Zagen de mogelijkheid om onze reis naar Nepal te combineren met dit unieke land wat toch een beetje tot de verbeelding spreekt.
Route
Agenda
| Datum | Van | Naar | Hotel | Bijzonderheden |
| 17-nov-18 | NEPAL | |||
| 1-dec-18 | ||||
| 2-dec-18 | Kathmandu | Thimpu | Tashi Yoedling Hotel | Vlucht: 13:40 |
| 3-dec-18 | Thimpu | Punakha | Wangdue Ecolodge | |
| 4-dec-18 | Punakha | Paro | Khangkhu Resort | |
| 5-dec-18 | Paro | Khangkhu Resort | Tigersnest beklimming | |
| 6-dec-18 | Paro | Kathmandu | Vlucht: 12:50 | |
| 7-dec-18 | NEPAL | |||
| 8-dec-18 | ||||
Zondag, 2 December – Thimpu
Eenmaal op het vliegveld moeten we door een veiligheidscheck voordat wij mogen inchecken. Geduw en getrek door Indiërs bij het apparaat. Bij de incheckbalie staat al een behoorlijke rij. Uiteindelijk mogen wij bij business class inchecken vanwege mijn gold card ook al weten ze niet precies wat ze hiermee precies aan moeten. Grappig maar ach het scheelt weer een half uur in de rij staan. Douane gaat snel ondanks dat een paar Indiërs terecht gewezen worden omdat ze foto’s aan het maken zijn. 
Seriously? Maar goed daarna volgt hand bagage controle en er is een rij voor mannen en een voor vrouwen. Ik ben er zo doorheen maar de rij van Mart lijkt maar niet korter te worden. Als we alletwee door die controle heen zijn, is er niets op een paar hallen na met veel te veel mensen. Fijn…hier mogen we nog bijna 3 uur wachten. Gelukkig hebben wij nog een tijdschrift bij ons waar we nog helemaal geen tijd voor hebben gehad. Eindelijk dan boarden. Toestel van Druk Air ziet er netjes uit. Ik heb een plaatsje aan het raam, aan de linkerzijde. Laat de Himalaya maar komen. Eenmaal in de lucht zie ik ook nog even de Boednath stoepa duidelijk liggen waarna het schitterende tafereel van de Himalaya begint! Schitterend. Alle hoge pieken zijn zichtbaar incl. Mt Everest met 8848 m hoogte. Vlucht duurt maar 45min naar het is 45 min genieten. De landing op Paro airport is spannend. De piloot maakt eerst nog een draai vlak langs de bergen alvorens te landen. Het vliegveld van Paro vind ik al indrukwekkend. Je waant je meteen in een andere wereld. Grens formaliteiten verlopen soepel en snel ondanks het feit dat je een visum nodig hebt om het land binnen te komen. Scheelt dat die vooraf geregeld is, denk ik. De koffers laten ondanks het kleine vliegveld wel even op zich wachten. Wij proberen alvast te pinnen wat helaas niet lukt. Eenmaal buiten is Dorji, onze verplichte gids, zo 
gevonden. We gaan naar de bus waar ook de chauffeur van de komende paar dagen is. Wij rijden naar Thimphu en leren op weg daarheen al veel over happiness country waarbij vredelievendheid en no hurry, no worry centraal staat. De rit naar Thimpu is qua km niet lang maar we doen er bijna 1,5 uur over. De max snelheid over deze berg wegen is dan ook maar 60km per uur. Daarnaast wordt er bijna niet ingehaald en zeker niet getoeterd. Als wij in Thimphu aankomen staat er een monastry op het programma maar deze is helaas net gesloten. We vragen even te stoppen bij een pin automaat en een winkeltje voor wat te drinken en worden daarna in ons eerste hotel gedropt. We hebben een balzaal als kamer met dito formaat badkamer met fantastisch uitzicht op de Memorial Stoepa. We ploffen neer en proosten op Bhutan.
