Omdat we ook naar Peru gingen leek ons dit een makkelijke manier om beide landen te combineren. Graag willen wij natuurlijk de zoutvlaktes zien!
Route
Agenda
| Datum | Van | Naar | Reistijd | Hotel | Opmerkingen |
| 28 Oktober 2005 | Puno | La Paz | 9 uur | Hostal Naira | met bus over Copacabana |
| 29 Oktober | La Paz | Uyuni | 10 uur | Nachtbus | |
| 30 Oktober | Salar de Uyuni | dag | Zouthotel | 3dgn, 2 nachten excursie | |
| 31 Oktober | Salar de Uyuni | Reserva Nacional | dag | Mag geen naam hebben | |
| 1 November | Uyuni | Potosí | 5 uur | Hostal Cerro Rico | Privé transfer |
| 2 November | Potosí | Sucre | 2,5 uur | Hostal Sucre | Privé transfer |
| 3 November | Sucre | Hostal Sucre | |||
| 4 November | Sucre | Sucre-SC-SP:RG8881-16:30 | |||
| 5 November | Amsterdam | 24 uur | SP – A’dam RG8720 23:10 |
29 oktober 2005 – La Paz
Na iets meer dan een uur komen wij bij de grens met Bolivia.Wij wisselen wat Traveler Cheques gaan eerst door de Peruaanse grens en dan door de Boliviaanse. Het stelt allemaal niet veel voor en een half uur later zit je weer in de bus op weg naar Copacabana. Voordat wij Copacabana inrijden moeten wij allemaal 1 Boliviano tax betalen wat neerkomt op zo’n 0.10 euro….ja vraag me maar niet waarom…In Copacabana moeten wij allemaal de bus uit. Het is 11:30 en om 13:00 rijden wij weer verder maar nu in een Boliviaanse bus.
Dat oponthoud vinden wij wel best, kunnen wij ook even dit stadje verkennen dat bij ons zeer relaxed overkomt. Om 13:00 rijden wij in en Boliviaanse bus verder en dat is wel andere koek. De helft zo klein en alle comfort is in deze bus zoek. Rond een uur of 14:30 moeten wij de bus weer allemaal uit. Wij gaan
het Titicacameer oversteken en wij mogen niet in de bus blijven op de “veerboot”. Gelukkig maar!!! Wij worden per ‘speedboot’ naar de overkant gebracht! Prachtig! Welcome to Bolivia!!! Vanaf de oversteek is het nog +/- 2 uur rijden maar als wij in de buurt van La Paz komen blijken ze in de buitenwijken te demonstreren en hebben ze alle doorgaande wegen geblokkeerd met gasflessen. Kennelijk heeft de buschauffeur dit al vaker gezien want hij stuurt de bus behendig door de kleinste straatjes waardoor we slechts met een kleine vertraging La Paz binnenrijden. Als we de tolpoort gepasseerd zijn zie je meteen dat deze stad wel heel bijzonder is door zijn ligging tussen de bergen, in een kom. Schitterend om te zien. Ergens in een complete chaos van mensen moeten wij de bus uit. Dit is het eindstation. No clue waar we zijn maar naderhand blijkt het gelukkig niet ver van ons hotel te zijn. Die twee cuadras die wij moeten lopen blijken per stuk ongeveer een halve km lang te zijn dus uiteindelijk met al je bagage toch een behoorlijke beproeving in dit overvolle centrum. Eenmaal in ons onderkomen zijn wij weer blij verrast; gezellig binnenplaatsje, lekker koffiehuis en gelukkig voor ons een nette kamer aan de achterzijde van het gebouw. Wij ploffen neer en zitten nog niet of de tel gaat al. Diana tours om de plannen voor de komende dagen door te nemen. Erg vriendelijk allemaal. Wij lopen even de stad in en eten daarna verrukkelijk bij een tentje een straat verderop waar ze een uitgebreide saladbar hebben. Wij zijn op en gaan lekker naar bed. Wij zijn de kamer nog niet binnen of Diana hangt alweer aan de lijn. De treinen gaan staken en of wij dus niet al de nachtbus morgenavond willen nemen naar Uyuni. Wat moet ik in hemelsnaam een dag in Uyuni doen? Daar had ze geen antwoord op. Kunnen wij onze 2-daagse tour dan niet in de 3-daagse omzetten? Lijkt ze allemaal geen probleem en of wij morgen even in het bureau kunnen langskomen?
