bochtig op grote hoogtes en geen vangrail. Altijd lekker als dan uitgerekend wij net telkens de buitenbaan hebben. Hoe dan ook het is absoluut de moeite waard.

Uiteindelijk komen wij aan in Akaroa dat aavoelt als Frans vissersdorp en waar de inwoners kennelijk maar wat trots op zijn want alle straten, logeerplekken en winkeltjes hebben bijna allemaal een Franse naam. Wij parkeren de auto en slenteren lekker een beetje door dit dorpje. Komen helemaal tot rust en gaan heerlijk bij de Tree top in de tuin zitten voor een heerlijk bakkie met een overweldigend stuk Carrot Cake. Smaakt goed maar het is wel een hele maaltijd.

Akaroa staat, naast het Franse vissersdorp, ook bekend om het feit dat je hier kunt zwemmen met de Hector dolfijnen. Nu hebben wij al met Dusky Dolfijnen gezwommen in Kaikoura maar hopen wij eigenlijk nog wel een glimp op te vangen van deze diertjes en proberen daarom langs de kust te rijden in de richting waar de boten naartoe vertrekken. Helaas houdt de weg na 1 km op en moeten wij dus een alternatief bedenken. Wij rijden nog naar twee baaien (moet je wat moeite voor doen) maar helaas zijn die te ver van zee om iets te kunnen zien. Aangezien wij de auto op tijd moeten inleveren besluiten wij dan ook na baai 2 maar weer huiswaarts te gaan.

Eenmaal terug in Christchurch gaan wij toch maar even langs de New World. Ons motel is best ver van het centrum en wij zijn best gaar na vandaag dus halen lekker wat dingetjes in huis.

Het afleveren van de auto gaat zonder problemen als wij er via een omweg eindelijk komen. In Christchurch lijken alle wegen wel eenrichting te zijn. Omega brengt ons even terug naar het motel en als wij eenmaal daar zijn gaan wij lekker buiten zitten en genieten nog even na van ons laatste avontuur.

27 december 

Onze laatste dag in Nieuw Zeeland is aangebroken en na heerlijk uitgeslapen te hebben zien wij dat het slecht weer is buiten en dat wij het vooral maar rustig aan moeten doen.

Na een douche en ontbijt willen wij de bus voor het motel naar het centrum nemen. Als volgens het schema ook de tweede bus niet is komen opdagen vraag ik aan de landlord of wij misschien iets verkeerd begrepen hebben. Volgens hem zou hij gewoon moeten komen maar als hij ziet dat wij tien minuten later nog steeds bij die tochtige bushalte staan pakt hij zijn auto en brengt hij ons naar Christchurch. Da’s makkelijk!

Eenmaal in Christchurch bezoeken wij een marktje met allerlei curiosa en dwalen een beetje rond. Christchurch is best ok voor een dagje. Je kunt naar de markt, naar een view point, een gondola tour maken en shoppen. Wij houden het op het laatste want het is veel te koud voor alle alternatieven.

Als wij uitgeshopt zijn gaan wij even ergens iets drinken (leuke kroegen in Christchurch), nemen een gratis shuttle bus want wij denken op die manier nog iets meer van de stad te zien dan wij al gedaan hebben maar als blijkt dat dat niet zo is lopen wij naar de bus terminal om de bus te zoeken die langs het motel rijdt. Deze gaat gelukkig wel maar wij moeten rennen om hem te halen. Binnen no time zijn wij bij het motel terug waar wij even wat eten en dan besluiten toch ook maar even naar de Merivale Mall te lopen. Hier zijn wij in 5 minuten doorheen en gaan dus maar lekker terug naar de kamer even relaxen en een boekje lezen. Buiten blijft het koud en guur. Jammer van onze laatste dag NZ.

Als wij uiteindelijk alle spullen hebben ingepakt en de allerlekkerste lamskoteletjes hebben gegeten gaan wij op tijd naar bed want morgen komt de airport shuttle ons om 4 uur ophalen.

28 december 

Om 3:30 staan wij op, nemen snel een douche en staan om 3:52 klaar bij de bus halte voor de shuttle bus. Stipt om 4 uur komt de bus aanrijden en komen wij dik op tijd op het vliegveld aan om ion te checken. Om 4:30 gaat de bali van Air NZ open en zijn wij zo door alle controles heen aangezien wij eerst nog een binnenlandse vlucht hebben naar Auckland. Om 5:40 vertrekken wij van Christchurch naar Auckland waar wij keurig op tijd aankomen. Onze volgende vlucht is 9:15 dus hebben wij bijna 2 uur de tijd om de volgende vlucht te halen. In Auckland is het een stuk warmer dan in Christchurch en als wij zien dat wij naar een andere terminal moeten voor de volgende vlucht besluiten wij er lekker heen te lopen. Alles staat goed aangegeven en binnen 20 minuten ben je op de andere terminal. Lekker nog even de benen strekken dus. Voordat wij boarden, eten wij nog even een broodje, wisselen wij de laatste dollars om en kopen met datgene wat overblijft nog wat souvenirs. In Christchurch hadden ze ons bij de Check In twee stoelen gegeven op aparte rijden dus hier nog even bij de check in gekeken of ze dat konden veranderen. Was in no-time geregeld en hadden wij nu een rij van 3 stoelen dat eenmaal in het vliegtuig nog een keer zou veranderen naar twee stoelen bij de nooduitgang. Helemaal goed! Van de service bij Air NZ kan menig andere maatschappij nog wat leren! Door de goede service en het uitgebreide entertainment programma was de vlucht naar Narita zo om.