Het avondeten wordt tussen 7 en 9 geserveerd. Als we om 7:30 nog niet aangeschoven zijn, ik probeer wat foto’s te maken van de stoepa by night, worden we gebeld met de vraag of we nog komen. We gaan maar meteen. Het eten is niet geweldig en we krijgen alleen maar de restjes. We gaan in een heerlijk schoon bedje liggen.
Maandag 3 december – Punakha
Om 9 uur worden we, na het ontbijt, opgehaald. We lopen naar de overkant van de straat naar de Memorial Stoepa. Hier krijgen we de eerste lessen over het Boeddhisme. Lopen 3x met de klok mee om de stoepa en gaan dan richting auto. Onze volgende stop is een giga grote boeddha op een heuvel. Het gevaarte is maar liefst 52,5m groot. De tempel onder de Boeddha is prachtig. Alles is met zo veel detail afgewerkt. We lopen na nog wat Boeddhistische wetenswaardigheden een rondje om Boeddha om vervolgens de rit van Thimphu naar Punakha te beginnen. Tijdens de rit over de Duchala pas verandert het weer een wordt het zeer mistig. Bij het hoogste punt, waar de 108 stoepa’s staan, is het
koud en zwaar mistig. Hier krijgen we lunch. Ik geloof dat dit een onwijs mooi plekje kan zijn als je wat zicht hebt. We gaan na een ijskoud toilet bezoek aan tafel en krijgen twee bakjes geserveerd. Pork, pasta en aardappelen ik denk, mager maar prima..waarop 10 bakjes volgen. Smaakt goed en eigenlijk eten we te veel. We lopen na de lunch nog even langs de 108 stoepa’s, die ik me overigens veel romantischer had voorgesteld, terwijl chauffeur en gids bij de houtkachels boven staan. Onze weg vervolgt naar Punakha waar we meteen naar de Punakha Dzong gaan. Het grootste en meest bekende monastery van Bhutan. Helaas is het weer iets minder maar blijft de Dzong even indrukwekkend. We bezoeken menig tempel in de Dzong en bezoeken dan een gebedsevenement naast de Dzong dat maar 1x per jaar plaats vindt. Zitten zo’n 
5000 man gebeden aan te horen. Dit gaat 2 weken lang zo door. Eerlijk ben ik er na 15 min al helemaal klaar mee. Het gegalm is oorverdovend. We gaan terug naar de auto waarna we in Punakha wat cola proberen te scoren en vervolgens onze weg vervolgen naar het Wangdue eco lodge. Het wordt inmiddels al donker en de weg die wij rijden is aanvankelijk nog geasfalteerd maar dat verandert snel naar een onverlichte eenbaans dirt road. Gek genoeg neemt elke tegenligger de binnenbocht terwijl die toch echt voor ons bestemd is. De afgerond is nogal diep en ik vraag me af hoe lang deze weg nog duurt. In ieder geval te lang voor mijn gevoel. Zijn blij als wij er zijn. De tassen worden vanaf de parkeerplaats gelukkig voor ons naar boven gesjouwd. Wederom wachten op de kamer terwijl er helemaal niemand is. Als wij dan eindelijk naar de kamer mogen, komen wij weer in een balzaal van een kamer terecht. Wat een fantastisch mooie kamer. We proosten op de mooie dag. Tussen 7 en 8 worden wij bij het avondeten verwacht. Er zit een ander stel uit Canada. In tegenstelling tot de mooie kamer is het eten echt slecht. Het is echt een prakje dat ze anders aan de hond gegeven zouden hebben. Hebben wij de pech dat wij al in het naseizeon zitten? Wel krijgen we op verzoek van Dorji het nationale gerecht erbij, Chili cheese. Hete peppers in een kaas sausje. Niet helemaal mijn ding maar geeft wat smaak aan het prakje op ons bord. Liggen om 8:30 in bed…