29 oktober
Geen oog dicht gedaan natuurlijk. Zat allerlei alternatieven te bedenken voor onze treinreis die er niet zou zijn, maar goed wij zien het zo wel. Ontbeten en meteen maar even langs Diana gegaan. Het beste alternatief
was vanavond met de Royal Class bus mee te gaan want de stakingen leken toch wel echt door te gaan. De verlenging van de tour was geen probleem en dus hebben wij maar besloten het te doen ondanks het feit dat wij graag nog in La Paz gebleven waren. Maar ja, dit heb je nu eenmaal niet voor het kiezen en nu zien wij ook weer dingen die wij anders niet gedaan zouden hebben. Na het wijzigen van het reisschema zijn wij een paar Artesenía winkeltjes ingelopen en hebben het Coca Museo bezocht. Een klein leuk museumpje waar je best wat interessante dingen oppikt. In plaats van wisselgeld kregen wij coca snoepjes en dit is toch wel andere koek dan de fabrieksmatige dingen die wij in Peru hadden. Deze smaken echt naar Coca (zullen wij later zien in Potosí) en doen echt rare dingen met je tong en keel. Vandaar lopen wij over de Heksenmarkt en hebben wij maar wat rondgelopen; wij hadden niet een echt plan. Rond een uur of 5, nadat wij een rugzak hebben gekocht (waren wij helemaal niet van plan), zijn wij teruggekeerd naar onze Salad bar voor een heerlijke Caipirinha en een heerlijke hamburger; met twee ballen per broodje. Zagen wij er zo uitgemagerd uit? Of eten de Bolivianen net als de Peruanen voor twee? Om 7 uur zou Ricardo van Diana ons komen halen maar toen wij de kamer binnenstapten werd er meteen gebeld om te zeggen dat hij pas om 8:00 zou komen omdat de bus pas om 9 uur zou vertrekken. Nou prima, hebben wij nog even de tijd om te douchen en nog even iets te drinken. De bus naar Uyuni die via Oruro rijdt, 564km, is super netjes en van alle gemakken voorzien. Wij krijgen zelfs een film: Cliffhanger (1986???) en ook een warme maaltijd, super. Slaap lekker!
30 oktober – Uyuni
Om 7 uur komen wij in Uyuni aan. Een stoffig dorpje waar het op dit moment flink koud is en duidelijk ingericht is op de doortocht naar de zoutvlaktes. Wij worden door Relámpago tours opgehaald en naar de oficina gebracht. Hier konden wij even uitrusten en bijkomen van de reis hadden ze in La Paz gezegd. Grapjassen. Ach het is niet erg maar meer dan een bureau en twee plastic stoelen staan er niet en wij willen op dit moment net even iets meer. De toer vertrekt om 10:30 dus tot die tijd hebben wij de tijd. Wij gaan naar het hotel toe waar de bus ons had afgezet (Girasol) en vragen aan de vrouw des huizes of wij hier kunnen ontbijten en even naar het toilet mogen. Allemaal geen probleem en wij krijgen een lekkere omelet en Papaya sap. Lekker! Kunnen wij er zo meteen weer tegenaan. Een douche was misschien ook wel lekker geweest maar ok dan…
Op ongeveer de afgesproken tijd staat de 4WD voor de deur met vijf Japanse vrouwtjes erin. Yoechei, boffen wij even, dit wordt vast vreselijk gezellig, laat de camera’s maar zien. Na 20 minuten komen wij aan op de zoutvlakte en stoppen wij eerst bij het dorpje Colchani waar de mensen van het zout leven. Op verzoek van de Japannertjes wordt overal gestopt voor een kodak moment en ze helemaal voor gek verklaren kunnen wij niet want dit is echt toch wel heel erg uniek (behalve die wc dan, sorry gat in de grond, die ze ook allemaal op de foto hebben gezet??). Het zonnetje schijnt heerlijk, het uitzicht is prachtig en wij genieten.