Dinsdag 4 December – Paro
Wie vroeg naar bed gaat wordt ook vroeg wakker en zo wij ook. Ik voel me prima maar opeens verandert mijn buik van gedachte. S***. Letterlijk en figuurlijk! Ontbijten, met een vreselijke vieze zoute pap. Wat is dit? We kunnen erom lachen met de Canadezen. Helaas valt de pap niet goed terwijl ik gehoopt had dat dat wel vriendelijk zou zijn voor mijn buik. Hoe ga ik de dag doorkomen? Er staat een lange reis dag op het programma. Kiezen op elkaar en gaan…
Punakha is een beetje en eigenaardig dorp. Overal zie je op muren penissen op huizen geschilderd en kun je ze overal in allerlei formaten kopen. Volgens de legende houdt het evil spirits buiten. In het dorp bevindt zich ook een tempel waar ingespeeld wordt op de krachten van de penis en doet het meteen dienst als een fertiliteitstempel. Mensen worden daar gezegend met een echte penis, die ooit hier terecht gekomen is vanuit Tibet en in zilverpapier is verpakt (zou het echt?). Ook komen hier
vrouwen vanuit de hele wereld die geen kinderen kunnen krijgen. Geloofd wordt dat als zij met een houten penis van baby formaat 3 x om de tempel lopen, terwijl hun man binnen staat, dat nazaat zou opleveren. Een boekje met foto’s van echtparen die daar geweest zijn is het bewijs dat het werkt. We zijn in de tempel geweest en onze gids werd gezegend met de in zilver verpakte penis. Vraagt of wij ook willen. Evil spirits wil ik wel buiten mijn huis houden maar om nou met een in zilverpapier verpakte penis op mij hoofd getikt te worden…nou nee. Ik pas. Martin stapt meteen opzij. Ben je gek geworden ofzo? haha. Gek genoeg is mijn buik hier even rustig en gelukkig vind ik beneden aan de tempel een westers toilet die schoon is. Vanuit hier gaan we naar een school voor kunstenaars. Alle huizen en gebouwen in Bhutan worden met de hand geschilderd dus ze kunnen er wel een paar gebruiken. Vandaar uit gaan we naar een klein museumpje dat laat zien hoe de Bhutanezen begin 1900 woonden en hoe de indeling van hun huis er ongeveer uitzag. Mijn hemel als het altijd zo koud was in je huis dan ging ik liever buiten slapen.
Vanuit hier beginnen wij weer aan de Duchala pas. Eenmaal bij de 108 stoepa’s vraag ik toch even te stoppen. Hier stonden wij gisteren in dichte mist en nu hebben wij een semi zonnetje te pakken dus wil toch nog even een ander beeld van dit plekje krijgen. Zie zowaar een topje van de Himalaya. Dorji stelt voor om hier even thee te gaan drinken. Ik heb nog niks gedronken en in plaats van water lijkt me thee wel fijn. Helaas sta ik eerst 20 minuten met geknepen billen bij het toilet. Er is net een lading Indiërs aangekomen. Als het mijn beurt is, stapt natuurlijk net iemand uit het enige hurk toilet. Ik bied hem aan iemand anders aan. Dat ga ik niet proberen. We drinken thee en zetten verder koers naar Paro. Onderweg stoppen wij nog bij een geweldige brug met veel gebedsvlaggetjes. Eenmaal in Paro stoppen wij voor de lunch. Het ziet er fantastisch uit maar ik eet alleen maar wat rijst en zelfs dat ligt niet fantastisch. Martin smikkelt. Gelukkig hebben wij er niet alle twee last van.
Na de lunch gaan we eerst naar het historisch museum. Ik ben een cultuur barbaar. Als je mij ergens niet blij van kunt krijgen is het een museum en wat ik allang in Bhutan heb gemerkt, overal waar je naar binnen gaat is het freezing! Zo ook in dit museum. Ik loop er redelijk snel doorheen en Martin volgt niet heel veel later. Vanuit hier rijden wij naar de Dzong van Paro. Het is wederom een prachtig gebouw maar ook hier is het weer stervenskoud en moeten wij wederom de schoenen uitdoen. Ik vraag me af of al die koude vloeren een averechts effect hebben gehad op mijn buik. Ook al was het zo heb ik daar nu geen boodschap aan. De verhalen van Dorji over 1st, 2nd and 3rd Buddha en het hiernamaals kunnen mij even niet boeien. Ook omdat dit al de derde keer is dat hij ze vertelt. Ik wil even ergens rustig zitten maar we lopen verder door de Dzong. 
Vanuit de Dzong lopen we naar de oudste houten brug van Paro. Prima. Aan de andere kant van de brug staat de chauffeur. We gaan naar Paro voor Imodium en wat cola. Mart en Dorji halen het terwijl ik rustig in de auto blijf zitten. Gelukkig komen ze met medicijnen terug en gaan we naar het hotel. Groot hotel met uitzicht op de landings/vertrek baan van het vliegveld. Ook hier weer wachten op de kamer. Ik neem meteen 2 pillen Imodium en ga even rustig in bed liggen. Tegen etenstijd lopen wij naar beneden maar heb echt helemaal geen trek. Vraag om wat bouillon en wit brood. Ook dat krijg ik niet weg. Terug in de kamer neem ik nog een pil en val in diepe slaap. Heerlijk. Ben ik erg blij om.
Woensdag 5 December
Vandaag dan de reden waarom de meeste mensen Bhutan willen bezoeken: wij gaan naar Tigersnest! Ik was gisteren bang dat ik me vandaag niet goed genoeg zou voelen maar de goede nachtrust en de Imodium hebben me echt goed gedaan. Bij het ontbijt krijg ik zowaar twee boterhammen met banaan weg. Ik ben er klaar voor. Om 9 uur worden wij opgehaald. Gelukkig klimt de auto tot aan onze drop off plaats. Dat scheelt toch een paar km naar boven lopen. Eenmaal bij het beginpunt is het nog vrij rustig. Je kunt het Tigersnest hier al zien. De verkoop kraampjes worden nog opgebouwd en alle paardjes die de mensen naar boven dragen, die niet willen lopen, staan in overvloed bij het beginpunt. De paardjes gaan overigens maar halverwege tot het “café”. Volgens Dorji is het eerste stuk, tot aan het cafe, ongeveer 2,5 uur lopen. De route begint aardig door het bos maar stijgt vrij snel. Het is een flinke steile loop en het is eigenlijk meer afzien als ik bij aanvang verwacht had. Kan ook door mijn gebrek aan energie liggen. Na iets minder dan een uur lopen komen we allemaal paardjes tegen, gebedsmolens en uiteraard heel veel gebedsvlaggetjes.