Na 2,5 uur, na ook het niet meer in running zijnde Zouthotel bezocht te hebben, komen wij aan bij Isla de Pescados. Een eiland vol met cactussen die tot wel 2000 jaar oud zijn. Hier mogen wij even rondlopen en krijgen wij een lunch die overigens erg goed te eten is. Vandaar rijden wij door naar het nieuwe zouthotel dat buiten de zoutvlaktes ligt. Dit is overigens ook de reden waarom het andere zouthotel niet meer open is; ze konden het afval van de toeristen nergens meer kwijt en dat is niet erg hygiënisch als je bedenkt dat dit zout gewoon nog steeds gebruikt wordt. Gezien het feit het zouthotel geen verwarmkinkjes heeft, hier is immers alles van zout gemaakt en wie heeft er nou ooit een verwarming van zout gezien, begint het nu lekker koud te worden en hopen wij dat wij zo lekker gaan eten en lekker naar onze zouten bedjes kunnen.
31 oktober
Van punctualiteit heeft onze Boliviaanse gids helaas nog nooit gehoord. In plaats van om op de afgesproken 6:30 te komen, komt meneer pas om 9:30 aanrijden zonder ook maar een goede smoes. De Japanse meiden reageren behoorlijk fel zodat wij het laten bij een berichtje achterlaten was misschien leuk geweest.
Na twee niets zeggende dorpen gepasseerd te hebben waar wij wel even de nodige proviand hebben ingeslagen (zoute en zoete koekjes en een fles rum), wij nog eens drie kwartier hebben stilgestaan wegens het niet goed functioneren van de auto, zijn de frustraties snel bekoeld als wij, bij de vulkaan Ollagüe aankomen. Erg mooie omgeving en de hemel is strak blauw dus het is genieten. Hier lopen wij een half uurtje rond en krijgen ook hier de lunch. Wederom erg lekker. Van hieruit gaan wij over slechte paden naar de volgende schitterende bezienswaardigheden: Vier lagunes met vele flamingo’s, SCHITTEREND!!! , een muur waar je konijnachtige hoort te zien maar na het zien van twee vossen denken wij niet dat die er zijn of zich zullen laten zien en uiteraard de Arbol de Piedra. Dit is een rots die eruitziet als een boom en zo gevormd is door de wind. WIND, veel wind…ook nu en het is KOUD!!!We rijden door naar onze laatste stop: Reserva Nacional de Fauna Andina waar wij meteen oog in oog staan met de Laguna Colorado, super!!! Hier blijven wij ook slapen, niet zo super!!! Zo mooi als de Colorado is, zo smerig en koud is ons verblijf. Het is zo’n 6 graden (als het veel is), er is geen verwarming en de stal is één grote gatenkaas waardoor het één groot tochtgat is. Niet echt gezellig dus. 
Wij zijn happy met onze fles rum (1 v/d Japanse ook want die kan nu eindelijk weer ademen), nu nog op zoek naar Cola!!! Help, ze verkopen hier toch wel ergens cola??? Gelukkig een mannetje heeft zijn eigen snoepwinkeltje en daar heeft hij nog precies twee flesjes staan. Wij extremely happy!!! NU wachten op het eten en op een warm bed. Dat “warme” eten hebben wij gehad. Dat warme bed…nee, zelfs met drie matrassen voelden wij de spijlen nog en die dekens waren zo zwaar van alle stof dat je onder drie daarvan bijna geplet werd. Hopen dat het snel ochtend is!!! De sterrenhemel is wel SUPER!! Nog nooit zo veel sterren gezien, vreselijk mooi. Jammer dat ze bij en onder zoiets moois zo’n lelijk krot neerzetten!!! En nu wij het toch hebben over dingen die wij niet begrijpen dan kan iemand mij misschien wel even uitleggen waarom ze bij al die mooie lagunes van die lelijke restaurants aan het bouwen zijn. Het kan toch niet zo zijn dat de toerist hierom vraagt???
01 november
Ook hier waren de slechte dingen snel vergeten door een paar achtereenvolgende spectaculaire stops: Fumeroles, thermale baden (die wij door de kou maar niet hebben geprobeerd), de Rocas de Dalí en het klapstuk de Laguna Verde. Echt allemaal WOW!! Vandaar weer terug met allen maar spectaculaire vergezichten en een lunchbreak bij de Isla de Rocas. Rond 17:00 komen bij het Cenmenterio de Trenes waar wij nog even mogen rondkijken maar hier passen wij met z’n allen vriendelijk voor. Om 17:20 zijn wij terug bij Relámpago en vragen of de transfer naar Potosí meteen kan plaatsvinden. Dit is geen probleem, hij is er over 10 minuten. NOT!! Om 18:20 komt meneer aanzetten in z’n 4WD. Jammer want anders hadden wij iets langer van de uitzichten op de weg naar Potosí kunnen genieten. Het lijkt ons namelijk een erg indrukwekkende tocht door rivieren, over en langs heuvels. Als het na 1.5 uur echt donker is komen echt duizenden sterren tevoorschijn e dat maakt de tocht niet minder interessant. Vijf uur later komen wij bij Hostal Cerro Rico aan en zijn wij helemaal blij met onze heerlijke warme elektrische douche en overheerlijk warm bed.
02 november – Potosí
Ik ben helemaal verbaast als ik wakker word en het blijkt al 7:45 te zijn. Gelukkig hadden ze bij de receptie gisteravond gezegd dat de tour naar de zilvermijn pas om 9:00 zou beginnen, nog tijd zat dus. Wij gaan lekker warm douchen en om 8:30 gaat de tel. De gids staat beneden en vraagt of
wij al kunnen komen. Omdat wij gisteravond niets hebben gegeten hadden wij ons best wel op het ontbijt verheugd en dat zeggen wij hem ook. Gelukkig is het geen probleem en komt hij ons over een half uur ophalen. Stipt om 9:00 rijden wij naar het kleedhok waar wij een mooie blauwe overall, een helm en overheerlijke rubberen zweetlaarzen aangemeten krijgen. Wij gaan een batterij halen voor onze hoofdlamp en daarna lopen wij naar 1 van de 100 kleine winkeltjes die je hier langs de straat vind waar wij een uitleg krijgen over de “dagelijkse” boodschappen (cocabladeren, die wij zelf ook even mogen proeven. Ze smaken naar de coca snoepjes die wij in La Paz hebben gekocht, niet vies dus, 96% rum, stevige sigaretten met van alles erin, dynamiet en ontstekingsgerei)van een mijnwerker. Wij kunnen een zakje van alles meenemen voor 16 Bolivianos en dat doen wij dus. Het is vandaag een feestdag dus de kans dat wij iemand tegenkomen is gering maar dan nog. Vanaf deze plek rijden wij naar de mijnen.
De mijnen zijn echt verlaten ivm de feestdag maar dit mag onze pret niet drukken want wij hebben een erg goede gids bij ons die mij zelf zo ver krijgt toch ook maar mee de mijn in te gaan. Buiten wordt door de gids nog een laatste schietgebedje gemaakt, zijn wij hier blij mee? Hij legt dat alle mijnwerkers dit doen omdat Jezus niet de mijnen in kan komen. Jezus in van het licht en Tío, de duivel, van het donker. In de mijnen geloven alle mijnwerkers dus in de duivel en niet in god. De beeldjes van Tío die je overal in de mijnen tegenkomt liegen er trouwens niet om. Hier worden ook bepaalde rituelen door de mijnwerkers uitgevoerd.
Na 1.5 lopen, kruipen en je afvragen of je hier nog weer levend uitkomt zien wij weer licht en daar zijn wij erg blij om. In de mijn ben je niet veilig, om de zo veel tijd stort van alles in. Ons zakje met goedjes geven wij aan de kinderen van een paar mijnwerkers (op aanraden van de gids) en zij beloven het aan hun vader te geven (ik had die dynamiet staaf niet aan kinderen gegeven en die cocablaadjes..???). Daarna keren wij terug naar het centrum waar wij onze eigen heerlijke schoenen weer aan mogen en wij geïnformeerd worden dat wij om 16:00 gehaald worden voor de transfer naar Sucre. Zo hebben wij mooi nog even tijd om iets te gaan eten en te drinken.
Om 16:30 komt de chauffeur en om 19:00 zijn wij in Sucre.