Dorji zegt dat we bijna bij het cafe zijn. Sta even te kijken. Daar zouden wij toch 2,5 uur over doen? Kennelijk hebben wij flink doorgelopen terwijl ik dat gevoel niet overmatig heb. Bij het café krijgen wij wat thee en droge koekjes. Ik doe voorzichtig maar het gaat goed. Heb van het ontbijt ook nog een banaan meegenomen dus kan dat evt nog op een droog koekje doen. We gaan na een half uurtje weer verder. Ik had zo’n gevoel dat het tweede gedeelte het makkelijkere gedeelte zou zijn maar ondanks het feit dat het niet alleen maar steil naar boven gaat, valt het mij wat tegen. Misschien iets te veel gegeven op het eerste stuk. Na 45 min Peruvian flat kom je dan op het eerste echt goede uitzicht punt. Prachtig. Wie heeft ooit verzonnen een tempel tegen een bergwand aan te bouwen? Vanaf het eerste goede uitzichtpunt loop je een stuk naar beneden. Na wat mooi fotoplekjes begint dan weer de laatste klim naar de tempel. We moeten alles in een kluisje doen en lopen dan de 9 tempels van het complex af. Overal moet je je schoenen uit doen wat ik begrijp maar brrr…koud!. De tempels zijn allemaal 
verschillend maar de meeste indruk op mij maakt eigenlijk het plekje waar je een boterlamp aan kunt steken. Dat gaat even door merg en been. We lopen nog 2 tempels, halen dan de spullen uit de kluis en beginnen langzaam aan de terugtocht. Dat begint met de trappen omhoog die wij net naar beneden gelopen zijn. Valt me tegen maar daarna is het downhill en dat loopt toch wel heel gemakkelijk. Eenmaal bij het café mogen wij mee-eten van het buffet dat geheel vegetarisch is. Ben ik blij mee. We zitten op een heerlijk plekje in de zon met uitzicht op Tigersnest en genieten letterlijk en figuurlijk van de lunch die ook bij mij goed blijft zitten. Wat een opluchting dat me dit uitstapje gelukt is en wat ben ik daar blij om. Het stuk vanuit het café naar beneden doen wij bijna net zo lang over als naar boven. Het is wel weer duidelijk dat ik beter naar boven loop dan naar beneden maar we hebben ook 0 haast. Ik heb een overwinningsgevoel.
Eenmaal terug bij het beginpunt pakken wij de auto naar Paro centrum. Mart denkt er nog aan een penis te kopen…not really…maar hij dacht dat het wel grappig zou zijn om een penis aan een ketting te kopen die er dan per ongeluk tijdens een vergadering uit je blouse zou vallen. Penis aan een ketting, raar? Nee hoor, ze dragen ze bijna allemaal. Na souvenirwinkel nr 3 hebben wij het eigenlijk ook wel gehad. Wij gaan de supermarkt in en kopen wat te drinken en een snack en laten ons dan bij het hotel afzetten. Het is tegen 5-en en wij verheugen ons op een borrel om deze dag op een goede manier af te sluiten. Ik voel wat weemoed want dit is toch wel een beetje het laatste hoogtepunt van deze vakantie.
’s Avonds eten wij iets niet noemenswaardig in het hotel en gaan daarna heerlijk slapen. Het eten in Bhuta is mij zwaar tegengevallen. Vraag me af of dat komt of wij in het naseizoen zitten.
Donderdag 6 December – Kathmandu
Wij hebben totaal geen haast. Onze vlucht vertrekt 13:30 en vanuit het hotel zien wij het vliegveld liggen dus lang kan die transfer niet duren. Gek genoeg zegt Dorji dat we daar toch wel 2,5 uur van te voren aanwezig moeten zijn. Nou ja, dan nog? Wij laten ons dus tijd met opstaan en ontbijt (waar nog minder te koop was als gisteren) en gaan dan vliegtuigen spotten. Helaas klopt het schema totaal niet met wat we online vinden en wat wel klopt vetrekt in tegengestelde richting van wat wij kunnen zien. Ach bij gebrek aan alternatieven?
Punktlich om 10:30 worden wij opgehaald. Binnen 10 minuten staan wij op het mooie vliegveld van Paro en binnen 15 minuten hebben wij afscheid genomen van Dorji en de chauffeur en zijn wij ingecheckt en door de douane. Ok en nu dus ruim 2,5 uur wachten. Op het vliegveld is niks en helaas hebben ze alle ramen beplakt met folie waardoor je niet naar buiten kunt kijken. Ik hoopte de laatste Nu te kunnen wisselen maar dat is ook niet mogelijk. Hopelijk in Nepal dan maar.
De vlucht vertrekt op tijd en Sunil heeft ervoor gezorgd dat wij een raampje aan de rechter kant hebben zodat Mart nu naast het raam kan zitten en van, hopelijk, de mooie vergezichten van de Himalaya kan genieten. Het uitzicht is wederom schitterend en wij verheugen ons op terugkeer in Kathmandu en het guesthouse.
Lees hier verder naar de laatste dag Nepal.