Om 16:30 komt de chauffeur en om 19:00 zijn wij in Sucre. De weg naar Sucre verklapt al dat je naar een ontzettend leuke stadje op weg bent en bij aankomst in Hostal Sucre wordt dit nog eens bevestigd. Super ziet het eruit. Wij dumpen de spullen in de kamer en gaan op zoek naar een borrel, iets wat ivm de feestdag nog niet eens zo makkelijk is, maar ach de aanhouder wint en wij komen bij een onwijs leuk plekje waar later, door gebrek aan andere tentjes wel heel veel klanten binnenkomen. De arme man kan het niet meer aan en als wij na 50 min. nog steeds op onze tweede bestelling zitten te wachten besluiten wij ergens anders heen te gaan waar wij overigens ook prima hebben gegeten.
03 november – Sucre
Heerlijk geslapen en prima ontbeten. Even naar Candelaría Tours gelopen om de tickets voor de vlucht van vanmiddag om 17:00 naar Santa Cruz te halen, schoenen laten poetsen (de beste man was wel een kwartier bezig met die stoffige bergschoenen), de nodige Artesenías winkeltjes ingegaan en leeg
gekocht, 2 flessen Caçhaca gekocht voor 15 Bolivianos per stuk (echt een giller) en nu even wat drinken en eten bij Joyride op de patio. Life is not bad in Sucre. Om 14:00 teruggelopen naar het hotel om uit te checken en om daarna naar het vliegveld te gaan. Eenmaal in het hotel hoorden wij dat Candelaría nog een keer gebeld had. Telefonisch kregen wij geen gehoor dus zijn wij er maar even naartoe gelopen. De vlucht van vanavond was geannuleerd en wij hadden nu twee keuzes om op tijd in Santa Cruz te komen:
1)de nachtbus die er 14 uur over zou doen
2)morgenochtend van Sucre naar La Paz en dan naar Santa Cruz.
Nou de keuze was snel gemaakt. Alles beter dan weer 14 uur in een bus zitten. Omdat wij nu dan ook de rest van de middag in Sucre hadden hebben wij snel een taxi genomen in de richting van de Dino tracks. Eenmaal daar hoorden wij dat de tour net begonnen was maar dat wij nog wel aan mochten sluiten. Hadden wij maar bij onze eerste ingeving rechtsomkeert gemaakt!! Dit was echt vreselijk!!! Die 20 min. Die wij hebben kunnen meelopen waren al te lang maar we hebben er vreselijk om kunnen lachen! Taxi is op ons blijven wachten dus konden wij ook weer met hem mee terug. Even lekker op het centrale plein op een bankje gezeten en de mensen een beetje bestudeerd. Daarna terug naar Candelaría voor de tickets voor morgenochtend. Ze hadden gelukkig nog een andere vlucht gevonden waardoor wij rechtstreeks naar Santa Cruz konden vliegen, beter! Daarna nog lekker gegeten en geborreld in de tent van gisteren waar nu helemaal niemand was.
04 november
Voor ons doen vandaag laat opgestaan: 8:00. Gedoucht , ontbeten en toen stond de taxi voor ons klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Vlucht was prima op tijd en na 34 min vliegen waren wij al in Santa Cruz. Klimaat is hier tropisch vochtig. Wij moeten hier 4,5 uur wachten en met al die bagage blijven wij liever op de geventileerde luchthaven dan daarbuiten. Van de laatste Bolivianos kopen wij een empanada en wat te drinken. Helaas blijkt na het inchecken dat wij toch weer moeten pinnen omdat wij de airporttax nog moeten betalen. Op een bord staat dat dit 161Bs pp is en pin dus 350Bs. Helaas dat is een oud bord en wij moeten 420 betalen, SHIT! Goed wij hebben nog wat dollars en gelukkig kunnen wij het aanvullen. What a relief, maar wat een gedoe en helmaal omdat alle kleine Braziliaantjes die ook met onze vlucht meegaan proberen voor te dringen terwijl jij je best staat te doen je geld bijelkaar te toveren. Maar goed het is gelukt en de vlucht vertrekt op tijd naar Sao Paolo. In Sao Paolo vertrekken wij met dikke vertraging en de vlucht is echt bomvol. De raarste mensen en situaties maken wij op deze vlucht mee, het is ongelooflijk maar de vakantie was echt in één woord GEWELDIG en dat neemt niemand ons meer af.